Sveinn Björnsson sendiherra afhjúpaði listaverk eftir Helga Gíslason hér að Stjörnusteini

Í gær hélt Helgi Gíslason listamaður sýningu á verkum þeim sem hann hefur unnið að hér í Leifsbúð undanfarnar fimm vikur.  Fjöldi gesta voru viðstaddir sýninguna, þar á meðal Sendiherrann okkar, Sveinn Björnsson sem afhúpaði tréskurðarverk eftir listamanninn hér í garðinum við hátíðlega athöfn og mikinn fögnuð gesta.  Verkið hlaut það skemmtilega nafn Andante og höfum við þá eignast fyrsta íslenska skúlptúrinn hér að Stjörnusteini.

Helgi útskýrði verkin fyrir gestunum, sem voru mjög hrifnir og undruðust það hversu afkastamikill hann hefði verið þessar vikur, enda mörg verkanna mjög stór. Nokkrir göntuðust með það að hann hefði víst lítið sofið þessar vikur.

Það hefur verið ótrúlega gaman að fylgjast með Helga þessar vikur og mikill heiður fyrir okkur að fá hann og Gerði konu hans hingað sem gesti okkar. Við Þórir þökkum þeim fyrir skemmtilegar samverustundir og vonum að þau komi aftur sem fyrst.     

 

Undraverður uppsláttur!

Hér hjá okkur í sveitinni, undanfarna daga hafa vinnumennirnir okkar verið að slá upp fyrir steinvegg, þar sem 200 ára gamall veggur var að hruni kominn. Uppslátturinn vakti listamanninn Helga Gísla virkilega til umhugsunar og sá ég hann með myndavélina hér snemma morguns að mynda þessa hörmung í bak og fyrir.

Minn elskulegi var nú búinn að segja þeim fyrir verkum en einhverja hluta vegna fóru þeir sínar eigin leiðir og þvílíkt og annað eins klambur höfum við ekki séð síðan við vorum krakkar að byggja kofana okkar.  En þar sem við vorum ekki heimavið í gær og komum seint heim og sáum ekki fyrr en í morgun þennan líka furðulega uppslátt.  Lítið var hægt að gera því von var á steypubílnum um hádegi.  Auðvitað lak öll steypan niður og á milli þylja þegar byrjað var að dæla svo hér voru allir komnir í steypumokstur til að bjara málunum. Að lokum eftir margra stunda mokstur komst þetta sull allt í mótin og nú er bara að bíða og sjá hvernig til tókst.

Þetta minnir mig á þegar við hér fyrir nokkrum árum vorum með fólk frá Úkraníu í vinnu.  Það var með ólíkindum hvað þetta fólk gat fundið uppá. Eitt sumarið fengum við hjón í sumarvinnu og vorum búin að gera upp íbúð hér í starfsmannahúsinu sem við köllum Víkina.  Ég hafði komið fyrir næstum nýjum ísskáp og íbúðin leit þokkalega út. Fyrsta daginn þegar frúin kemur út í garðvinnuna er hún ekki þetta líka flott í glitrandi pallíettubol.  OK, ég hugsaði með mér að fyrst hún væri svona fín í taujinu þá hlyti hún að ganga vel um.  Eftir u.þ.b. mánuð fann ég einhverja annarlega lykt berast úr íbúðinni svo ég fór að athuga málið. Mér fellust algjörlega hendur.  Það var búið að fjarlægja klósettseturnar og þvílík aðkoma, þrátt fyrir að ég hafði skilið eftir hreinlætisvörur, bursta og skrúbbur.  Og til að kóróna allt saman hafði ísskápurinn aldrei verið settur í samband og maturinn auðvitað úldinn í 30° hita.  Eftir þetta sumar lofaði ég mér því að fá aldrei aftur Rússa í vinnu og hef staðið við það.            

Hans heilagleiki gekk út í garðinn og um leið braust sólin fram

Í gær var dumbungur í henni Prag og eiginlega í mér líka en þar sem langur dagur var óumflýjanlegur,  varð maður bara að koma sér í gírinn og taka á honum stóra sínum.

Við mættum í móttöku hjá vinum okkar Norðmönnum þar sem haldinn var hátíðlegur 17. maí.  Við erum nú ekki mikið fyrir að sækja þessar móttökur nema þá hjá nágrannaþjóðum okkar Íslendinga.  Eins og vera ber stóðu sendiherrahjónin Inger og Peter í anddyrinu og tóku á móti gestum sínum. Vinkona mín var glæsileg í sínum fallega þjóðbúningi en með vinstri hendina hátt á lofti þar sem hún var reyrð í einhverskonar spelkur eftir að hafa dottið á skíðum fyrir sex vikum.  Þar sem hún hefur mjög góða kímnigáfu fannst mér bara vanta norska fánann í hendina. Þetta var auðvitað ekkert findið en samt ansi skoplegt.

Þar sem frekar þröngt var orðið um manninn fór fólk að safnast saman á veröndinni þrátt fyrir dumbung og hráslaga.  En viti menn, um leið og Hans heilagleiki, fulltrúi kaþólsku kirkjunnar gekk út þá birti til og sólin hellti geislum sínum yfir samkomuna.  Einn af gestunum gat ekki á sér setið og hrópaði upp yfir sig, kraftaverk!

Ekki náði kraftaverkið til míns slæma maga svo eftir einn og hálfan tíma kvöddum við vini okkar sem stóðu enn í sömu sporum, frúin en með hendina hátt á lofti, auðsjáanlega sárþjáð með frosið bros á vörum.  Kraftaverkið hafði heldur ekki náð til hennar.  Þarna var hvorki staður né stund til að gantast með kringumstæður en það verður örugglega gert seinna í góðu tómi.

 

   

 

 

 

Bravó fyrir Eiríki! Hann var okkur til sóma!

Hér átti ekki að vera neitt Eurovison kvöld en þar sem við hér að Stjörnusteini áttum kost á því að  horfa á þetta í Tékkneska sjónvarpinu var ekki hjá því komist að fylgjast með. Áður en ég fer lengra í þessu bloggi vil ég benda löndum mínum á að það er ekkert í dag sem heitir Austur Evrópa.  Þessar þjóðir sem komust í úrslit tilheyra Evrópu í dag. Það fer í mínar fínustur þegar fólk talar enn í dag um austur Evrópu.  

Jæja, okkur fannst Eiríkur flottastur og mikil vonbrygði að hann skyldi ekki komast í úrslit.  Lagið er mjög gott en mér finnst persónulega íslenski textinn betri en sá enski. Við gerum bara betur næst, er það ekki alltaf viðkvæðið?  En þrátt fyrir allt áttum við hér skemmtilegt kvöld saman hér í sveitinni, listamannshjónin og konsúlshjónin.          

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þvílíkur dagur! Dóttir okkar þrítug! Lunch hjá Skoda! Konsert í boði Hernaðarmálaráðherra! Dinner ,,með

Ja hérna, dóttir okkar varð þrítug í dag og ég byrjaði daginn með því að syngja fyrir hana í símann eldsnemma í morgun þar sem ég var svo langt frá henni og gat ekki knúsað hana nema í huganum.  Soffa mín til hamingju með daginn! 

Ég var síðan boðin í hádegismat til vinkonu minnar sem er gift forstjóra Skoda verkmiðjanna hér í landi.  ,,Lunchinn" dróst aðeins á langinn eins og alltaf þegar við kellur komum saman en ég varð að yfirgefa samkvæmið um fjögurleitið þar sem ég varð að keyra heim, sem tekur mig yfirleitt ca. 40 mínútur þar sem við hjónin áttum að vera mætt í Tónleikahöllina  klukkan sjö til að vera viðstödd hátíðartónleika í boði Hernaðarmálaráðherra Tékklands.

Þegar ég rann í hlaðið hér heima þá spurði ég hundinn hvar minn elskulegi væri eiginlega.  Viti menn er hann ekki að sitja fyrir hjá listamanninum Helga Gísla og það er verið að móta kallinn í leir.  Nú á sem sagt að gera minn elskulega ódauðlegann.  Ég er viss um að hann lætur búa til fjöldan allan af afsteypum af sér og dreyfir þessu til ættingja og vina í famtíðinni, nei nú er ég bara að grínast, ekki séns.

 Ég drattaðist síðan dragfín með mínum elskulega með hálfum huga á tónleikana því ég bjóst við að þetta yrði fremur þreytandi.  En viti menn, þetta var þvílíkt skemmtileg uppákoma.  Þarna tróð upp blásarasveit hersins og fékk í lið með sér frábæra listamenn.  Við hjónin skemmtum okkur konunglega.

Þar sem ekki var boðið upp á neinar veitingar eftir tónleikana ákváðum við hjónin að halda upp á þrítugsafmæli dóttur okkar yfir síðbúnum kvöldverði á Four Season.  Hver situr þá við næsta borð?  Enginn annar en Morgan Freeman.  Mikið rosalega er hann cool!  En það er hér eins og annars staðar, hann fékk að vera í friði með sína súpu.  Skemmtilegur dagur!   

 

 

 

 

 

 

 

 

Á að halda Eurovision kvöld?

Þessi spurning kom frá mínum elskulega yfir morgunkaffinu. Ég varð nú hálf hissa á þessari spurningu þar sem hann hefur aldrei haft neinn áhuga á þeirri keppni.  En svo mundi ég eftir kvöldinu góða sem tíu laga úrslitin voru send út á rás 2 og þar sem við sátum heima og höfðum ekkert sérstakt fyrir stafni datt mér í hug að halda Eurovision kvöld fyrir okkur tvö.  Minn elskulegi tók bara vel í það og ég útbjó ostabakka og tók upp eðal rauðvín því nú átti að hafa það reglulega huggulegt og fylgjast með íslensku úrslitunum í útvarpinu.

Minn elskulegi kom sér makindalega fyrir í sófanum, ég kveikti á kertum og skálað var í eðalvíninu, sem sagt allt eins og það átti að vera.  Tónlistin hljómaði úr tölvunni og við skiptumst á skoðunum yfir fyrstu þremur lögunum.  Eftir sex laga flutning var minn farinn að hrjóta í sófanum og hundurinn lá hjá honum og hraut engu lægra.  Þarna sat ég ein og gæddi mér á ostum og sötraði rauðvín með hrotuspil undir íslensku lögunum, þvílíkt huggulegt eða þannig!  Minn elskulegi lyfti öðru hverju haus og spurði hvernig gengur?  Bara svona til að láta mig halda að hann væri að hlusta og væri mér til samlætis.

 Það er alveg á hreinu að hér á þessu heimili verður ekki haldið upp á Eurovision kvöld! Það er búið og gert!

  Ég óska rauðhausnum okkar alls hins besta í keppninni.  Áfram Eiríkur!       

Stjórnmál eiga ekki upp á pallborðið hjá mér

Ætli það sé til ópólitískari kona en ég?  Fyrir mér eru stjórnmál eintómt argaþras.  Ég kemst nú samt ekki hjá því að fylgjast með þar sem minn elskulegi hefur mjög gaman af að ræða pólitík, hvort sem það er heimspólitíkin eða annað.  Nú standa fyrir dyrum kosningar heima og frambjóðendur á síðasta snúning að smala saman atkvæðum og lofa upp í lófa sér.

Þegar ég fór að hafa dálítið vit sem krakki var ég send af föður mínum til að vinna fyrir Sjálfstæðisflokkinn í kosningum.  Ég man að mér fannst þetta mjög spennandi og hafði ekkert á móti því að gefa vinnu mína einn dag.  Það var líka ekki á hverjum degi sem maður fékk að keyra í leigubíl út og suður endurgjaldslaust.  Veitingarnar voru heldur ekki af verri endanum, það var boðið upp á ótakmarkað sælgæti og danskt smurbrauð sem var ekki á boðstólum heima hjá okkur nema á tillidögum.  Þrátt fyrir að taka þátt í þessu í nokkur ár vakti það engan pólitískan áhuga hjá mér.

Ég verð að viðurkenna að ég er svo fegin að þurfa ekki að kjósa núna þar sem við hjónin sórum okkur ekki inn á kjörskrá.  Ég veit að vinir okkar eru ekki alveg jafn hrifnir þar sem margir þeirra eru í framboði.  Ég sendi þeim öllum baráttukveðjur og óska þeim góðs gengis í komandi kosningum.

Bjargvætturinn Helgi Gísla

Hér að Stjörnusteini stendur til að malbika 500 metra langa innkeyrslu en áður en framkvæmdir hefjast þarf mikla útsjónarsemi og pælingar.  Við hjónin stóðum í gær og körpuðum aðeins um bugður á veginum og vorum heldur ósammála. 

 Þar sem við stóðum við Leifsbúð barst þetta til eyrna Helga sem snaraðist út til að bjarga málunum.  Ekki leið á löngu þar til listamaðurinn var búinn að aðstoða okkur við verkið og við hjónin orðin sátt.  Þeir vinirnir héldu síðan í gönguferð um skóginn með hundinn í eftirdragi en ég þakkaði fyrir glöggt gestsauga.

   

 

Hornablástur 1. maí

Fyrir hartnær þrjátíu árum var fjöra ára syni okkar meinað að fara í skrúðgöngu 1. maí.  Þennan tiltekna dag hafði hann fengið að fara með föður sínum í vinnuna, en við rákum þá fyrsta Kondidori við Laugarveginn og var þetta þvílíkur uppgripsdagur fyrir okkur.   Guttinn sá fólk safnast saman við Hlemm undir fánum og hornablæstri eins og hann kallaði alltaf lúðrasveit og vildi ólmur fá að fylgja skrúðgöngunni og skildi ekkert í því af hverju hann mætti ekki taka þátt í þessu eins og allir hinir.  Þennan dag lærði hann líka nýtt orð, Kommúnisti og notaði það óspart lengi á eftir ef honum mislíkaði.

Hér í Tékklandi er ekki mikið um hátíðahöld 1 maí.  Það er af sem áður var.  Tékkar nota þennan frídag til að heimsækja ættingja og vini eða fara í sumarbústaðina sem annað hvert mannsbarn á hér í sveitunum.  Við hér að Stjörnusteini ætlum að nota daginn til þess að ditta að ýmsu utanhúss undir hornablæstri sunnanvindanna. 

Úlfur, Úlfur hrópar einhver og Jónínu Bjartmarz umsvifalaust verið kastað á bálið hefði hún verið uppi á 15. öld.

Þetta datt mér í hug í gærkvöldi þegar við hjónin vorum að koma heim frá því að horfa á margumrætt Kastljós heima hjá syni okkar.  Hér í sveitinni loguðu eldar víðsvega og kann ég enga skýringu á því.  Mér fannst Jónína standa sig frábærlega vel fyrir framan alþjóð, sitjandi undir mjög svo ruddalegri framkomu spyrjandans.  Þarna fannst mér hún vera leidd að bálinu, en bara  í annari merkingu.  

Eftir að hafa fylgst með umræðunni hér á blogginu finnst mér sumir ættu að líta sér nær.  Hvað er svona merkilegt við það að Jónína skuli aðstoða tengdadóttur sína í máli sem þessu.  Hún var ekki að misnota aðstöðu sína, eingöngu að leiðbeina fjölskyldumeðlimi, enda þekkti hún vel til.  Hver mundi ekki gera það sama hvort sem hann væri stjórnmálamaður, Ráðherra eða bara Jón útí bæ mér er spurn?  Ef þetta mál hefði komið upp á öðrum tíma, en ekki svona rétt fyrir kosningar þá hefði það ekki vakið neina athygli.  Hættið þessu bulli og snúið ykkur að öðrum málefnum sem virkilega skipta máli í okkar litla  þjóðfélagi.    

Bon voyage!

Eftir sautján ár hér í Tékklandi höfum við hjónin  mætt í ótal mörg kveðjuboð.  Í byrjun, fyrir mig var þetta hreint út sagt óbærilegt.  Ég fann mig svo mikinn einstæðing þegar góðir vinir fluttu í burt, aleina og yfirgefna, en ég lærði smátt og smátt að sætta mig við aðstæður og reyndi að taka hlutunum með tóískri ró.  Í gærkvöldi var enn eitt kveðjuboðið hjá vinum okkar frá USA, sem búið hafa hér í 13 ár en enn er svo ótrúlega sárt að sjá á eftir góðum vinum og vita ekki hvað framtíðin býr í skauti sér.  Hittumst við aftur?  Eða er þessum kapítula í lífi okkar lokið?  Spurningunni verður sjálfsagt svarað þegar fram líða stundir.

Þetta er ekki í síðasta skipti sem við þurfum að mæta í kveðjuboð hjá góðum vinum.  Sem betur fer höfum við  haldið tryggð við marga sem flutt hafa héðan, annaðhvort hefur þetta fólk farið til síns heima eða fengið annan póst einhverstaðar í heiminum.  Í dag erum við í sambandi við  tvo góða vinahópa sem flutt hafa héðan en hittast alltaf annaðhvert ár. Það er okkur ómetanlegt!  Við höfum þann háttinn á að við hittumst hingað og þangað um heiminn og endurnýjum okkar tengsl.  Þar sannast máltækið  ,,góður vinur er gulls ígildi"       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    

Listamaðurinn Helgi Gísla kominn á fullt í Listasetrinu.

Helgi Gíslason listamaður kom hingað á sumardaginn fyrsta og ætlar að dvelja næstu sex vikur hér í Listasetrinu okkar, Leifsbúð.  Okkur er það mikill heiður og ánægja að geta tekið á móti einum af okkar virtasta listamanni og vonum að hann eigi eftir að njóta dvalarinnar.

Það voru miklir fagnaðarfundir hér í gær, en við hjónin vorum ekki heima þegar hann kom hingað á fimmtudaginn.  Hann var þá þegar búinn að visitera sveitina, bæði á hjóli og gangandi og hundspottið okkar hann Erró búinn að gera sig heimakominn í vinnustofunni og horfir nú andaktugur á listamanninn vinna.  Held bara að það sé dálítið listamannseðli í hundinum.  Það verður gaman að fá að fylgjast með þeim næstu vikurnar.   

  

Kaldhæðni landa minna fór í mínar fínustu!

Það fór um mig kuldahrollur þegar við hjónin vorum stödd heima á Íslandi um síðustu helgi.  Ekki var það nú um að kenna veðrinu heldur ótrúlegt skopskyn landa okkar. Mér og mínum manni var svo sannarlega ekki hlátur í huga þar sem við horfðum upp á brunarústir sögufrægra húsa Reykjavíkur sem geymdu aldagamla sögu okkar. Hvað ef manntjón hefði orðið, hefði fólk þá líka skopast að því? Hvað er að fólki, mér er bara spurn? 

Þar sem við vorum á gangi með vinum okkar á laugardaginn í hádeginu í leit að góðum matsölustað tekur ein vinkona mín upp göngusímann sinn og fer að lesa skilaboð sem gengu manna á milli, þar sem sagt var að Pravda væri reyklaus staður og síðan kom heil romsa um matseðil sem væri í boði, en nenni nú ekki að tíunda það bull nánar enda fannst mér þetta ótrúlega ósmekklegt.  Henni fannst þetta alveg rosalega fyndið.  Ef til vill hefur minn húmor breyst eftir að hafa búið svona lengi erlendis, ég bara skildi þetta engan veginn og fannst þetta fyrir neðan allar hellur.

Annað kom mér á óvart þennan dag þar sem við röltum um miðbæinn í leit að góðum veitingastað þar sem hægt væri að fá sér hádegismat.  Okkur datt í hug að fara inn á Hótel Borg sem þykir víst einn besti og mest ,,Inn" staðurinn í Reykjavík.  Þar komum við að lokuðum dyrum, eða réttara sagt ekki lokuðum en enginn fannst þjónninn og staðurinn ekki opinn í hádeginu. Ég komst að því að það er ekki auðvelt að finna opinn veitingastað í hádeginu um helgar í miðborg Reykjavíkur.  Gestir, hvort sem þeir eru erlendir eða heimamenn eiga að lúlla frameftir, éta kvöldmat og djamma fram á nótt.  Það er íslensk menning!  Ja hérna!

Eftir töluverða leit gengum við inn á Grand Hotel Reykjavík (ég held það heiti það, beint á móti styttunni af Skúla gamla fógeta) reyndar var veitingastaðurinn lokaður en við gátum fengið snarl á barnum, sem sumir í hópnum áttu erfitt að sætta sig við. En þar var tekið vel á móti okkur enda gamall og reyndur þjónn sem þjónaði til borðs.  Við fengum góðan mat og ,,áttum staðinn" því við vorum einu gestirnir. 

Þessi laugardagur með vinum okkar var nú ekki alveg alslæmur því eftir skemmtilega samverustund í hádeginu heimsóttum við gömlu Morgunblaðshöllina og sáum sögusýningu Landsbanka Íslands sem enginn ætti að láta fram hjá sér fara og fengum við frábæra leiðsögn með Sveinbirni Guðbjarnarsyni.  Kærar þakkir Sveinbjörn.

Þegar leið á daginn fór hrollurinn smátt og smátt að hverfa enda við í góðum félagskap langt fram eftir kvöldi.

          

Ísland í sjónmáli

Þá er heimsókn þeirrar gömlu að verða lokið í hundrað turna borginni að þessu sinni.  Ég og minn elskulegi ákváðum að fara með hana heim og koma henni í örugga höfn.  Treysti ekki alveg á þjónustuna heima eftir það sem á undan er gengið. Því miður!

Þetta eru búnar að vera góðar vikur hér með þeirri gömlu.  Í gær var hér þessi líka fína grillveisla þar sem foreldrar Bríetar okkar komu í heimsókn.  Það fannst henni aldeilis gaman. Hún er strax farin að tala um hvenær hún ætlar að koma aftur.  

Í dag fór ég með hana í andlitsbað og nudd svo henni fannst hún yngjast um mörg ár.  Á eftir fengum við okkur kvöldmat á Kogo og núna er hún að horfa á fótboltann með mínum elskulega. Bæði alveg í essinu sínu. 

 Við hlökkum til að sjá litla Juniorinn okkar, sem stækkar með hverjum deginum og ykkur öll.  Við förum síðan aftur heim á mánudaginn svo þetta verður stutt stopp.  

 

 

Chaplintaktar hjá þeirri gömlu

Ég fór með þá gömlu í smá  verslunarferð í vikunni.  Nú tala ég eins og Flosi Ólafs, gamli kollegi minn.  Hann sagði oft að Lilja sín færi með sig hitt og þetta, eins og gamalmenni.

 Eftir að hafa gengið um í verslunarmiðstöðinni og verslað dálítið ákvað ég að nú væri nóg komið og best að koma sér út enda þoli ég ekki svona Mall.  Sú gamla vildi enga hjálp í rúllustiganum og ég var alveg á nálum að hún steyptist þarna á hausinn, en allt gekk vel og við komnar að útgöngudyrunum. Hún æðir beint af augum og inn um snúningsdyrnar á undan mér.  Eitthvað hefur henni fundist hraður snúningurinn því allt í einu stekkur hún af stað og ég horfi á hana hlaupa útskeifa, veifandi stafnum eins og í bestu Chaplin mynd.  Ég stóð þarna fyrir innan í hláturskasti, en út komst sú gamla, óslösuð!  

Önnur verslunarferð var farin því ég varð að fara upp í gróðrastöð og versla plöntur. Á meðan ég var að útrétta fór sú gamla á stúfana og ég létt hana bara eiga sig, enda hefur hún komið þarna mjög oft og þekkir sig mætavel.  En það hefði ég ekki átt að gera, því hún hafði það af að kaupa þvílíka vitleysu, einhverja ómerkilega glerdiska, forljóta.  Ég spurði hvað hún ætlaði að gera við þetta.  Þá átti þetta að vera gjöf til Önnu systur  Síðan nokkrum dögum seinna þegar ég segi að hún geti nú varla farið að gefa svona dót, þá segir sú gamla ,, æ,já ég var nú að hugsa það, ætli ég eigi þetta þá ekki bara sjálf". 

Annars hefur vikan liðið stóráfallalaust og farið að síga á seinni hluta ferðarinnar.  Ég verð nú að fara með hana í bæinn í dag eða á morgun svona til að róa verslunargleðina.  Það er líka búið að vera gestkvæmt hér og það finnst henni alveg meiri háttar gaman. Svo hefur veðrið leikið við hana og ekki hefur það skemmt ferðina.  

Jæja, ég heyri að mín er vöknuð svo það er best að setja sig í hlustunarstellinguna.  Ég hef reynt að nota tímann á morgnanna á meðan hún sefur til að gera það nauðsynlegasta.  Þetta er eins og að vera með litlu börnin, drífa sig að gera eitthvað á meðan þau sofa