Í góðum félgsskap um helgina í Vínarborg

Íslenskt lambakjöt og aðrar kræsingar umvafið haustþema og ,,Halló-Vín" skapaði skemmtilegt andrúmsloft á heimili sendiherrahjónanna okkar í Vínarborg um helgina.  Við nutum félagsskapar vina okkar og sátum í góðu yfirlæti langt fram eftir nóttu eins og sannir Íslendingar. Hlökkum til að mæta í ,,Frost og funa"  eftir áramót hjá Steinunni og Magnúsi. 

Við, ég og minn elskulegi nutum þess síðan að ganga um götur borgarinnar á laugardeginum.  Um kvöldið var snætt á Grand Hotel og farið yfir í Japanska menningu og matargerðarlist. Okkur fannst held ég öllum dálítið farið yfir strikið í ,,skömmtunardeildinni"  svona blanda af Austurríki og Japan.  

Eftir að hafa snætt morgunverð héldum við heim á leið til Prag og vorum mætt í kveðjuboð hjá Canada vinum okkar sem eru nú að flytja héðan eftir margra ára búsetu.  Það lentum við í Ítölskum kvöldverði og alþjóða félagsskap.  Sem sagt mikil fjölbreytni þessa helgi og skemmtun.

   

  

Vel heppnuð haustferð Wildberries Traveler´s

Í haustlitafegurð Frönsku Sviss Þýskalands var ekki amalegt að ferðast og gleðjast með sextán gömlum vinum okkar hjóna.  Hópurinn dvaldi í þrjá daga í Wirsberg, litlu sveitaþorpi, þaðan sem farið var dagsferð til Selb, Marianské Lazné og Nürnberg.  Við heimsóttum Rosenthal og Villeroy & Boch verksmiðjuverslanirnar í Selb og síðan kíktum við aðeins yfir landamærin til Tékklands svona rétt til þess að fá að sötra aðeins á  Tékkneskum bjór.

Dagsferð var farin til Nürnberg og endað á Kon Tiki þar sem tekið var á móti okkur með blysförum. Jólabærinn Rothenburg var heimsóttur og síðan eyddum við tveimur seinustu dögunum í Würzburg og var m.a. farið í vínkynningu og hádegisverð í Staatlicher Hofkeller sem er í Resedenz Würzburg.  Það var eftirminnilegt hádegi enda enginn smá vínkjallari frá 12. öld með skemmtilega sögu. 

Þessi ferð var svo vel lukkuð að allra mati að ákveðið var að fara aftur saman eftir tvö ár og  þá að sækja  Svía, Finna og Rússa heim.  Ég og minn elskulegi þökkum ykkur, kæru vinir fyrir frábæra haustdaga sem verða okkur ógleymanlegir.      

 

  

Wildburries Traveler´s

Nú eru aðeins tveir dagar þar til við gömlu vinirnir hittumst í Frönsku-Sviss Þýskalands en þar ætlum við að ferðast saman í nokkra daga og er mikil tilhlökkum hjá okkur, mér og mínum elskulega. Ég er nú samt með smá hnút í mallanum.  Þar sem ég hef séð um allan undirbúning ferðarinnar  undanfarna mánuði má ekkert klikka.  OK, ég verð þá bara að taka við skömmunum ef eitthvað fer úrskeiðis.

Við erum 18 gamlir félagar sem ætlum að skemmta okkur saman í nokkra daga og ferðast um þetta fallega hérað Þýskalands.  Skemmtiferð með menningarlega ívafi.  Leyfi ykkur að fylgjast með ef tími vinnst til að blogga öðru hvoru.  

Þú ert gestur í þínu heimalandi og horfir á allt með gestsauga.

Það var fallegt aðflug að Íslandi í blíðskaparveðri þar sem jöklarnir glitruðu í kvöldsólinni.  Farþegar vélarinnar frá Iceland Air supu hveljur af hrifningu og maður heyrði á mörgum tungumálum:,,Look" - ,,Titta" - o.sv.frv. Það fór um mann gleðistraumur.  Þetta var landið okkar!  Þarna fyrir neðan okkur var okkar menning og okkar stolta þjóð. Því miður átti þessa hrifningaröldu eftir að lægja ansi mikið næstu daga hjá okkur hjónunum. 

Ég er uppfull bæði af góðum og slæmum minningum frá þessari ferð okkar til heimalandsins og kem til með að láta ykkur fá þetta í smá skömmtum næstu daga. 

Það vantar hæla og enga stæla talallalala.

Dóttir mín sagði mér í morgun að þau hjónin og Juniorinn litli væru að fara í útileigu með vinafólki sínu yfir helgina. Eins og sönn móðir spurði ég hvort þau ættu nú allar græjur, minnug þess hvernig við útbjuggum okkur í gamla daga, tjald, tjaldstólar, borð, svefnpokar, prímus, gasljós, fullt kælibox svo ég tali nú ekki um alla fatahrúguna sem fylgdi fjögra manna fjölskyldu.  Yfirleitt var bíllinn svo pakkaður af drasli að maður varð að skáskjóta krökkunum inn í bílinn.  Svo voru stígvélin sett efst með pollagöllunum því yfirleitt mátti búast við rigningu og síðan skottinu skellt aftur með látum og brunað á vit náttúrunnar.  

Ég fékk nú að heyra það í gegn um ,,Skypið" að það væri bongóblíða á Íslandi og svo hvort ég væri búin að gleyma því að það væri enn björt sumarnótt.  OK, en átti ekkert að elda, því hún sagði að þau ættu engan prímus.  ,,Mamma, það á bara að grilla" OK, önnur bjánaleg spurning, er yfirbreiðsla á tjaldinu? Það eina sem ég fékk til baka var langt dæs.  Ég ákvað að spyrja ekki frekar og bað þau bara að keyra varlega og skemmta sér vel.

Mér er svo minnisstæð síðasta útilegan sem við fórum í, okkar litla kjarnafjölskylda.  Þá var ákveðið að keyra hringinn og vera í viku í tjaldi. Við áttum allar græjur til útilegu svo okkur var ekkert að vanbúnaði.  Þar sem minn elskulegi er listakokkur átti að elda fyrsta kvöldið kjötbollur í brúnni með öllu tilheyrandi.  Í suddarigningu á leið norður, eftir að búið var að tjalda og koma himninum fyrir, allir glorhungraðir átti að kveikja á prímusnum, sem reyndar hafði ekki verið notaður í nokkurn tíma, reyndist það ógerlegt.  Við urðum að hætta við eldamennskuna og kvöldmaturinn varð Egils appelsín og Prins Polo. Daginn eftir var tjaldið tekið upp í úrhellis rigningu og haldið áfram með sultardropa í nös.  Við vorum í því að flýja veðurhaminn í þrjá daga og enduðum í sumarhúsi fjölskyldunnar í Mýrdalnum.  Þá tók ekki betra við, sonurinn þoldi ekki fúkkafýluna í húsinu svo eina lausnin var að brenna í bæinn um miðnætti. 

 Þar sem við vorum búin að hanga á hækjum okkar eins og apar í þrjá daga, komum við úr þessari svaðilför með bílinn eins og gatasigti þar sem við lentum í sandstormi á Sólheimasandi.  ,,Aldrei aftur" sagði ég og hef staðið við það.  Eftir þetta, ef um útileigu var talað reyndi ég að finna hótel við næsta tjaldstað.  Mín þótti nú heldur fín með sig þá en í tjald færi ég aldrei aftur.         

Sorgleg stöðnun í Svartaskógi

Á ferð okkar í vikunni sem leið um Svartaskóg ákváðum við, vegna góðra minninga að heimsækja lítinn bæ sem heitir Todtmoos. Bærinn er í miðjum Svartaskógi, ekki beint í þjóðbraut en þó auðvelt að finna.  

Fyrir um 25 árum dvöldum við í þessum bæ í viku tíma með krakkana okkar.  Þá var þetta algjör paradísarvin. Barnvænn og líflegur staður og hótelið frábært með öllum þægindum sem hugsast gat fyrir fjölskyldur á ferðalagi. 

 Við komum þarna síðdegis og keyrðum beint að hótelinu sem enn stóð á sínum stað hátt uppi í hlíðinni fyrir ofan bæinn.  Strax úr fjarðlægð sýndist okkur að eitthvað væri öðruvísi og um leið og við komum inn í anddyrið fengum við hálfgert sjokk.  Bara lyktin sagði allt sem segja þurfti. Hálfsofandi ungur maður tók á móti okkur í afgreiðslunni og  við ákváðum að gista þarna eina nótt og var það auðsótt fyrir lítinn pening.  Eitthvað hafði verið endurbætt á herbergjunum en auðsjáanlega ekki mikið til kostað og allt frekar ósmekklegt. Eftir smá eftirgrenslan komumst við að því að hótelið hafði staðið autt og yfirgefið í átta ár en hafði verið tekið aftur í notkun af Hollendingum fyrir tveimur árum.  Yfirleitt eru Hollendingar viðurkenndir sem smekklegheitafólk, en þarna hafði eitthvað skolast til. Jafnvel dúkadruslurnar sem huldu ópússaðar gluggakistur og plastblómin sögðu alla söguna.

Við ákváðum að ganga niður í bæinn, sem var í gamla daga sjarmerandi lítill sveitabær þar sem þú gast keypt ýmsar nauðsynjavörur hjá slátraranum og í mjólkurbúðinni.  Að ganga þarna um göturnar var eins og að fá ,,desjavú"  Þarna hafði tíminn algjörlega staðið í stað og jafnvel fólkið á götunni var eins nema aðeins eldra.  Það höfðu orðið núll framfarir þarna á þessum 25 árum.  Þetta var alveg með ólíkindum.  Við ákváðum að fá okkur kvöldmat á hótelinu, þar sem eldhúsið hafði verið með þeim bestu í Svartaskógi í denn.  Það var rétt svo að við gátum kyngt matnum niður, hann var hræðilegur!  Þvílík vonbrigði! 

Þetta er í annað sinn sem við heimsækjum aftur gamla uppáhaldsstaði.  Í fyrra skiptið var það fyrir tveimur árum í suður Englandi, Torquay.  Sá staður hafði hreinlega grotnað niður í tímanna rás.  Sorgleg upplifun.  Ætli við höldum okkur ekki við ný og betri mið framvegis, ég hugsa það.