Sorgleg stöðnun í Svartaskógi

Á ferð okkar í vikunni sem leið um Svartaskóg ákváðum við, vegna góðra minninga að heimsækja lítinn bæ sem heitir Todtmoos. Bærinn er í miðjum Svartaskógi, ekki beint í þjóðbraut en þó auðvelt að finna.  

Fyrir um 25 árum dvöldum við í þessum bæ í viku tíma með krakkana okkar.  Þá var þetta algjör paradísarvin. Barnvænn og líflegur staður og hótelið frábært með öllum þægindum sem hugsast gat fyrir fjölskyldur á ferðalagi. 

 Við komum þarna síðdegis og keyrðum beint að hótelinu sem enn stóð á sínum stað hátt uppi í hlíðinni fyrir ofan bæinn.  Strax úr fjarðlægð sýndist okkur að eitthvað væri öðruvísi og um leið og við komum inn í anddyrið fengum við hálfgert sjokk.  Bara lyktin sagði allt sem segja þurfti. Hálfsofandi ungur maður tók á móti okkur í afgreiðslunni og  við ákváðum að gista þarna eina nótt og var það auðsótt fyrir lítinn pening.  Eitthvað hafði verið endurbætt á herbergjunum en auðsjáanlega ekki mikið til kostað og allt frekar ósmekklegt. Eftir smá eftirgrenslan komumst við að því að hótelið hafði staðið autt og yfirgefið í átta ár en hafði verið tekið aftur í notkun af Hollendingum fyrir tveimur árum.  Yfirleitt eru Hollendingar viðurkenndir sem smekklegheitafólk, en þarna hafði eitthvað skolast til. Jafnvel dúkadruslurnar sem huldu ópússaðar gluggakistur og plastblómin sögðu alla söguna.

Við ákváðum að ganga niður í bæinn, sem var í gamla daga sjarmerandi lítill sveitabær þar sem þú gast keypt ýmsar nauðsynjavörur hjá slátraranum og í mjólkurbúðinni.  Að ganga þarna um göturnar var eins og að fá ,,desjavú"  Þarna hafði tíminn algjörlega staðið í stað og jafnvel fólkið á götunni var eins nema aðeins eldra.  Það höfðu orðið núll framfarir þarna á þessum 25 árum.  Þetta var alveg með ólíkindum.  Við ákváðum að fá okkur kvöldmat á hótelinu, þar sem eldhúsið hafði verið með þeim bestu í Svartaskógi í denn.  Það var rétt svo að við gátum kyngt matnum niður, hann var hræðilegur!  Þvílík vonbrigði! 

Þetta er í annað sinn sem við heimsækjum aftur gamla uppáhaldsstaði.  Í fyrra skiptið var það fyrir tveimur árum í suður Englandi, Torquay.  Sá staður hafði hreinlega grotnað niður í tímanna rás.  Sorgleg upplifun.  Ætli við höldum okkur ekki við ný og betri mið framvegis, ég hugsa það.