Guðrún og Gestur á Rás 2 ómissandi í morgunsárið.

Ég verð að fá kaffi um leið og ég vakna og ekkert múður en í morgun klikkaði kaffivélin á veröndinni, sem tekur eina 400 bolla.  Hver drekkur eiginlega allt þetta kaffi? Leit hófs í eldhússkápum að venjulegu kaffi, loksins, loksins en uppáhellingin var ansi súr enda ekki alveg nýmalað. 

Ég get verið rosalega morgunsúr og í morgun eftir langan fastasvefn  og ekkert kaffi til var ekki beint grenjandi hamingja hjá minni.  En Guðrún og Gestur hjá Rás 2 björguðu algjörlega deginum með sínu hressa andrúmslofti í hljóðstofu.  Af öllum góðum útvarpsmönnum ólöstuðum hafa þau margsinnis glatt mitt sálartetur í morgunsárið.  Keep up your good work!   

Ó borg mín borg...

Rusl, glerbrot, sígarettustubbar, tyggjóklessur, rónar og betlarar auðkenna nú miðborg Reykjavíkur.  Er það þetta sem við erum svo hreykin af að sýna útlendingum?  Hvar er þjóðarstoltið núna?  Við erum að hrósa okkur fyrir að halda í gamla menningu, byggingar og tunguna en hvað með hreinlætið?  Eru Reykvíkingar enn svo miklir barbarar að þeir eru enn hugarfarslega séð í moldarkofunum og henda úr koppum sínum í göturæsið?

Ég varð virkilega miður mín og í hálfgerðu kúltúrsjokki þegar ég gekk árla dags um miðborgina.  Landinn var enn í fastasvefni eftir helgarsukkið og ég gekk þarna meðal árrisula útlendinga og gat varla þverfótað mig í gegn um glerbrotin og draslið á götunum.  Nokkrir Pólverjar sátu og drukku kaffi við Arnarhól, áttu auðsjáanlega að vera að þrífa göturnar eftir nóttina en eins og þeim er einum lagið var þetta gert með hangandi hendi og miklu skemmtilegra að sitja þarna og rabba um daginn og veginn.  

Síðdegis sama dag lá leið mín enn og aftur niðrí miðbæ.  Í Austurstrætinu sátu tveir útigangsmenn á gangstéttinni og höfðu breitt fyrir framan sig úlpurnar og þangað var kastað til þeirra smápeningum. Fyrir mér var þetta algjörlega ný sýn.  Ég man aldrei eftir því að hafa séð betlara í Reykjavík fyrr.  Mér datt í hug að segja þeim að fá sér vinnu en hætti við á síðustu stundu, þar sem ég hafði heyrt að ráðist væri á fólk jafnvel um hábjartan dag.  Enga sá ég lögregluna enda held ég að þeir skipti sér ekki af svona lítilræði.  Alt of mikið vesen fyrir þá háu herra.

Þar sem ég stóð fyrir utan Landsbankann veittust að mér tveir menn og réttu út höndina og spurðu: ,,Can you spare a dime"?  Þarna vantaði ekkert upp á málakunnáttuna.  Þeir héldu örugglega að ég væri útlendingur. Ég svaraði þá:  ,, farðu og fáðu þér vinnu"!  Þarna við hliðina á mér stóð öryggisvörður bankans og glotti út í annað.  Mér leið ekki vel þar sem ég hélt áfram út Austurstrætið sem ein af dætrum þess. 

     

Morgunþankar

Á meðan dalalæðan skríður hér upp yfir trjátoppana og ég klára morgunsopann er ég enn með hugann við gærdaginn.  Áhrifin frá ljóðalestri James Ragan sitja enn föst í kollinum. Ég er aðeins búin að fletta í gegn um bækurnar hans og er farin að hlakka til að eignast þá fjórðu en hún kemur væntanlega út á næsta ári.

Ég fékk að heyra það í gær að ég væri ekki nógu dugleg að mæta hingað og þangað með vinum mínum niðrí borg.  Æ, ég bara nenni ekki að þvælast í bæinn á sumrin, þegar borgin er yfirfull af túristum og fnykurinn úr holræsunum á heitasta tímanum er kæfandi.  En þetta skilur enginn nema sá sem býr út á landi. Ég lofaði nú samt að reyna að bæta mig, það er ekkert smá sem maður er vinsæll,heheheh.. 

 

 

  

James Ragan rifjaði upp kynni sín við Íslendinga og ræddi um handritaskrif kvikmyndarinnar Deer Hunter.

Það var ótrúlegt að hlusta á Ameríska ljóðskáldið James Ragan flytja úr verkum sínum í dag þar sem við sátum í stofu vina okkar við opna glugga og Petrin-hæðin drakk í sig hvert orð af vörum skáldsins.  Það var eins og tíminn stæði kyrr, jafnvel fuglarnir hættu að syngja og laufin bærðust ekki í andvaranum.   Klaustrið, kirkjurnar og gömlu húsþökin sem blöstu við okkur frá stofugluggunum gerðu þetta enn meira magnþrungið.

James Ragan er að góðu kunnur mörgum Íslendingum, þá sérstaklega þeim sem eru í kvikmyndabransanum.  Hann er af Slóvenskum ættum en fæddur og uppalinn í Bandaríkjunum.  Við kynntumst James fyrir mörgum árum og var einstaklega ánægjulegt að hitta hann í dag þar sem við höfum ekki sést í langan tíma.  Hann hefur skrifað mörg kvikmyndahandrit en er aðallega þekktur í sínu heimalandi sem ljóskáld. Hér í Prag er hann gestur  Havels, fyrrverandi  Forseta Tékklands og dvelur hér nokkra mánuði ár hvert. 

Ég ætla að nota tækifærið hér og skila kveðju til Sveinbjarnar Baldurssonar kvikmyndatökumanns og Jónu konu hans frá James og fjölskyldu.  Við biðjum auðvitað líka að heilsa ykkur.

 

 

Þrátíu ára gömul hugmynd orðin að veruleika, frábært framtak.

Fyrir um þrjátíu árum áttum við hjónin sumarhús í Grímsnesinu og töluðum oft um það hvað þægilegt væri að eiga þyrlu til þess að ferðast á milli staða á Íslandi.  Við gerðum góðlátlegt grín af vinum okkar sem þá voru að byggja við veröndina hjá sér og kölluðum þyrlupallinn.

Nú hefur þessi hugmynd orðið að veruleika og sé ég ekkert athugavert við þetta framtak Magnúsar eða annarra sem hafa komið sér upp þyrlupalli hingað og þangað um landið, ja nema þetta getur auðvitað raskað ró nágrannana sem ætla að njóta kyrrðarinnar í sveitinni. 

Þetta á örugglega eftir að vera í umræðunni næstu daga þar sem það er nú einu sinn þjóðaríþrótt landans að tala um náungann.  Síðan er þetta flott hugmynd fyrir jólagjöfina í ár.  Þyrla. Nú ef ekki eru nægileg fjárráð þá bara viðbót við veröndina, þyrlupallur.  Þyrlan kæmi síðan næstu jól.

Leysir eigin samgönguvandamál með þyrlu

Velkomin í heiminn litla frænka.

Þú sýnir strax að þú hefur góðan smekk þar sem þú velur þér góða uppalendur.  Þú hefðir ekki getað valið betur.  Rikki og Anna systir eru frábær bæði tvö en passaðu þig að láta þau hafa dálítið fyrir þér öll uppvaxtarárin þín. 

 Þar sem þau eru nú ekki búin að nefna þig og okkur finnst þetta með nafnið ,,Lillan"  ekki beint eiga við þig þá var þér gefið nafn þegar Daddi frændi þinn og Bökka voru hér í heimsókn um helgina. Þú ræður síðan sjálf hvort þú heldur því nafni eða tekur nafnið sem foreldrar þínir velja þér.

Að sjálfsögðu nefndum við þið Þóru Björk í höfuðið á mínum elskulega og Bökku mágkonu.  Finnst þér þetta ekki flott, okkur finnst þetta frábær nafngift.

Guð blessi þig litla frænka mín og skilaðu kveðju til Mömmu þinnar og pabba og stóra bróður.

Þú ert gestur í þínu heimalandi og horfir á allt með gestsauga.

Það var fallegt aðflug að Íslandi í blíðskaparveðri þar sem jöklarnir glitruðu í kvöldsólinni.  Farþegar vélarinnar frá Iceland Air supu hveljur af hrifningu og maður heyrði á mörgum tungumálum:,,Look" - ,,Titta" - o.sv.frv. Það fór um mann gleðistraumur.  Þetta var landið okkar!  Þarna fyrir neðan okkur var okkar menning og okkar stolta þjóð. Því miður átti þessa hrifningaröldu eftir að lægja ansi mikið næstu daga hjá okkur hjónunum. 

Ég er uppfull bæði af góðum og slæmum minningum frá þessari ferð okkar til heimalandsins og kem til með að láta ykkur fá þetta í smá skömmtum næstu daga. 

Listamennirnir Sverrir Guðjónsson kontratenór og kona hans Elín Edda komin í Leifsbúð

Sverrir og Elín Edda gerðust hér staðarhaldarar þegar þau komu í Leifsbúð í síðustu viku. Þar sem við vorum að spóka okkur á Íslandi gátum við því miður ekki tekið á móti þeim með pomp og prakt. 

 Sverrir er búinn að taka undir sig vínkjallarann hjá brunninum og ,,galar þar seið" og hreinsar andrúmsloftið að hans sögn.  Elín Edda vinnur á jarðhæðinni og segir að þar sé ótrúlega góður kraftur og vinnan gangi vel. 

Það bætist sem sagt hver silkihúfan ofan á aðra hér að Listasetrinu og mikill heiður fyrir okkur að fá þau hjónin hingað sem gesti. Það verður örugglega mikið fjör hér næstu fimm vikurnar og kem ég til með að leyfa ykkur að fylgjast með öðru hverju.  

Komin heim eftir frábæra daga heima á Íslandi og byrjuð að blogga aftur.

Jæja kæru vinir og vandamenn.  Þá er að koma sér í gírinn aftur og byrja að blogga á fullu.  Þetta var skemmtileg ferð heim á Frón og ekki skemmdi veðrið fyrir okkur.  Ojæja, það var nú smá kuldahrollur í mér stundum.  Ég ætla að fara rólega af stað hér núna því ég er að venjast nýrri tölvu, sem tekur örugglega dálítinn tíma.     

Nú fer ég í bloggfrí á meðan ég nýt þess að vera heima í hlaðvarpanum, sjáfarseltunni og fuglagarginu.

,,Jæja strákar" eins og góður vinur minn segir oft á tíðum.  Nú fer ég í bloggfrí og ætla að njóta þess að vera heima á landinu okkar góða í nokkra daga með fjölskyldu og vinum. Það verður fróðlegt að heyra frá mér þegar ég sest aftur að skrifum, bíðið bara...........

Nikótín gegn Parkinsonveiki?

Barbara vinkona mín frá USA sem þjáðst hefur af Parkinson í 15 ár gisti hér hjá okkur um helgina og okkur rak í rogastans þar sem hún fékk sér sígarettu úr pakkanum mínum og kveikti í.  Hvað var hér í gangi?  Ég vissi fyrir víst að hún hafði aldrei reykt og var alfarið á móti reykingum.  Ég varð hálf bjánaleg og sagði eins og fífl,, What is going on?"  Hún brosti þessu blíða brosi eins og henni einni er lagið og sagði: ..Well,I found out it is good for my disease" Ja hérna, þessu hefði ég aldrei búist við. 

Barbara er ein af þeim sem aldrei gefst upp og þar sem ég hef fylgst með henni í öll þessi ár hér er með ólíkindum hvað hún hefur getað haldið sjúkdómnum lengi í sama horfinu með ótrúlegri seiglu.  Hún er enn að spila Golf og starfar á fullu hér hjá IWAP.    En nú hefur henni hrakað mjög hratt og hún ætlar svo sannarlega ekki að gefast upp. Kaffi, sígó og annar ,,óþverri" er núna á hennar lista. Og læknirinn hennar  í USA samþykkir allar hennar tillögur, jafnvel finnur hún stundum ný lyf og biður um þau þrátt fyrir að hún viti að þau eru aðeins til reynslu.

 Við erum góðar vinkonur til margra ára en höfum við aldrei talað um hennar sjúkdóm og það var ekki fyrr en fyrir tveimur árum að ég var með henni í samkvæmi þar sem boðið var upp á hlaðborð.  Ég sá að hún gat engan vegin haldið á disknum svo ég tók hann af henni og sagði henni að setjast við borðið.  Þarna voru engin orð nauðsynleg, og við töluðum aldrei um þetta atvik fyrr en í fyrrakvöld hér heima. Hún sagði: Yes, I remember, we did not need any words that day"

Í dag eigum við  tvo aðra vini sem þjást af þessum sjúkdómi.  Góða vinkonu okkar heima á Íslandi og  vin á Írlandi sem greindist með Parkinson í ár. Ekki veit ég hvort nikótínið hjálpar, en hver veit?  

Íslensk gestrisni stendur enn fyrir sínu og fljótt flýgur fiskisagan.

  Nú þegar leiðin liggur heim á morgun til að kæla okkur aðeins þá flykkjast að okkur heimboðin, húsnæði og bílar svo við vitum eiginlega ekki hvernig við eigum að bera okkur að allri þessari gestrisni. Ég hélt að örfáir vissu af því að við vorum á leið heim en einhvern vegin hefur þetta spyrst út og við ætlum að reyna að gera okkar besta að hitta sem flesta af okkar vinum.  Auðvitað verður fjölskyldan í fyrirrúmi og ég get ekki beðið eftir því að knúsa Juniorinn okkar og dekra hann upp úr skónum.

Ég býst fastlega við því að við verðum í Tjarnargötunni eins og undanfarið þar sem vinur okkar er svo vel stæður að eiga íbúðir hér og þar um alla Reykjavík og getur skipt um þær eins og nærbuxur ef að til þarf og telur ekki eftir sér að ganga úr rúmi fyrir okkur þegar við birtumst heima.  Við erum svo sem ekki vön því að hafa neinn fyrirvara á okkar ferðum en hann er algjör perla og aldrei neitt mál.

Við vonum að þið haldið góða veðrinu áfram. Ég nenni ekki að koma heim í rigningarsudda og leiðindi!  Hlökkum til að sjá ykkur öll hress og sólbrún.  Nú vitið þið öll að við erum á leiðinni heim svo þið getið haft samband við okkur næstu daga á gamla góða Fróni.   

 

    

Nú þarf að leita í orðabókinni.

Halló, hvað er Fisvél?  Alltaf heyrir maður eitthvað nýtt!  Fisvél!  Er það sviffluga eða svona morðtæki sem menn hanga í, sér til skemmtunar?  Nú er ég alveg heimaskítsmát!  Ég verð auðsjáanlega að fá mér nýja orðabók, því þetta orð finnst ekki í minni gömlu góðu.  Orð eins og Loðpera og önnur ónefni í íslensku fara frekar mikið fyrir brjóstið á mér.  En ég er e.t.v. búin að búa of lengi erlendis og verð þ.a.l. að koma mér í íslenskukennslu eins og nýbúarnir ykkar þarna heima. 

Fisvél á leið frá Íslandi brotlenti á Grænlandi

Mykjufýla er ekki kræsandi þegar sest skal að snæðingi.

Eftir veðurhaminn í nótt sem leið, þar sem Erró okkar hálf trylltist af hræðslu, enda gekk mikið á í háloftunum, bjóst ég svona hálfpartinn við því að fýlan frá kúamykjunni sem borin hefur verið hér á akrana myndi aðeins minnka eftir úrhellið en því miður var mér ekki að ósk minni og  nú er verið að plægja þennan skít ofan í jörðina svo flugnagerið hefur aukist til muna.

Í morgun fannst mér svo svalt og gott úti ekki nema 27° að ég opnaði allar gáttir, en það hefði ég átt að láta ógert.  Hér fylltist allt af skítaflugum og nú geng ég um eins og meindýraeyðir og úða eiturgufum um allt hús á þessi úrþvætti, hvar sem ég næ í þær.  Á Íslandi væru þetta kallaðar húsflugur og ég man að þegar ég var lítil þá átti mamma mín alltaf eina svona vinkonu í eldhúsinu.  Ég kæri mig nú helst ekki um svona vinskap hér.

Ekki er heldur geðslegt að finnast maður sitja í miðjum mykjuhaug þegar kvöldmaturinn er snæddur því auðvitað viljum við helst sitja úti á veröndinni á slíkum sumarkvöldum þegar lofthitinn fer minnkandi eftir hitasvækju dagsins.  En svona er nú að búa uppí sveit. OK halda áfram í Pollýönnuleiknum, má vera glöð að þetta gengur yfir á einni viku.        

Í Pollýönnuleik í umferðinni.

Ég er nú yfirleitt ekki mikið pirruð hér í umferðinni þó ég lendi í smá ,,staui" en eftir tveggja tíma teppu í gær í 40° hita var mín orðin dálítið geðill.  Svo er þetta líka svo tilbreytingalaust,  þar sem HL var fyrir framan mig með bílinn svo fullan af drasli að ég sá aðeins fatahrúgur og kúst. DK og D við vinstri hliðina með grenjandi krakka í aftursætinu og mér á hægri hönd heljarinnar trukkur. 

Ferðafólkið var farið að hópast úrillt úr úr bílum sínum löðrandi sveitt, baðandi út öllum öngum með uppgjafarsvip.  Ég mátti vera svo glöð, því ég var með kælingu í bílnum og svo mátti ég vera svo glöð af því að ég var líka á sjálfskiptum.  Ég var því farin að vorkenna öllum hinum sem ekki höfðu þessi þægindi.  En síðan var annað sem ég gat engan vegin komið saman við Pollýönnuleikinn, ég var alveg í spreng og hafði líka gleymt að taka með mér vatnsflösku. En til þess að gleyma því, mátti ég vera glöð yfir göngusímanum mínum sem stytti mér stundir.

Síðan varð ég svo glöð, því það sem olli þessu öllu var ekki slys heldur vegavinna og á endanum kost ég heim heil á húfi. En ég var enn samt dálítið pirruð en mátti síðan vera svo glöð að komast á klósettið.