Mykjufýla er ekki kræsandi þegar sest skal að snæðingi.

Eftir veðurhaminn í nótt sem leið, þar sem Erró okkar hálf trylltist af hræðslu, enda gekk mikið á í háloftunum, bjóst ég svona hálfpartinn við því að fýlan frá kúamykjunni sem borin hefur verið hér á akrana myndi aðeins minnka eftir úrhellið en því miður var mér ekki að ósk minni og  nú er verið að plægja þennan skít ofan í jörðina svo flugnagerið hefur aukist til muna.

Í morgun fannst mér svo svalt og gott úti ekki nema 27° að ég opnaði allar gáttir, en það hefði ég átt að láta ógert.  Hér fylltist allt af skítaflugum og nú geng ég um eins og meindýraeyðir og úða eiturgufum um allt hús á þessi úrþvætti, hvar sem ég næ í þær.  Á Íslandi væru þetta kallaðar húsflugur og ég man að þegar ég var lítil þá átti mamma mín alltaf eina svona vinkonu í eldhúsinu.  Ég kæri mig nú helst ekki um svona vinskap hér.

Ekki er heldur geðslegt að finnast maður sitja í miðjum mykjuhaug þegar kvöldmaturinn er snæddur því auðvitað viljum við helst sitja úti á veröndinni á slíkum sumarkvöldum þegar lofthitinn fer minnkandi eftir hitasvækju dagsins.  En svona er nú að búa uppí sveit. OK halda áfram í Pollýönnuleiknum, má vera glöð að þetta gengur yfir á einni viku.