Hitinn hér í dag er næstum óbærilegur.

Í morgun hef ég verið að reyna að millifæra nokkrar plöntur en get sagt ykkur það að í 32° hita í skugga er það ógjörningur. Jafnvel kattarófétið hefur ekki látið sjá sig í dag. Ef til vill hafa heilræðin sem ég fékk frá bróður mínum, þetta með sítrusávextina virkað, því auðvitað fór ég eftir ráðleggingunum um hvernig ég gæti losnað við kisa svo nú er öll landareignin útbíuð í appelsínuberki og öðrum góðum sítrusávöxtum.  Og skepnan hefur ekki sést í dag.

Það er annað sem er að pirra mig núna í hitanum.  Það virðast allir þarna á Fróni hafa gleymt mér, enginn póstur, síminn þegir og ég er bara rosalega fúl útí ykkur öll!  Ojæja, ætli þið séuð bara ekki komin í sumarfrí elskurnar eða þá á kafi í vinnu, ef svo er þá er ykkur fyrirgefið af öllu hjarta.

Gott mál, nú er ég búin að kæla mig nóg niður og argaþrasast dálítið og líður miklu betur svo þá er bara að koma sér aftur út og halda áfram að puða hér í svækjunni.

   

Ansi seint í rassinn gripið!

En Jónína mín, betra seint en aldrei, verðum við ekki bara að segja það.  Þessar nornaveiðar voru með ólíkindum á sínum tíma og siðanefnd hefði átt að sjá sóma sinn í því að ganga í málið um leið og þessi umræða fór í gang en ekki bíða fram yfir kosningar. Sem betur fer stendur þú með pálmann í höndunum eftir allt saman.  Bestu kveðjur frá okkur héðan úr sveitinni.  

Siðareglur brotnar í umfjöllun um tengdadóttur Jónínu

Æ,æ,æ, hvaða endemis vitleysa er þetta?

Þar sem ég fór inn á síðuna mína núna rétt áðan brá mér í brún því mér hafði orðið á að skrifa umhugsun í tveimur orðum.  Hvaða bull var nú það.  Þetta er hreint með ólíkindum.  Ætli ég hafi bara ekki verið að hugsa um eitthvað allt annað og hugurinn farið á flakk. 

Áður en ég verð hökkuð niður í spað vil ég biðja alla íslenskufræðinga svo og aðra sem þetta lásu sem létu þessa óhugsuðu setningu fara í pirrurnar á sér velvirðingar og lofa að vanda mig betur í framtíðinni og hugsa um hvað ég er að setja niður hér á blogginu.  Ég er nú samt alveg í rusli en er að reyna að friða samviskupúkann með því að halda því fram að enginn sé fullkominn. 

Án um hugsunar.....

...klæddi ég mig í morgun í bleika skyrtu og fór í bleika skó án þess að hafa hugmynd um hvaða dagur væri.  Það var ekki fyrr en ég fór að fletta Mogganum að ég mundi eftir 19. júní.  Skemmtileg tilviljun.

Annars ekki skrítið að maður ruglist hér á dögum þar sem síðasta vika var óvenju erilsöm.  Endalaus veisluhöld ef ekki hér hjá okkur þá hjá vinum okkar inní Prag. Og þar sem flensudruslan hefur verið að hrjá mig undanfarið hefur útstáelsið ekki bætt þar um betur.  Skrítið að maður skuli ekki geta sagt nei, ég kemst ekki, ég er lasin. Neihey, maður þvælist allt drullulasin og situr síðan úti í sumarnóttinni langt frameftir eða þar til maður er farinn að finna virkilega fyrir kvöldkulinu án þess að hugsa um afleiðingarnar daginn eftir. Hvaða vitleysa er þetta! Jú einfaldlega af því að það er svo gaman.

En nú er ég að taka mig saman í andlitinu og hér er ég búin að koma mér upp algjöru heilsu-apóteki.  Nú á sko að taka á því, Coldrex, hálssprey og allskonar non-drowsy pillur.  Ég gafst nefnilega upp á því að láta líkamann vinna úr þessu sjálfan, sem er víst svo inn í dag, því minn líkami vildi bara ekki gegna þessum nýju vísindum.  Svo nú er bara að sjá til hvernig til tekst og það á næstu þremur dögum því þá er næsta party.           

 

 

 

Kattaróhræsið farinn að gera sig virkilega heimakominn

Ég hef aldrei verið sérlega hrifin af köttum, og alla tíð verið hálf hrædd við þá.  Undanfarna tvo mánuði hefur kattarkvikindi gert sig heimakominn hér mér til mikillar armæðu.  Fyrst í stað reyndi hundurinn að bægja þessari skepnu frá mér en nú er svo komið að ég get ekki lengur treyst á hundinn. Í staðin fyrir að vera eins og hundur og köttur eru þeir orðnir bestu mátar og farnir að leika sér saman. 

Það er ekki nóg að þetta litla gráa loðna dýr væli hér eftir mat heldur grefur hann upp í öllum úrgangi ef ekki er nógu vel gengið frá, sjálfsagt vegna þess að ég harðneita að fæða þetta óféti.  Minn elskulegi er búinn að segja mér að ég sé óttaleg ótukt við litla greyið en ég bara get ekki að þessu gert, mér er meinilla við hann. Síðan hef ég líka heyrt að kettir hjálpi ekkert við músagangi, þeir bara leika sér að þeim og koma jafnvel með þær hálfdauðar inní hús. Thank you very much! 

Kisi reyndar forðast mig ef hann sér mig því ég stappa niður fótum eins og brjálæðingur og hef gripið til vatnsslöngunnar ef hún er við hendina.  En það virðist ekkert duga til.  Einhverntíma hafði ég heyrt að kettir þoldu ekki hvítlauk, ég er búin að reyna það.  Útdeildi hér hvítlauk um alla lóðina en ég held bara að hann hafi étið hann og fundist góður. Svo nú er ég heimaskítsmát og þigg allar þær ráðleggingar ef einhver hefur þær á takteinum.    

Góðir Íslendingar, gleðilega þjóðhátíð!

Hér að Stjörnusteini blaktir hátíðarfáninn okkar við hún og virkilega góð 17. júní stemmning.  Ómur frá Íslenskum ættjarðarlögum í flutningi Íslenskra karlakóra og einsöngvara berst hér með hægum vindi um sveitina og við hér í hátíðarskapi. 

Í þetta sinn ætlum við að halda daginn hátíðlegan með okkar litlu fjölskyldu í hádeginu en síðan að bjóða gestum okkar hér í Leifsbúð til kvöldverðar á veröndinni en ekki halda neina stórveislu eins og stundum hefur verið gert. 

Góðir landar eigið ánægjulegan dag undir blaktandi fánum og lúðrablæstri.    

Merkisdagur 15. júní og ég ætla að taka mér frí!

 Í tilefni dagsins ætla ég að gera næstum ekki neitt og njóta hans í botn hér í sumarblíðunni. Reyndar er einhver flensudrusla að hrjá mig en ég ætla ekki að láta hana komast upp með það að skemma fyrir mér daginn, kemur ekki til greina.

Sum ykkar vita hvers vegna þessi dagur er mér svona kær en fyrir ykkur hin sem ekki vita, þá var það var fyrir 33 árum að ég gekk að eiga minn elskulega í Árbæjarkirkju.  Sko gamla settið!  Í gegnum súrt og sætt í 33 ár, ekki svo slæmt ha? 

 

Óvænt, en skemmtileg heimsókn.

 Listamennirnir Jón Reykdal og kona hans Jóhanna komu hingað í gær til að ,,tefja Þórð frá vinnu" eins og Jón orðaði það.  Við buðum þeim að gista hér hjá okkur þessa þrjá daga sem þau ætla að stoppa hér í sveitinni.  Það var að sjálfsögðu tekið upp Bohemia Champagne og skrafað langt fram eftir nóttu.

Yfir morgunkaffinu útí Leifsbúð settist ég niður með þeim og fór yfir áhugaverða staði hér í nágrenninu sem skemmtilegt væri að skoða.  Leifur Breiðfjörð og Helgi Gísla voru búnir að bulla þvílíkt við Jón áður en hann fór að heiman þannig að hann hélt að hér væri alltaf rigning og ekkert sérlega áhugavert að koma hingað.  Ég þarf að taka þá í gegn þegar ég hitti þá næst. Bíðið bara strákar!  Ótuktirnar ykkar!       

Listamennirnir Þórður Hall og kona hans Þorbjörg komin í Leifsbúð.

Í gær tókum við ámóti þeim Þórði og Þorbjörgu í 30°hita.  Við Þórður erum gömul skólasystkin en höfðum ekki sést í fjölda mörg ár. Skemmtilegt að geta fengið tækifæri til að endurnýja gömul kynni eftir svo langan tíma.  Þau hjónin ætla að dvelja hér næstu vikurnar og vinna að ýmsum verkefnum sem ég kann engin skil á.

Þar sem þau eru að koma hingað í fyrsta sinn fór ég með þau í stutta gönguferð um miðborgina til að gefa þeim smjörþefinn af hundrað turna borginni okkar.  Eftir snemmbúinn kvöldverð, sem auðvitað var fiskisúpan okkar á Reykjavík héldum við í sveitina.  Ég held að þau hafi engan vegin gert sér í hugalund hverju þau mættu búast við og sýndist mér þau bara vera ánægð með aðstæður.  Velkomin kæru hjón  og njótið dvalarinnar sem best.  Það er okkur mikill heiður að fá slíka frábæra listamenn sem ykkur hingað í Leifsbúð. 

 

Var á ,,vaktinni" í alla nótt

Ekki veit ég hvað olli því að ég lá andvaka í alla nótt. E.t.v. var það nýi bíllinn minn sem ég fékk óvart upp í hendurnar í gærkvöldi, þessi með fjóru hringunum, eða ný ofnæmislyf sem ég byrjaði að taka í gærmorgun.  En mikið rosalega var ég orðin pirruð þegar klukkan var orðin fimm og ég ennþá glaðvakandi.

Ég var að festa blund rétt fyrir sex þegar ég hrekk upp við það að vinnumaðurinn ræsir traktorinn beint fyrir neðan svefnherbergisgluggann.  Ég hefði getað rekið hann á stundinni.  Ekki séns að ég yrði á hann í dag!  

En hvað um það ég er enn glaðvakandi, fuglarnir kyrja morgunsönginn sinn hér á fullu og sólin komin hátt á loft og nýr dagur með nýjum verkefnum í uppsiglingu.       

Bílhrædd, lofthrædd og skíthrædd á sveitavegi í Þýskalandi

Ég var að líta yfir fréttir dagsins þar sem sorglegar fréttir úr umferðinni eru áberandi. Hvernig er hægt að velta bíl í göngum?  Hér fara yfirleitt allir eftir hraðatakmörkunum þegar farið er í gegnum göng.  Ég tók líka eftir því um daginn þegar við vorum að keyra í Þýskalandi að viðvörunarskilti eru orðin áberandi fyrir bifhjólamenn og ekki af ástæðulausu.  

 Ég hef alltaf verið bílhrædd og ekki hefur það skánað með aldrinum. Er alveg óþolandi aftursætisbílstjóri, er eiginlega alltaf á bremsunni ef ég keyri ekki sjálf. Ég held nú samt ég sé alveg skítsæmilegur bílstjóri og á það til að kitla pinnann af og til.  En undanfarið hef ég ásett mér hægari akstursmáta og fer yfirleitt eftir settum reglum.  En það er ekki aðeins að ég sé bílhrædd heldur er ég líka hræðilega lofthrædd og get varla farið upp tvær tröppur í lausum stiga.

Um daginn vorum við að keyra um Þýskaland og ég tók við keyrslunni þar sem minn elskulegi var orðinn ansi lúinn.  Allt gekk vel framanaf og minn dottaði við hliðina á mér þar sem ég keyrði örugglega um sveitavegi landsins.  Leiðin lá uppí móti og í byrjun var þetta ekkert mál ég lullaðist þetta áfram en allt í einu fann ég hvernig maginn herptist saman og ég varð löðursveitt um lófana. Það var þverhnípi niður hægra megin og  ég var hreinlega að drepast úr hræðslu en ætlaði nú aldeilis ekki að gefast upp, fannst þetta fremur asnalegt að líða svona þar sem það var ég sem sat undir stýri. En ég var orðin svo hrædd að ég var farin að ímynda mér að bíllinn færi afturábak, þrátt fyrir að ég væri á fullri ferð áfram. 

Ég reyndi að líta eftir útkeyrslu til að geta stoppað en það var enga slíka að finna svo ég var nauðbeygð til að halda áfram.  Eitthvað hefur keyrslumátinn raskað ró mínum elskulega þar sem hann vaknar og spyr ,,hvað er eiginlega að þér manneskja, haltu áfram, þú getur ekki stoppað hér".  Það lá við að ég stoppaði á punktinum og færi út úr bílnum, svo hrædd var ég orðin.  Loksins gat ég fundið útkeyrslu og var snögg að láta minn taka við. Næst læt ég hann keyra, þá get ég bara lokað augunum og beðið til Guðs. 

 

 

 

    

Varhugaverður orkudrykkur, minn elskulegi fór í vímu.

Hér um daginn var einhver að blogga um Zero Cola og þá datt mér allt í einu í hug ferð okkar hjóna hér á vordögum.  Við voru á leið til Vínar og  fljótlega eftir að við lögðum af stað byrjaði minn elskulegi að syngja hástöfum.  Hann stendur nefnilega í þeirri meiningu að hann hafi fundið hinn rétta tón og sönggleði hans getur stundum farið útí öfgar.  Í byrjun ferðarinnar reyndi ég að taka undir og raula með því ég vildi nú ekki vera leiðinleg.  Þetta átti nú einu sinni að vera skemmtiferð.

Eftir að hafa hlustað á hann fara allan skalann, þess á milli að hlusta á alla Mortensana á geisladiskunum var ég eiginlega alveg búin að fá nóg.  Bað hann vinsamlegast að hætta þessu rauli og hvíla raddböndin.  Hann bara espist upp við þessa bón mína og nú var virkilega tekið á því og taugakerfið í minni komið á dampinn.  Þá allt í einu tek ég eftir því að hann hefur verið að súpa á einhverri forljótri flösku alla leiðina.  Ég spyr hvað hann sé eiginlega að drekka og svarið var Black Cola.  Ég hafði aldrei séð þennan drykk fyrr og spyr hvað þetta sé eiginlega og fékk að vita að þetta væri nýr orkudrykkur frá Coca Cola.  Þarna kom skýringin á háttarlagi míns elskulega.  Hann var sem sagt í vímu kallinn.

Hann róaðist ekki fyrr en seint um kvöldið eftir góða máltíð, en þá tók hann uppá því að stilla sér við píanóið þar sem húsráðandi spilaði fyrir okkur ljúfa tóna og komst í þvílíkt róandi hugarástand að annað eins hef ég ekki séð í langan tíma.

Ég vara ykkur við þessum drykk ef hann fæst á Íslandi, reynið ekki að dreypa á honum nema eftir læknisráði.   

Gleðifrétt, brátt getum við andað léttara!

Ég er ein af þessum prinsessum á bauninni sem verð að sofa með marga kodda og held vöku fyrir mínum elskulega með óþolandi gelti.  En nú getum við sem þjáumst af þessum kvilla sem kallast astma og heymæði glaðst því vinir okkar Svíar ætla að leiða okkur út úr þessum vanda.

Hér við grasrótina eru akrar sem bæta ekki beint ástandið hjá minni.  Í ár er þetta virkilega slæmt og ég hef verið að hlaupa á milli Lyfjaverslana til að reyna að finna eitthvað nýtt lyf sem e.t.v. gæti virkað betur en þau sem undanfarið hafa fengist hér. Það er verra með pústið, það á ekki að fást nema með lyfseðli en í fyrrasumar fann ég Lyfjaverslun hér í borg þar sem þeir voru svo elskulegir að selja mér púst án lyfseðils.  Ég bara bar mig þvílíkt aumingjalega og þeir sáu að konan var alveg að gefa upp öndina svo mér voru rétt lyfin.  Nú þarf ég að láta reyna á þetta aftur, sjáum bara til.  Ég nenni ekki að fara til læknis og lenda í endalausum rannsóknum.

Þegar ég greindist fyrst með þennan kvilla fór ég í rannsókn hér í Prag og var gefin svo mörg lyf að ég var hætt að geta talað fyrir hæsi og var hálf utanvið mig alla daga.  Ári seinna fór ég með öll þessi lyf í plastpoka og kastaði þeim á borðið hjá lækni hér í borg og hann bara góndi á mig og spurði hvort ég hefði virkilega tekið allt þetta inn.  Ég sagði sem satt var að ég hefði fljótlega hætt því vegna allskyns aukaverkana.  Hann sagði bara Thank God, þú værir orðin mjög háð þessu ef þú hefðir tekið allt þetta sull inn. En nú sem sé getum við farið að hlakka til, eftir svo sem 15 ár að geta andað léttara. 

   

Sorgleg stöðnun í Svartaskógi

Á ferð okkar í vikunni sem leið um Svartaskóg ákváðum við, vegna góðra minninga að heimsækja lítinn bæ sem heitir Todtmoos. Bærinn er í miðjum Svartaskógi, ekki beint í þjóðbraut en þó auðvelt að finna.  

Fyrir um 25 árum dvöldum við í þessum bæ í viku tíma með krakkana okkar.  Þá var þetta algjör paradísarvin. Barnvænn og líflegur staður og hótelið frábært með öllum þægindum sem hugsast gat fyrir fjölskyldur á ferðalagi. 

 Við komum þarna síðdegis og keyrðum beint að hótelinu sem enn stóð á sínum stað hátt uppi í hlíðinni fyrir ofan bæinn.  Strax úr fjarðlægð sýndist okkur að eitthvað væri öðruvísi og um leið og við komum inn í anddyrið fengum við hálfgert sjokk.  Bara lyktin sagði allt sem segja þurfti. Hálfsofandi ungur maður tók á móti okkur í afgreiðslunni og  við ákváðum að gista þarna eina nótt og var það auðsótt fyrir lítinn pening.  Eitthvað hafði verið endurbætt á herbergjunum en auðsjáanlega ekki mikið til kostað og allt frekar ósmekklegt. Eftir smá eftirgrenslan komumst við að því að hótelið hafði staðið autt og yfirgefið í átta ár en hafði verið tekið aftur í notkun af Hollendingum fyrir tveimur árum.  Yfirleitt eru Hollendingar viðurkenndir sem smekklegheitafólk, en þarna hafði eitthvað skolast til. Jafnvel dúkadruslurnar sem huldu ópússaðar gluggakistur og plastblómin sögðu alla söguna.

Við ákváðum að ganga niður í bæinn, sem var í gamla daga sjarmerandi lítill sveitabær þar sem þú gast keypt ýmsar nauðsynjavörur hjá slátraranum og í mjólkurbúðinni.  Að ganga þarna um göturnar var eins og að fá ,,desjavú"  Þarna hafði tíminn algjörlega staðið í stað og jafnvel fólkið á götunni var eins nema aðeins eldra.  Það höfðu orðið núll framfarir þarna á þessum 25 árum.  Þetta var alveg með ólíkindum.  Við ákváðum að fá okkur kvöldmat á hótelinu, þar sem eldhúsið hafði verið með þeim bestu í Svartaskógi í denn.  Það var rétt svo að við gátum kyngt matnum niður, hann var hræðilegur!  Þvílík vonbrigði! 

Þetta er í annað sinn sem við heimsækjum aftur gamla uppáhaldsstaði.  Í fyrra skiptið var það fyrir tveimur árum í suður Englandi, Torquay.  Sá staður hafði hreinlega grotnað niður í tímanna rás.  Sorgleg upplifun.  Ætli við höldum okkur ekki við ný og betri mið framvegis, ég hugsa það.        

   

Sakna þín ömmustrákur!

Eftir að hafa haft litla sólargeislann okkar hér í tvær vikur er tómlegt í húsinu.  Enginn sem bablar á sínu máli. þeysist um á göngugrindinni. rífur út allar skúffur og gefur lífinu lit. Og nú þarf amma að pakka niður öllu dótinu þínu og geyma það vel þar til þú kemur aftur í haust.  Ætli við komum ekki heim fljótlega til að fylgjast með þér stúfur litli. 

Að sjálfsögðu vakti átta mánaða drengurinn mikla athygli hvar sem hann kom enda síbrosandi og þar sem afi hans gekk um götur Würzburg með hann á háhesti hélt hann uppi miklum söng við fögnuð gangandi vegfaranda.  Margir höfðu á orði að þarna væri á ferðinni upprennandi óperusöngvari, nú ekki ólíklegt að hann kippi í kynið sá stutti.

Eftir að hafa skilið við Soffu okkar og Juniorinn litla á flugvellinum í Frankfurt héldum við, ég og minn elskulegi til suður Þýskalands og þvældumst þar um í nokkra daga.  Frábært frí en alltaf er nú gott að koma heim aftur.