Yessss...ég hafði það af!

Hún lofthrædda ég hékk í ljósakrónunum í orðsins fyllstu hér í dag.  Ástæðan, hreingerningaræði! Ég þakka fyrir að hafa ekki fjárfest í fleiri kristalskrónum hér í landi kristals og glers.  

 Bara að horfa á stiga þó ekki sé nema eldhúströppurnar fer maginn í hnút og ég sé mig í anda, brotna og lemstraða liggjandi eina og yfirgefna, því auðvitað stend ég alltaf í þessum stórræðum þegar minn elskulegi er fjarverandi. En fyrir þá sem ekki vita er lofthæðin hér yfir 3 metrar og það er fyrir mig eins og að horfa niður í hyldýpi. 

 Ég skammast mín hálfpartinn fyrir aumingjaskapinn þó allri fjölskyldunni sé vel kunnugt um þessa lofthræðslu mína. En í dag hafði ég þetta af!  Ákvað að horfa bara upp aldrei niður og þarna dinglaði ég skjálfandi fram og aftur í nokkrar klukkustundir með hjartað í buxunum. Með kristalsúðann í annarri hendinni og klútinn í hinni hélt ég út darraðardansinn og er stolt af! Verð sjálfsagt að drepast úr harðsperrum á morgun þar sem allir vöðvar spenntust þannig að ég varð að setjast skjálfandi niður af og til.  Veit ekki hvort það var af því ég var svona skíthrædd eða bara áreynsla.

 En kristalskrónurnar mínar lýsa hér upp skammdegið, hreinar og gljáandi og endurspegla ljósbrotum á veggi í öllum regnbogans litum. Alveg eins og í Pollýönnu.