Þjónustuleysi eða ef til vill bara hugsunarleysi í flugstöð Leifs Eiríkssonar

Við sem biðjum um að fá hjólastól og aðstoð fyrir aldraða ættingja okkar sem ferðast einir til og frá útlöndum erum ekki að gera þetta að gamni okkar, eða til að íþyngja starfsfólki flugstöðvarinnar í Keflavík, þetta er gert af illri nauðsyn.  Því miður virðist þessi þjónusta vera í algjöru lágmarki á Íslandi og jafnvel talin ónauðsynleg.  En sjálfsagt vegna þess að alþjóðareglur kveða svo um að þessi þjónusta verði að vera fyrir hendi þá verða starfsmenn að hlýta þessum reglum, en gera það með hundshaus.

Í vikunni sem leið var móðir mín 83ja ára, ein á ferð frá Keflavík til Prag.  Ég hafði pantað fyrir hana hjólastól og fylgd þegar ég sótti flugmiðann og var það auðsótt.  Ég hef beðið um þessa þjónustu einu sinni áður og þá flaug hún með Icelandair til Frankfurt og flugfreyjurnar í vélinni höfðu ekki hugmynd um að það væri farþegi um borð sem þurfti á hjólastól að halda. Ég vil taka það fram að ég er ekki að áfellast starfsfólk Heimsferða, heldur þjónustuleysi starfsfólks flugstöðvarinnar.  Ég hef líka heyrt að þetta sem við lentum í er ekkert einsdæmi.  

Flugið var áætlað klukkan sjö um morguninn og bróðir minn keyrði móður okkar til Keflavíkur og var mættur stundvíslega tveimur tímum fyrir brottför, eins og lög gera ráð  fyrir. Á öllum flugvöllum sem ég hef komið til hafa verið aðgengilegar upplýsingar fyrir farþega fyrir ofan hvern bókunarbás.  Þú ert að fljúga til Oslo og þá ferð þú að bás sem stendur Oslo og bókar þig inn þar.  Ég skil ekki þessa hringavitleysu í Keflavík.  Þarna sem bróðir minn kemur með gömlu konuna, fyrir allar aldir, og sem gefur að skilja, þreytta eftir ónægan svefn, er margmenni í einni kös að bíða eftir að bóka sig í flug enda sex eða átta vélar að fara í loftið á sama klukkutímanum.  Á öllum skiltunum fyrir ofan bókunardeildina stendur aðeins Icelandair. 

Hann plantar þeirri gömlu á meðal farþega og fer að líta eftir hjólastól.  Eftir nokkra stund kemur starfsmaður með stól og hann spyr hvort þetta sé stóll fyrir tiltekna konu.  Svarið er já og um leið segir hún ,,það er bókað inn hér hinum megin við vegginn til Prag"  Ja hérna, hvernig átti fólk að átta sig á þessu, það voru engar merkingar að sjá. Eftir að hafa bókað þá gömlu inn spyr hann svona í sakleysi sínu hvort henni verði síðan fylgt í gegn um passaskoðun og upp í fríhöfn.  Svar:  ,,Já eftir einn og hálfan tíma"  Hann kváði og fékk það svar að farþegum sem væru í hjólastól væri rennt beint að hliðinu hálftíma fyrir brottför.  Jahá, þá átti gamla konan að dúsa þarna í stólnum eins og illa gerður hlutur, ekki einu sinni hægt að fá sér kaffisopa.  Bróðir minn spyr þá af hverju í ósköpunum sé ekki látið vita af þessu þegar stóll sé pantaður svo fólk sé ekki að þvælast tveimur tímum fyrr, eingöngu til þess að bíða í þessari óvistlegu brottfararbyggingu.  Það var víst lítið um svör. 

 Nú spyr ég, af hverju var ekki hægt að renna henni í gegn og koma henni fyrir á einhverjum kaffistaðnum uppi. Þetta hefði teki í mesta lagi tíu mínútur.  Biðjast síðan afsökunar og spyrja hvort þetta sé ekki í lagi?  Útskýra líka að það kæmi síðan starfsmaður og færi með hana út að vél rétt fyrir brottför? Þvílíkt þjónustuleysi!!  Ég veit að svarið sem ég fengi væri að það væri svo fátt starfsfólk og svo margar vélar að fara á sama tíma.  Þetta svar er mér gjörsamlega ófullnægjandi.  Hvergi í heiminum er farið svona með gamalt fólk. 

Til allrar hamingju þekkti bróðir minn einn af farþegunum sem var á leið til Prag og þessi elskulega kona bauðst til að taka móður okkar að sér og koma henni út í vél. Vil ég þakka henni fyrir alla hjálpina og hugulsemina.  Allan tímann sem hún var með gömlu konuna uppi í fríhöfn kom enginn að athuga með  konuna í hjólastólnum, hvort hún væri lífs eða liðin. Starfsfólkið var sjálfsagt guðs lifandi fegið að þurfa ekki að standa í þessu óþarfa veseni. 

Þegar vélin síðan lenti í Prag kom flugfreyjan til móður minnar og sagði að það biði hennar hjólastóll við útganginn og fylgdarmaður.  Auðvitað var gamla konan farin að kvíða því að lenda í Prag og fá enga aðstoð frekar en í Keflavík.  En það var auðvitað allt önnur þjónusta hér.  Töskurnar teknar af bandinu og henni fylgt alla leið út og beðið með henni þar til tekið var á móti henni og hún í öruggrihöfn.  Sem sagt ósköp eðlileg þjónusta.  Nú er bara að bíða eftir því að heyra hvernig þetta verður þegar hún lendir í Keflavík eftir nokkra daga.               

Gleðilega páskahátíð!

Hér er búin að vera mikil hátíð í allan dag.  Lambakjötið að heiman var frábært!! Minn elskulegi stóð yfir pottunum og útbjó þvílíkt páskagúmmelaði!  Ég gerði síðan litlu ljúfu sæluna.  Glæsilegt páskaborð með Nóa Sirius eggjum og tilheyrandi dúlleríi.  Egill okkar, Bríet, Helga og Hafsteinn komu hingað og fögnuðu páskum með okkur. 

Í gær fór ég með þá gömlu á páskamarkaðinn á gamla torginu og hún var alsæl!  Ætlaði fyrst ekki að vilja fara neitt, var eitthvað sloj, en ég bara dreif hana með mér og enduðum við eftir góða göngu um markaðinn, með Helgu og Hafsteini á Reykjavík í kvöldmat.  Mín var alsæl og sat lengi vel hér í eldhúsinu hjá mér þegar heim kom og talaði um, úps, eitthvað fólk sem ég þekki ekki sporð né haus á.  Rlosalega gott að segja bara já og amen eftir efninu. 

Nú er sú gamla komin til kojs og ró farin að færast yfir okkur hjónin enda klukkan að ganga tíu.  Á morgun verður dagurinn tekinn rólega.  Ætli ég geri ekki huggulegan brunch fyrir okkur hér úti á veröndinni enda á sólin að skýna og hitinn að fara yfir 18°   

Sú gamla mætt á svæðið, heil á húfi og alsæl!

Minn elskulegi tók á móti tengdamömmu sinni í gær og lýsti því með tilþrifum fyrir mér þegar hann kom heim.  Þarna kom hún út úr flughöfninni sitjandi í hjólastól með fylgdarmann og veifaði mannfjöldanum í allar áttir eins og drottning.  Hún átti ekki orð yfir huggulegheitin og tillitsemina sem henni var sýnd hér við komuna til  Prag.  Það var víst eitthvað annað heima á Flugstöð Leifs Eiríkssonar við brottför, en ég þarf að kanna það mál betur áður en ég fer að skammast opinberlega.

Erna var svo elskuleg að fylgja henni alla leið og þarf ég að finna út á hvaða hóteli hún býr svo ég geti þakkað henni fyrir.  Hafsteinn og Helga voru líka með vélinni en hittu kellu aldrei, ætli hún hafi ekki verið að versla  gæti hugsað mér það.  Mér var nú farin að lengja eftir þeirri gömlu en minn elskulegi varð að fara með H & H niður á Reykjavík, en þau gista í íbúðinni þar.  Egill og Bríet komu þangað til að hitta Ömmu sína og sú gamla fékk Häagen Dazs ís, alsæl. Vildi ekkert borða, var örugglega alltof spennt. 

Þegar hún loksins kom hingað heim gaf ég henni kaffi og rak hana síðan í rúmið.  Þar svaf hún í tvo tíma og klæddi sig síðan upp fyrir kvöldmatinn eins og hefðarkonu sæmir.  Auðvitað var fiskur á borðum og hún auðvitað sársvöng eftir langan föstudag.  Við tókum upp eðalhvítvín, dýsætt og mín alsæl með lífið.  Ég rak hana síðan aftur í rúmið klukkan hálf ellefu og ég veit þið trúið því ekki, en hún sefur enn.  Ætli ég verði ekki að prófa að setja spegil við vitin á henni til að tékka á önduninni.  Nei, það er allt í lagi með hana, engar áhyggjur. 

 Ég læt ykkur fylgjast með hér á blogginu kæra fjölskylda næstu daga.     

,,Hody, hody, doprovody" æfagamlir siðir á Páskum í Tékkklandi

Um daginn þegar ég fór að undirbúa Páskana mundi ég eftir bók sem ég hafði lesið sem unglingur sem hét Veronika.  Ekki man ég nú lengur hver höfundurinn var,  en þessi bók sat lengi í mér einhverra hluta vegna og gerir enn.  Hún gerðist annað hvort í Tékklandi eða Ungverjalandi.  Þar var sagt frá æfagamalli hefð um Páska sem jafnvel eymir af enn í dag.

Ég sat að spjalli við Tékkneska konu um daginn sem fór að segja mér hvernig hún hefði upplifað Páska sem barn.  Hún dvaldi alltaf hjá gamalli frænku sinni upp í sveit sem bjó í hrörlegum kofa rétt við skógarjaðar.  Fyrir neðan var dálítið þorp sem aðeins taldi tíu hús ef hús skildi kalla.  Þar sem engin var kirkjan var lítið um kristilega fræðslu en gamlir siðir voru hafðir í hávegum.

  Á föstudaginn langa var farið með öll börnin og þau böðuð upp úr ískaldri ánni, alveg sama hvernig viðraði.  Fullorðna fólkið fastaði þennan dag. Börnin fengu aðeins heita mjólk og brauð ,,mazanec" sem er búið til úr mjöli og hlaðið rúsínum og möndlum.  Þetta brauð fæst enn keypt hér í búðum fyrir Páska og líkist helst  gamla rúsínubrauðinu okkar.  Ef efni voru lítið fengu börnin annars konar brauð sem nefnt var ,,Jidásky" sem voru litlar kökur sem helt var á hunangi.  ,,Jidásky"  þýðir í raun Júdas, sem sveik Jesú Krist. 

Fólk heimsótti hvort annað laugardag fyrir Páska og á Páskadag og borðaði það sem uppá var boðið,  sem oft var af skornum skammti, en alltaf var nóg af osti, pylsum og víni. Allir fengu smá pakka með sér heim sem kallaður var ..výskuzka". Oft voru listilega skreytt egg gefin og enn í dag mála Tékkar eggin sín og selja hér í Prag.

Á annan í Páskum var mikil hátíð fyrir börnin.  Þau útbjuggu sér fléttaða reirstafi og gengu hús úr húsi syngjandi ,,Hody,hody, doprovody"  sem þýðir, Hátíð, hátíð, vinir mínir, eða eitthvað í þá áttina.  Síðan heldur vísan áfram.... gefið okkur rauð egg.  Ef þú átt ekki máluð egg, gefið okkur þá að minnsta kosti hvítt.  Stelpurnar báru körfur og í þær var sett góðgæti en strákarnir fengu útrás með því að slá kvennfólkið á afturendann.  Þessi siður er enn viðhafður hér og ég á von á mörgum krökkum hér við hliðið á annan í Páskum syngjandi Hody, Hody, doprovody.        

Með kantskera að vopni

Undanfarna daga hef ég verið með rassinn upp í loft  í garðvinnunni með kantskera, skóflu og önnur tiltæk áhöld að vopni, enda búið að vera hið fínasta vorveður. Eitthvað er nú aldurinn farinn að segja til sín því ég þarf að leggja sjálfa mig í bleyti á hverju kvöldi í nuddpottinn.   Minn elskulegi segir að ég teygi ekki nóg á mér. þvílíkt bull og vitleysa, að hanga svona yfir beðunum eru ekkert nema teyjur og þrælerfiðar þar að auk.   

 Í morgun ætlaði ég síðan að fara að þrífa grillið hér úti eftir veturinn.  Ég vopnaðist bleikum gúmmíhönskum og vírbursta því nú átti að taka á því. En eftir svo sem hálf tíma úti hröklaðist ég inn.  Það var kominn skítakuldi. þvílík vonbrigði O, jæja, ætli ég bara taki ekki fram lopapeysuna og láti mig hafa það þegar líða fer á daginn

Nú er súkkulaði-hátíðin að ganga í garð svo ég skellti mér bara í smákökubakstur því hér verða alltaf að vera til Mömmu súkkulaði kökur á Páskum. Ætli ég verði ekki að hunskast út og halda áfram með grillþrifin því það á að grilla Páskalambið á Páskadag. Og að sjálfsögðu verður það Íslenskt lamb.

       

Dagur kominn að kvöldi....

og eftir skemmtilega en erilsama viku höfum við tekið því rólega.  Það voru frábærir endatónleikar á PP-premieres á laugardaginn þar sem barnakórverk eftir Jón Nordal var flutt fyrir fullu húsi og vel fagnað.

Við nutum þess að hafa Menntamálaráðherra, Þorgerði Kartínu hér í heimsókn.  Þrátt fyrir stíft prógram gafst okkur kostur á að taka hana hingað heim í sveitina okkar og sýna henni Listasetrið Leifsbúð sem við erum svo stolt af. 

 En nú tekur hversdagleikinn við og ró farin að færast yfir okkur hér að Stjörnusteini.  Ég get farið að dunda aftur í garðræktinni og minn elskulegi sest upp á traktorinn, sem er hans uppáhalds leikfang yfir sumartímann.  Síðan fer að styttast í Páska og þá hópast hingað túrhestarnir, sem sagt stutt í næstu törn.  Mikið gaman, mikið fjör! 

   

Frábærar móttökur eftir heimsfrumflutning á tónverki Atla Heimis í Prag

Það var ekki leiðinlegt að vera Íslendingur í Prag í gærkvöldi þegar við hjónin tókum á móti prúðbúnum gestum okkar, Menntamálaráðherra, Þorgerði Katrínu, Tónskáldinu Atla Heimi Sveinssyni og konu hans Sif, löndum okkar og erlendum vinum fyrir utan Rudolfinum undir blaktandi þjóðarfána.  Sannkölluð hátíðarstemmning.

Ekki er það heldur á hverjum degi sem okkur gefst kostur á að vera viðstödd heimsfrumflutning á tónverki eftir Íslenskt tónskáld hér í borg.  Sinfónía númer fjögur eftir Atla Heimi Sveinsson var samin að hluta til hér að sveitasetri okkar í janúar í fyrra.  Mikil eftirvænting hefur ríkt hér undan farna daga eftir að fá að hlýða á þetta tónverk sem flutt var af Tékknesku Fílharmóníuhljómsveitinni, sem er talin vera ein af sjö bestur hljómsveitum í heimi, undir stjórn Zdenék Mácal en hann er víðfrægur hljómsveitarstjóri.  Árið 1970, að ég held, kom hann sem gestastjórnandi til Íslands og stjórnaði Sinfóníuhljómsveitinni.

Tónleikarnir hófust með verkum eftir tónskáld frá Tékklandi, Danmörku og Svíþjóð.  Hápunktur kvöldsins var síðan Sinfónía númer 4 fyrir hljómsveit og tvær fiðlur.  Einleikarar voru Miroslav Vilímec á fiðlu og Bohomil Kotme á violu, báðir frábærir listamenn. Athygli vakti óvenjuleg staðsetning einleikarana þar sem þeir stóðu á svölum fyrir aftan hljómsveitina en ekki á efðbundum stöðum.  Eftir  frábært ,,Grand finale" var höfundi, stjórnanda og hljómsveit vel fagnað og þakkað með löngu lófataki.

Í móttöku eftir tónleikana, í boði okkar hjóna voru uppi fjörlegar umræður um verk Atla.  Nokkrir voru að geta gátur að því að þarna væri hann að segja lífshlaup sitt, jafnvel alveg frá því hann var við nám í Þýskalandi, hver veit?

Það voru stoltir landar sem gengu út í milda vornóttina í gærkvöldi eftir frábært kvöld og skemmtilega tónleika í hundrað turna borginni. 

 

PP-2007 ,,...heading North"

Enn halda áfram Norrænir tónlistardagar hér í Prag.  Því miður gátum við ekki sótt tónleika Önnu Sigríðar Þorvaldsdóttur í gær þar sem við vorum að taka á móti Menntamálaráðherra Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur og föruneyti.  Þorgerður Katrín kemur hingað m.a. til þess að vera viðstödd Heimsflutning á tónverki Atla Heimis Sveinssonar á föstudaginn.

Ég heyrði samt útundan mér að tónverki Önnu Sigríðar, ,,mine" fyrir selló og píanó  hafi verið vel tekið. Sellóleikari var Jakub Dvorák, en hann spilar með Tékknesku Fílharmóníunni og á píanó spilaði Petr Hala frá Musica Nova.

Nú bíða allir spenntir eftir að hlýða á verk Atla Heimis á föstudaginn enda heimsviðburður.  

 

PP 2007 ,,...heading North"

Tónleikarnir í Rudolfinum í gærkvöldi voru nokkuð góðir.  Að þessu sinni kom hljómsveitin frá Teplice, Norður Bohemíu Fílharmóníuhljómsveitin og stjórnandi var Petr Vronský.  Þrátt fyrir að ég sé nú ekki mikið inn í nútímatónlist þá fanst mér gæta aðeins æfingaleysis hjá flytjendum. Dálítið viðvaningslegt á köflum.

Tónleikarnir byrjuðu á tónverki eftir Sænskt tónskáld Mika Pelo, Scenario fyrir hljómsveit. Nokkuð vel gert hjá svo ungum manni en hann er fæddur 1971. Þess má geta að Mika er giftur Íslenskri konu, Hrafnhildi Atladóttur, fiðluleikara.  Þá var flutt tónverk eftir Tékkneskan höfund, Petr Kotík, Asymmetric Landing, fyrir hljómsveit. Ég kunni alls ekki að meta þetta verk, allt of þungt og fulllangt fyrir minn smekk.  

Eftir hlé var flutt tónverk eftir ungan tónlistamann frá Noregi, Örjan Matre.  Echo Imprints fyrir tvö horn og strengi. Stutt og laggott.

Toppurinn á þessum tóneikum var síðan verk eftir Finnska tónskáldið Kaiju Saariaho, Orion fyrir hljómsveit.  Feikilega gott verk og mikill kraftur.  Hefði viljað heyra Prague Fílharmóníuna spila það verk. 

Eftir tónleikana voru Norðurlöndin með sameiginlega móttöku fyrir 150 manns og að sjálfsögðu sá  Restaurant Reykjavík um veitingarnar við mikinn fögnuð gesta.      

 

Prague Premieres 2007 ,,Heading North"

Í gærkvöldi hófst hér í Prag samnorræn tónlistahátíð sem Rudolfinum tónlistahöllin stendur fyrir dagana 24. mars til l. apríl.  Frumflutt verða verk eftir nútímatónskáld frá öllum Norðurlöndunum.  Verk eftir þrjú íslensk tónskáld verða flutt á hátíðinni. Heimsfrumflutingur á Sinfóníu númer 4 eftir Atla Heimi Sveinsson þann 30. mars, verk eftir Önnu Sigríði Thorvaldsdóttur, ,,mine" verk fyrir selló og píanó þann 28.mars og síðan verk eftir Jón Nordal 31. mars, tónverk fyrir barnakór og hljómsveit.

Við hjónin, ásamt Atla Heimi vorum viðstödd opnunartónleikana í gær sem fluttir voru í Dvorák salnum.   Fyrst á dagskrá var hljómsveitarverk eftir Kimmo Hakola frá Finnlandi, Verdoyances crépuscules pour orchestre.  Síðan verk eftir John Frandsen frá Danmörku, At the Yellow Emperor´s time, aria fyrir sópran og hljómsveit.  Eftir hlé var síðan flutt verk eftir Juraj Filas frá Tékklandi, Requiem - Oratio spei.  Verk fyrir hljómsveit, kór, sópran, tenor og bariton.

Auk Fílharmoníu hljómsveitar frá Pilsen undir stjórn Jirí Malát sungu Fílhamoníukór Prag, Liana Sass, sópran, Michal Lehotský, tenór og Roman Janál, bariton.

Tónleikunum var mjög vel tekið og hlökkum við til næstu tónleika sem verða í kvöld.   

Í kulda og strekkingi á Íslandi

Úps!  Þvílík veðrátta þessa daga sem ég dvaldi á Íslandinu góða.  Norðan garri og skítakuldi!  En nú er ég komin heim í hlýjuna frá mínum elskulega og vorinu í Prag,  og byrjuð að blogga aftur.

Það var gaman að koma heim til Íslands og þá sérstaklega að fá að njóta samvistar við Juniorinn minn.  Hann er soddan gleðigjafi.  Soffa okkar var að flytja frá London eftir sjö ára búsetu og ég kom heim til þess að hjálpa henni að koma sér fyrir í nýju íbúðinni þeirra í Garðabænum og leika Ömmuhlutverkið, sem felst í því að dekra drenginn í óþökk foreldrana, nei ég segi nú bara svona.

Eins og alltaf náði ég ekki að hitta alla þá sem mig langaði til, en í þetta skipti var fjölskyldan í fyrirrúmi.  Enda ekkert eins mikilvægt og að hlúa að sínum nánustu.

Sem sagt komin aftur heim og hversdagsleikinn tekinn við.  Sunnanvindar blása hér fyrir utan og sólin brosir blítt til okkar hér að Stjörnusteini.      

Hundar eru skynugar skepnur...

...og þar er hundurinn okkar, hann Erró engin undantekning, enda eðalhundur af Golden Retriever kyni.  Hann hefur undanfarna viku fundið á sér að vorið hefur hafið innreið sína hér og vill ólmur komast út um leið og við förum á stjá.  Yfirleitt er hann mjög rólegur og ef rignir fer hann ekki út fyrir dyr, enda fæddur aristokrat, fussar við bjór en elskar Kampavín.   

  Í morgun var hann alveg að gera útaf við mig og grenjaði og gelti við eldhúshurðina eins og hann vildi segja, hvað er þetta kerling ætlar þú að sitja inni í allan dag, eða hvað?   Hann hætti ekki fyrr en ég fór út á veröndina með kaffibollann. Sólin var rétt að gægjast upp yfir trjátoppanna  og ég fann strax að hundurinn hafði rétt fyrir sér. Vorið er komið!  Einhvern tíma hefði ég farið í "bongo-blíðu" dressið í svona veðri en þetta leit nú út fyrir að verða svona í og úr veður.

Það er sem sagt hundinum að þakka að ég er búin að vera á kafi í vorverkunum í dag, með rassinn upp í loft.  Minn elskulegi segir oft að hann sjái ekkert af mér á þessum árstíma, nema botninn. Ojæja, það gæti nú verið verra.

Þar sem ég er að puða hér í framlóðinni erum við með gosbrunn, reyndar tvo, sem per se er ekkert merkilegt.  Mér hefur alla tíð þótt róandi að hlusta á gljáfrið í vatninu en í dag hefur þetta haft mjög slæmar afleiðingar fyrir blöðruna og ískyggilega margar ferðir farnar á "The little girls room".  Nú segir einhver iss, er ekki bara kerlingin að verða gömul, ég vil þvertaka fyrir svoleiðis vitleysu!  Annar segir örugglega: Halló, hvernig væri þá bara að skrúfa fyrir vatnið.  En það er nú mergurinn málsins, ég hef ekki hugmynd hvar kraninn er.  Læt vita hvort ég hef fundið hann á morgun.         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geraldine Mucha heiðursgestur á Alþjóðlegum baráttudegi kvenna

Hér í Prag er starfræktur Alþjóðlegur kvennaklúbbur IWAP (International Womens´s Association of Prague) og í tilefni dagsins verður heiðursgestur okkar í hádeginu Geraldine Mucha.

Geraldine er ættuð frá Skotlandi og var gift syni Alfons Mucha, eins þekktasta listamanns Tékklands.

  Ég kynntist þessari merku konu fljótlega eftir að ég kom hingað til Prag.  Geraldine sem verður níutíu ára í júlí á þessu ári, man tímana tvenna.  Hún hefur búið hér meir og minna síðan 1945 og upplifði hörmungar kommúnismans. Þegar hún flutti fyrst til Prag bjó hún hjá tengdamóður sinni, ekkju Alfons Mucha.  Maður hennar, Jiri var fljótlega tekinn fanga af kommúnistum og var í haldi í þrjú ár.  Geraldine sá fyrir sér og einkasyni þeirra hjóna með því að skrifa tónverk fyrir ríkið enda mikill tónlistamaður.  Enn þann dag í dag semur hún tónverk sem flutt eru hér í borg og víðar.

1970 flutti hún aftur til London og vann þar hörðum höndum við að aðstoða eiginmann sinn við að koma upp sýningum með verkum Mucha.  Eftir nokkra ára aðskilnað þeirra hjóna flutti hún aftur til Prag og býr enn í sama gamla húsinu upp í Hradcany innan um húsgögn og verk tengdaföðurs síns.

Það er vel við hæfi að heiðra þessa merku konu hér í dag sem hefur snert svo marga strengi í hjörtum okkar sem kynnst hafa, og haldið uppi nafni Alfons Mucha. 

   

Góu-gleði í Vínarborg

Við hjónakornin renndum til Vínar um síðustu helgi til að taka þátt í árlegu Þorrablóti Íslendinga í Austurríki.  Ég vil nú heldur kalla þetta Góu - gleði þar sem Þorrinn er nú löngu liðinn og Góan gengin í garð. 

Um áttatíu landar okkar voru þarna saman komnir til þess að háma í sig "ónýtan mat" Ég hef aldrei skilið hvernig fólk getur látið þennan óþverra inn fyrir sínar varir.  En sitt sýnist hverjum. Fyrir þá sem fussa við súrmetinu komum við hjónin með lax, síld og rækjur í farteskinu til að einginn færi svangur heim. 

Það var mikið fjör á litlu kránni þar sem hófið fór fram og kyrjaðir ættjarðarsöngvar fram eftir nóttu eins og venja er á slíkum samkomum, enda miklar upprennandi söngpípur í Vínarborg.

Til hamingju landar mínir í Austurríki!  Þið stóðuð ykkur með sóma! Hlökkum til að koma aftur næsta ár!

 

 

Séra Pétur í Laufási

Sú harmafregn barst okkur hingað, fjölskyldunni í Prag að góðvinur okkar Pétur hefði skilið við í gærmorgun.  Það er svo erfitt að trúa því, eins og Bríet tengdadóttir mín orðaði það, alveg sama hversu oft og hvað lengi Pétur lagðist inn á spítala, hann kom alltaf aftur heim. Það var bara einfaldlega þannig.  En í þetta sinn átti það ekki fyrir honum að liggja.  

Elsku Inga og fjölskylda.  Okkar innilegustu samúðarkveðjur.  Péturs verður sárt saknað og minning um góðan mann mun lifa með okkur æfinlega.  Megi ljósið lýsa ykkur öllum á þessum erfiðu tímum.