Minning um merkann mann.

Elsku kallinn minn, þín verður sárt saknað af öllum sem þekktu þig hér í henni veslu.  Þegar ég hitti þig síðast í vor, þar sem þú varst á morgungöngu í Tjarnargötunni, varstu svo hress og knúsaðir mig eins og svo oft áður í gamla daga.  Þú spurðir mig líka hvernig við hefðum það þarna úti og hvort við værum nokkuð á leið heim.  Við kvöddumst og þú hélst áfram þinni morgungöngu keikur og beinn í baki eins og alltaf.

Ég veit að þú tækir undir orðin úr Atómstöðinni með mér.  Við erum öll næturgestir á ókunnum stað.  En það er yndislegt að hafa farið þessa ferð.  Far þú í friði. 

 Okkar innilegustu samúðarkveðjur til Dísu þinnar og fjölskyldu ykkar frá okkur hér í Prag.

    

Baldvin Halldórsson látinn

Það vantar hæla og enga stæla talallalala.

Dóttir mín sagði mér í morgun að þau hjónin og Juniorinn litli væru að fara í útileigu með vinafólki sínu yfir helgina. Eins og sönn móðir spurði ég hvort þau ættu nú allar græjur, minnug þess hvernig við útbjuggum okkur í gamla daga, tjald, tjaldstólar, borð, svefnpokar, prímus, gasljós, fullt kælibox svo ég tali nú ekki um alla fatahrúguna sem fylgdi fjögra manna fjölskyldu.  Yfirleitt var bíllinn svo pakkaður af drasli að maður varð að skáskjóta krökkunum inn í bílinn.  Svo voru stígvélin sett efst með pollagöllunum því yfirleitt mátti búast við rigningu og síðan skottinu skellt aftur með látum og brunað á vit náttúrunnar.  

Ég fékk nú að heyra það í gegn um ,,Skypið" að það væri bongóblíða á Íslandi og svo hvort ég væri búin að gleyma því að það væri enn björt sumarnótt.  OK, en átti ekkert að elda, því hún sagði að þau ættu engan prímus.  ,,Mamma, það á bara að grilla" OK, önnur bjánaleg spurning, er yfirbreiðsla á tjaldinu? Það eina sem ég fékk til baka var langt dæs.  Ég ákvað að spyrja ekki frekar og bað þau bara að keyra varlega og skemmta sér vel.

Mér er svo minnisstæð síðasta útilegan sem við fórum í, okkar litla kjarnafjölskylda.  Þá var ákveðið að keyra hringinn og vera í viku í tjaldi. Við áttum allar græjur til útilegu svo okkur var ekkert að vanbúnaði.  Þar sem minn elskulegi er listakokkur átti að elda fyrsta kvöldið kjötbollur í brúnni með öllu tilheyrandi.  Í suddarigningu á leið norður, eftir að búið var að tjalda og koma himninum fyrir, allir glorhungraðir átti að kveikja á prímusnum, sem reyndar hafði ekki verið notaður í nokkurn tíma, reyndist það ógerlegt.  Við urðum að hætta við eldamennskuna og kvöldmaturinn varð Egils appelsín og Prins Polo. Daginn eftir var tjaldið tekið upp í úrhellis rigningu og haldið áfram með sultardropa í nös.  Við vorum í því að flýja veðurhaminn í þrjá daga og enduðum í sumarhúsi fjölskyldunnar í Mýrdalnum.  Þá tók ekki betra við, sonurinn þoldi ekki fúkkafýluna í húsinu svo eina lausnin var að brenna í bæinn um miðnætti. 

 Þar sem við vorum búin að hanga á hækjum okkar eins og apar í þrjá daga, komum við úr þessari svaðilför með bílinn eins og gatasigti þar sem við lentum í sandstormi á Sólheimasandi.  ,,Aldrei aftur" sagði ég og hef staðið við það.  Eftir þetta, ef um útileigu var talað reyndi ég að finna hótel við næsta tjaldstað.  Mín þótti nú heldur fín með sig þá en í tjald færi ég aldrei aftur.         

Ef það flæðir ekki út úr ísskápnum þá er ,,ekkert" til!

Krakkarnir okkar, sem eru nú komin á fertugsaldur segja oft og iðulega þegar þau koma í heimsókn og opna ísskápinn að það sé bara ,,ekkert til" þrátt fyrir að kælirinn sé fullur af hollustufæðu.  ,,Ekkert til" þá meina þau ís í frysti, súkkulaði kex í kexskúffunni eða nammi í nammiskúffunni eins og þegar þau voru að alast upp.  Í dag inniheldur kexskúffan hrökkbrauð og hafrakex, í nammiskúffunni er í mesta lagi tyggjó og ís er keyptur örsjaldan.

 Þar sem minn elskulegi er rosalegur morgunhani og fer í vinnu klukkan sjö, á meðan ég sef á mínum kodda, höfum við þann háttinn á að við tölum saman í síma þegar ég er búin með mína fjóra kaffibolla, alls ekki fyrr! Ég var svona í sakleysi mínu að segja honum hvað væri á dagsskrá hjá mér þennan daginn þá dettur út úr honum:,, Ja, þú verður nú að fara í búðina, það er ekkert til" Mér nærri svelgdist á kaffinu, ,,hvað meinarðu ekkert til, það er nóg til".  Og þar sem ég veit að hann borðar aldrei morgunmat, heldur fær sér einn bolla af te þá datt mér í hug að e.t.v. væri ekki til te.  Ég vissi nú að það fæddi ekki beint úr ísskápnum þar sem óvanalega mikill gestagangur hafði verið hér undanfarið og dálítið saxast á birgðirnar.  

Að sjálfsögðu hafði ég ætlað mér að gera stórinnkaup um daginn og gerði það líka.  Kom klyfjuð heim svo nú þarf enginn að kvarta yfir því að það sé ,,ekkert til"  ja nema það að ég sleppti því alveg að kaupa súkkulaðikex og nammi. 

 

     

Þetta er sorglegt, hvað gengur fólki til?

Ég veit nákvæmlega hvernig þeim á Búðum líður því við höfum í tvígang lent í því að gestabókum væri stolið frá okkar veitingastað.  Þarna hverfa ómetanleg listaverk og ritverk sem hafa mikið tilfinningagildi fyrir eigendurna.  

Það er líka ekki skemmtilegt að þurfa að negla niður bækurnar eða setja í keðjur með hengilás, en það var okkur ráðlagt á sínum tíma. Við kusum að hætta að hafa þær liggjandi frammi fyrir hunda og katta fótum en tökum þær fram við sérstök tækifæri.  Ég vona svo innilega að bókin komi í leitirnar því falleg er hún.   

Dýrmæt gestabók horfin af Hótel Búðum

Eldhress og spræk 90 ára.

Ég heyrði frásögu í gær, þar sem við vorum stödd í 90 ára afmæli góðvinkonu okkar Geraldine Mucha, þar sem einn gestanna hafði verið staddur í öðru afmæli fyrir skömmu og afmælisbarnið afsakaði það við gesti að hann skildi draga alla í þetta 90 ára afmæli.  Hann hefði aldrei beðið um að verða svona gamall og þ.a.l. væri þessi veisla ekkert honum að kenna.

Geraldine Mucha sem var tengdadóttir Alfons Mucha, sem gerði Söru Bernhard fræga á einni nóttu var eldhress í gær og lék við hvern sinn fingur þar sem Breski Sendiherrann hélt henni heiðursboð í tilefni 90 ára afmælis hennar. 

 Í móttökunni voru, auk fjölskyldu hennar aðeins nokkrir vinir héðan úr Prag.  Gamla konan er frábær tónlistamaður og hefur samið fjölda tónverka. Þarna voru flutt eftir hana tvö verk fyrir píanó og flautu sem hún hafði samið á þessu ári. Hún var nú ekkert á því að hætta leik þegar hæst stóð heldur vildi fá okkur og nokkra fleiri útvalda gesti heim til sín á eftir.  Þar sem við vissum að hún var að fara til Skotlands snemma í morgun afþökkuðum við boðið en lofuðum að heimsækja hana þegar hún kæmi aftur til Prag í haust.    

Nýi Weberinn fallinn í annað sætið á leikfangalista míns elskulega.

Eins og flestallir eiginmenn á minn elskulegi sína uppáhaldsdótabúð.  Ég held að númer eitt hjá honum sé heljarstór byggingavöruverslun hér í nágrenninu en í öðru sæti er það Electric World. Nýi Weberinn sem var keyptur snemma vors er nú kominn í annað sæti uppáhaldsleikfanga.  Þess í stað er  forláta djúsvél  í þvílíku uppáhaldi og ef maður gæti orðið afbrýðisamur út í djúsgerðavél, þá held ég bara að það sé hægt.

 Nú bruggar minn handa gestum og gangandi þessa líka forláta drykki sem auðvitað eru sælgæti að hans mati og allir eiga að umma yfir og sleikja út um.  Ég get nú ekki sagt að mér líki öll þessi seyði hans en verð samt að viðurkenna að sum geta bara verið þrælgóð og svo er auðvitað hollusta í þessu öllu.     

Skemmtilegur tími að baki

Í morgun kvöddum við Þórð Hall og Þorbjörgu eftir skemmtilegar samverustundir hér að Stjörnusteini.  Það var mikill heiður fyrir okkur að fá þau listamannahjónin  hingað í Leifsbúð og ég vona að þau hafi notið dvalarinnar hér þessar vikur og við bjóðum þau velkomin aftur hvenær sem er.  

Hér er einn sem á eftir að sakna þeirra mikið og það er hann Erró okkar sem gerði sig heimakominn hjá þeim úti í Listasetrinu.  Hann naut þess að horfa á þau vinna og fylgjast með hvernig listaverkin mótuðust smátt og smátt.   Nú bíður hann spenntur eftir að kynnast næstu gestum Leifsbúðar sem koma að viku liðinni en það eru heiðurshjónin Sverrir Guðjónsson og Elín Edda Árnadóttir kona hans.

Hratt flýgur stund.

Hér fór helgin aðallega í það að hlúa að sálartetrinu, litlu fjölskyldunni okkar hér og garðinum.  Við erum enn símasambandslaus og fáum engin svör frekar en fyrri daginn.  Hvað gerði maður ef maður ætti ekki göngusíma?  Einu sinni ætlaði ég aldrei að kaupa mér þetta litla sæta tæki.  Mér fannst það algjört bull að ganga með beina línu í vasanum en í dag þakka ég fyrir þessa tækni af heilum hug.

Við erum að vonast til þess að bilunin hér í sveitinni sé það mikil að þeir sjái sér ekki annað fært en að koma fyrir nýjum og betri línum. Dálítið kaldhæðnislegt að hugsa svona en samt OK að halda í vonina.  Nú tekur við ný vika með nýjum verkefnum og eins og dagbókin lítur út, fyrir næstu daga, sýnist mér þeir  ætla að verða ansi líflegir.

Bloggstuð farið fyrir bí vegna símasambandsleysis.

Minn elskulegi brá sér sí svona til Danaveldis í dag upp úr þurru svo ég var komin í þvílíkt bloggstuð en þar sem allar þrjár símalínurnar hér í húsinu eru óvirkar og ég að nota þráðlausa línu nenni ég ekki að blogga meir í dag.  Þetta tekur svo rosalega á fínu taugarnar. Þannig að  þið verðið bara að bíða spennt eftir næstu færslum. 

Það er eins og alltaf þegar þið þarna heima eruð í bongó blíðu erum við hér í súld.  Reyndar hefur ekki bara verið súld í dag heldur hafa óveðurský hnitað hringi hér yfir Litla Íslandi en allt í kring um okkur hef ég séð í bláan himinn.  Ótrúlegt en satt.  Hér hafa verið þrumur og eldingar öðru hvoru í allan dag.  Ojæja þetta lagst upp úr helginni eða svo er mér sagt. Verð vonandi komin í gott samband á morgun. 

  

Yessss! Búin að fá ,,garðínu" og ekki í pallíettublússu!

Nú er mín ekkert smá ánægð.  Eftir að hafa tuðað og suðað um að komast ekkert áfram hér í garðinum barst mér að himnum ofan í gær þessi líka þrælduglega kona. Skælbrosandi birtist hún hér þrátt fyrir að ég hefði sagt vinnumanninum að ég ætlaði að athuga málið.  Meðferðis hafði hún fjóra plastpoka og svei mér þá ég hélt hún væri að flytja inn. Ekki veit ég enn hvað var í pokaskjöttunum.

Um daginn gafst ég alveg upp á að komast yfir verkin hér og datt í hug að spyrja annan vinnumanninn hér hvort hann þekkti ekki einhverja konu sem væri til í að fá sér smá aukapening.  Hann kom síðan og sagði mér að hann hefði eina á takteinum en sú gæti bara unnið frá 3-7.  Ég sagðist (á minni góðu tékknesku) að ég skildi athuga málið og léti hann síðan vita.  Að sjálfsögðu tók hann mig bara á orðinu og að athuga getur líka þýtt prófa.  Svo nú er ég komin með þessa þrælduglegu konu sem er eins og jarðýta og ég get snúið mér að því að halda áfram að hanna lóðina.

Satt best að segja hef ég ekki verið ýkja heppin með hjálparhellur hér í garðvinnunni.  Fyrst fékk ég eina frá Úkraínu og sú var nú skrítin.  Fyrsta daginn mætti hún hér í svörtum leggings og gylltum pallíettutopp eins og hún væri að fara á ball.  Kunni ekki að halda á hrífu hvað þá meir.  Hún hafði eitthvað mikið dálæti á garðslöngum og hennar yndi var að rífa slöngurnar allar í sundur þar sem þær voru samansettar og rúlla þeim snyrtilega upp í hrúgu.  Úðarar og annað sem tilheyrði var hent hingað og þangað því hún vissi auðsjáanlega ekki til hvers þeir voru þó að ég reyndi margsinnis að segja henni að úðarar væru nauðsynleg áhöld.  Sú næsta var héðan úr sveitinni og var þokkaleg í byrjun en þegar leið á sumarið í fyrra var hún komin með alla fjölskylduna hingað og sat undir húsvegg á snakki allan daginn.  Þannig að ég hafði litla trú á að finna góða,,garðínu" en viti menn nú held ég að hún sé fundin og er á meðan er.

Klippimyndasýning - þema Moldá

Í gær buðum við Þórði Hall og Þorbjörgu með okkur á opnun myndlistarsýningar á verkum Leny Aardsee sem er hollensk  kunningjakona okkar og hefur verið búsett hér í nokkur ár.  Þemað var Moldá eins og hún sér hana frá sínum sjónarhóli.  Dálítið einhæf sýning að mínu áliti sem samanstóð af klippimyndum og plastþynnum. Mér fannst að þessar myndir væru tilvaldar til að skreyta veggi hótelherbergja....  Uss maður má víst ekki segja svona.

Annars var gaman að hitta þarna vini og kunningja og hressa aðeins upp á sálartetrið.  Á eftir fengum við okkur kvöldmat saman og áttum gott og skemmtilegt kvöld.    

Madam Marléne sárt saknað - Argentínskar ískaldar ,,bakaðar kartöflur"!

Eins og margir aðrir eigum við okkar uppáhalds veitingastaði hér í borginni.  Einn af þeim var Bistro de Marléne sem rekinn var til margra ára af belgískri vinkonu okkar. Staðurinn var lítill og kósý með frábært eldhús og þjónustu. Þarna var alltaf hægt að setjast niður og rabba saman í rólegheitum, ekkert stress og fáir ferðamenn.  

Fyrst í stað var þessi veitingastaður í Prag 2 en fyrir tveimur árum færði Madam Marléne sig upp í Prag 6 þar sem hún keypti hótel með öðrum.  Ég held að það hafi verið hennar stærstu mistök.  Við sem vorum fastagestir fylgdum henni í byrjun en margir gáfust upp, þrátt fyrir að eldhúsið væri það sama og sama staffið með henni.  Ég held að staðsetningin hafi spilað þar mikið inní.

Um daginn ætluðum við að fá okkur síðbúinn kvöldverð með vinum okkar frá Vínarborg hjá Marléne.  Ókunnugur þjónn tók á móti okkur en að öðru leiti hafði staðurinn ekkert breyst.  Við settumst niður og spurðum eftir eigandanum, æ,æ, þá er okkur sagt að hún væri búin að selja staðinn og þetta sé orðið Argentínskt steikhús!  Við, ég og minn elskulegi fengum eiginlega hálfgert sjokk, en ákváðum þar sem langt var liðið á kvöldið að panta okkur eitthvað að borða.  Annan eins óþverra höfum við ekki fengið hér í borginni langa lengi. Við frúrnar fengum hálfkaldan rétt sem var innbakaður í eitthvað brauðgums, engin sósa og ekki veit ég hvað var í þessu gumsi, vil ekki einu sinni hugsa svo langt.  Herramennirnir pöntuðu sér steik og hún kom blue og ekki einu sinni volg að innan.  Með þessu voru bornar þær stærstu ,,bökuðu kartöflur" sem ég hef séð, en beint úr ísskápnum hálfsoðnar!  Er ekki að djóka, þetta var með eindæmum. Það er alveg öruggt mál að þangað förum við ekki aftur.  Ég vona bara að vinkona mín sé ekki hætt í bransanum, hafi bara flutt sig um set.  Það á eftir að koma í ljós fljótlega.         

 

Pólska hússtýran mín bjargaði búslóðinni.

Eftir langvarandi þurrka undanfarið var ekki hjá því komist að himininn færi að gráta en að táraflóðið yrði svona mikið hjá veðurguðunum datt okkur ekki í hug, ekki aftur!  Fyrir nokkrum vikum gekk hér yfir þvílíkur stormur að fjögur 25 metra tré fuku upp með rótum hér á landareigninni.  Það var mikil eftirsjá af þeim trjám. En það er eins og veðurhamurinn leiti núna á þetta svæði þar sem við búum og lítið sem við getum gert í því annað en að biðja vel til Guða regns og vinda.

Á fimmtudaginn brugðum við, ég og minn elskulegi okkur af bæ þar sem við vorum boðin til veislu niðrí Prag.  Þegar við nálgumst borgina sjáum við óveðurský hrannast upp yfir borginni og leyst mér satt að segja ekki á blikuna þar sem við fyrir nokkrum vikum upplifðum þann mesta storm hingað til þar sem  flæddi inní húsið okkar og máttum við hafa okkur öll við að dæla vatni út. Það mynduðust hér stöðuvötn á landareigninni þar sem jarðvegurinn tók ekki við öllu þessu vatnsmagni svo og að öll niðurföll stífluðust.  Ég vissi að hússtýran mín og annar vinnumaðurinn voru enn heima og reyndi ég að bægja þessari ónotatilfinningu frá mér, enda ætluðum við að gista um nóttina inn í Prag og þ.a.l. lítið sem við gátum gert í stöðunni annað en að vona það besta.

Það var ekki fyrr en daginn eftir að við fréttum að aftur hefði sveitin okkar orðið  fyrir stormi sem jafnaðist á við hvirfilvind og miklar skemmdir orðið víðsvegar í nágrenninu.  Það var sem sagt ekkert tilhlökkunarefni að koma heim.  Við bjuggumst við því versta. Nú megum við þakka hússtýrunni okkar og vinnumanni fyrir að hér varð ekki tjón á innanstokksmunum.  Þau stóðu hér í ströngu langt fram eftir kvöldi að dæla vatni úr húsinu og björguðu þannig húsbændum sínum frá stórtjóni.

Nú er hitastigið aftur komið yfir þrjátíu og við getum búist við svona úthelli aftur hvenær sem er þannig að nú þarf að fara að gera hér róttækar ráðstafanir svo við lendum ekki í þessu einu sinni enn.  

     

 

 

 

Ein rósin enn í hnappagat Íslendinga erlendis.

Crowne Plaza hótelið var opnað formlega hér í Prag á fimmtudaginn með viðhöfn.  Hótelið er í eigu Jóns Ragnarssonar athafnamanns og fjölskyldu.  Glæsilegt hótel sem stendur rétt fyrir ofan Prag kastala í Stahov.  Við ásamt sendiherra okkar Sveini Björnssyni og konu hans Sigríði vorum viðstödd opnunina auk fámennum hóp landa okkar.  Þar sem hótelið er endurbyggt á grunni gamals klausturs var við hæfi að ábótinn í Strahov klaustrinu blessaði hótelið og aðstandendur eftir kúnstarinnar reglum. Veðurguðirnir voru ekki alveg hliðhollir þennan dag en gömul tékknesk trú segir að ef rignir á slíkum hátíðisdegi þá er það blessun fyrir alla.

Við óskum þeim öllum til hamingju með þetta framlag og alls hins besta í komandi framtíð. 

 

Íslenskur leikmynda og búningahönnuður á Narodni Divadlo

Það er ekki að spyrja að okkur Íslendingum, við komum víða við og hér um helgina var frumsýnt leikrit í Þjóðleikhúsinu hér í Prag þar sem Rebekka A. Ingimundardóttir sá um leikmynd og búninga.  Leikritið er byggt á tveimur sögum eftir Firacek og Fransek og fjallar um flóð sem ollu miklum usla hér 1894 og 1996.   

Rebekka var við nám hér frá 1990 til ´92 og kynntist ég henni hér við mjög einkennilegar aðstæður þar sem við vorum báðar hálf villuráfandi um borgina 1991. Þegar við hittumst í fyrsta skipti höfðum við mælt okkur mót við lestarstöðina hjá Mustek.  Ég vissi ekki hvernig við ættum að þekkja hvor aðra þarna innan um mannfjöldann en þar sem ég stóð þarna og skimaði eftir einhverri stelpu sem ætti að vera Íslensk, gekk þessi fjörlega stelpa að mér og sagði ert þú Ía.  Ég sagði svo vera og þá bara skellti hún beint framan í mig ,,hefurðu fundið mjólk í dag?"  Á þessum árum var mjög erfitt að finna nýmjólk, og dósamjólk var eina mjólkin sem fáanleg var í þeim fáu verslunum sem opnar voru eftir dúk og disk.

  Ég komst líka fljótlega að því að þessi hressa stelpa var grænmetisæta og ég gat eiginlega ekki skilið hvernig hún gat haldið í sér lífinu hér þar sem grænmeti var hér af skornum skammti.  Tékkum fannst allt grænmeti vera dýrafóður og borðuðu ekki þetta gras sem við kölluðum grænmeti. Ég man eftir því að ég fór með hana á veitingastaðinn okkar sem var uppí Prag 6 og bað minn elskulega að útbúa eitthvað ætilegt úr því grænmeti, sem við þá vorum nýbyrjuð á að flytja inn og fyrsti og eini veitingastaðurinn í borginni sem gat boðið upp á öðruvísi matseld. 

Eftir þessi fyrstu kynni okkar urðum við perluvinkonur og höfum haldið sambandi alla tíð síðan. Því miður gátum við ekki verið við frumsýninguna hér á föstudaginn en ætlum að bæta úr því fljótlega.

 Til hamingju Rebekka mín með sýninguna og við hlökkum til að fá þig hingað aftur, sem verður væntanlega fljótlega.