Bon voyage!

Eftir sautján ár hér í Tékklandi höfum við hjónin  mætt í ótal mörg kveðjuboð.  Í byrjun, fyrir mig var þetta hreint út sagt óbærilegt.  Ég fann mig svo mikinn einstæðing þegar góðir vinir fluttu í burt, aleina og yfirgefna, en ég lærði smátt og smátt að sætta mig við aðstæður og reyndi að taka hlutunum með tóískri ró.  Í gærkvöldi var enn eitt kveðjuboðið hjá vinum okkar frá USA, sem búið hafa hér í 13 ár en enn er svo ótrúlega sárt að sjá á eftir góðum vinum og vita ekki hvað framtíðin býr í skauti sér.  Hittumst við aftur?  Eða er þessum kapítula í lífi okkar lokið?  Spurningunni verður sjálfsagt svarað þegar fram líða stundir.

Þetta er ekki í síðasta skipti sem við þurfum að mæta í kveðjuboð hjá góðum vinum.  Sem betur fer höfum við  haldið tryggð við marga sem flutt hafa héðan, annaðhvort hefur þetta fólk farið til síns heima eða fengið annan póst einhverstaðar í heiminum.  Í dag erum við í sambandi við  tvo góða vinahópa sem flutt hafa héðan en hittast alltaf annaðhvert ár. Það er okkur ómetanlegt!  Við höfum þann háttinn á að við hittumst hingað og þangað um heiminn og endurnýjum okkar tengsl.  Þar sannast máltækið  ,,góður vinur er gulls ígildi"