Þankar úr fjarlægð.

Ég sit hér og horfi inn í kertalogann.  Það er myrkur allt í kring og það er myrkur í huga mínum. 

 Ég kveikti á kerti fyrir góðan vin okkar hjóna. Loginn flöktir, hann stendur líka kyrr og síðan flöktir hann aftur alveg eins og lífið sjálft.  Ég veit líka að það þarf ekki nema lítinn gust til að það slökni á loganum og engin fær neinu þar breytt, en ef ekki gustar þá fær kertið að brenna niður hægt og sígandi en því miður er ekki alltaf svo.

Ég horfi inn í logann og minningar liðinna ára koma upp í hugann, allar góðar.  Ég hugsa heim til æskuvinkonu minnar og það er svo sárt.  Vildi að ég gæti tekið utan um hana og faðmað að mér og veitt henni einhverja huggun.  Ég geri það í huganum og horfi inn í logann.

Doðinn sem heltók mig í morgun vill ekki hverfa.  

Á föstudaginn höldum við heim á leið.   

Áætlanir fóru út um þúfur og ég er smá pirruð.

Ég þoli ekki þegar hlutirnir ganga ekki eftir mínu höfði.

Í dag hafði ég ákveðið að eyða ekki tíma mínum eða orku í fréttalestur.  Orkan átti að fara í það að hrista fram úr erminni nokkur húsverk sem setið hafa á hakanum í langan tíma.

Allt byrjaði þetta eftir áætlun og ég var búin að færa sumarfötin upp og vetrarfötin niður.  Fullur poki af skóm og öðru sem hússtýran mín átti að taka með sér heim beið í anddyrinu.  Ég fékk mér kaffi um ellefu leitið og var bara þvílíkt ánægð með framvindu mála.  Næst skildi taka bókaherbergið rækilega í gegn og klára það fyrir kvöldið. 

  Ég byrjaði á skrifborðinu og tölvuborðinu.  Stór svartur ruslapoki fór að fyllast óðfluga. Eftir skrifborðstiltekt réðst ég af fítonskrafti á bókaskápinn.  Ákvað að byrja neðst en þar eru lokaðir skápar sem svo rosalega auðvelt er að henda inn í þegar maður nennir ekki að fara með ruslið í tunnuna og svo það góða við svona lokaðar hirslur er að það sér engin hvað felst bak við lokaðar dyr.  Ég var búin að tæma fyrsta skápinn, allt komið út á gólf, búin að sortera það sem ég ætlaði að geyma annað komið í svarta pokann. Vegna þess að ég er svo köttuþrifin (stundum) ákvað ég að nú yrði þvegið allt hátt og lágt með Ajax og alles.

Þar sem ég lá á fjórum fótum og teygði mig inn í skápinn (neðri skáparnir eru ansi djúpir og ég handleggjastutt) vopnuð blautri tusku gerðist eitthvað mjög sársaukafullt í bakinu, hægra megin.  Ég fraus smá stund með svona ,,Ópið" á andlitinu en þar sem sársaukastig mitt er ansi hátt ætlaði ég nú ekki að láta smá sting koma mér í óstuð svo ég hélt áfram að puða þetta inn í skápnum. 

Ég gafst upp eftir smá stund.  Nú liggja bækur, bæklingar, möppur og fl. eins og hráviðri út um allt gólf þarna uppi og ég sit hér og vorkenni mér alveg heilan helling. 

Ætla samt að klára þetta á morgun. Engan aumingjaskap kona!  Búin að fara í nuddpottinn og síðan er bara að maka Voltaren kremi á báttið og éta tvær pillur og ekkert röfl.

Verð orðin góð á morgun, ekki málið.

Halló - vín / Halloween

Á morgun er minn dagur!  Og þá fer nornin hún ég á stúfana með öllu sínu hyski og málar bæinn rauðan.  Það er hægt að mála bæinn rauðan á marga vegu, þetta er líka spurning um hversu djörf/djarfur maður er í eðli sínu.

Ég hef aldrei verið neitt sérstaklega djörf.

Er ekki alveg búin að plana daginn en samt að ég held, að hálfu leiti, og það verður minn dagur ekki spurning.  Minn elskulegi fær að slæpast með og e.t.v. einhverjir fleiri, sjáum bara til.

Þegar ég var krakki bakaði mamma ótal Hnallþórur á þessum degi og bjó til ekta súkkulaði úr Konsum blokksúkkulaði með þeyttum rjóma. 

 Ekki nokkur maður hafði þá heyrt um eitthvað sem hét Halló - vín enda bjuggum við á eyju sem stundum var ekki einu sinni merkt inn á kortið.  En það var alltaf hátíð þennan dag og húsið fullt af ömmum, frænkum, og nokkrum vinkonum úr hverfinu sem mamma valdi fyrir mína hönd, því ekki mátti maður bjóða hinum og þessum inn á heimilið. 

Nú eruð þið e.t.v. farin að skilja hvað ég er að þvæla um hér.  Nornin ég á afmæli 31. október.  Hvað ég er gömul?  Segi ykkur það ekki!

Ég slóst í hóp þeirra sem ríða sópum þegar ég flutti hingað út og kynntist þessum degi norna og seiðkalla.  Heheheh það var mér ótrúlega auðvelt!  Fædd í hlutverkið.

Við bjuggum í hverfi í átta ár þar sem margir útlendingar höfðu samastað.  Svona ,,Saterlight" hverfi eins og það var kallað í þá daga.  Mér fannst alltaf allt hverfið halda upp á daginn með mér og tók þátt í hrekkjavökunni af alvöru.  Fyllti skálar með nammi og skreytti allt með ljósum og draugaglingri.  Krakkarnir elskuðu að heimsækja nornina í Sadová.  Þegar árin liðu var fullorðna fólkið farið að koma með krökkunum því það vissi að innst í stofunni stóðu glös með kampavíni.  

Það var þá. Hrikalega skemmtilegir tímar.

Á morgun verður ekki hringt hér á bjöllu, ekkert ,,trikker treat"  Tékkanir eru ekki alveg búnir að læra þennan sið þrátt fyrir alla innrásina frá Ameríku og Bretlandi undanfarinn ár.  Þeir skreyta og selja Halloween skraut hér og þar, en börnin eru ekki alveg farin að læra að koma og berja að dyrum.  Ja alla vega ekki hér í sveitinni okkar.  

Nornin að Stjörnusteini ætlar sem sagt að halda daginn hátíðlegan á morgun.  Hvort ég ríð sköftum veit ég ekki, fer allt eftir veðri og vindum en skal lofa ykkur að ég skal elda seið og fara með nokkrar vel valdar línur úr nornarseið Macbeth.

Happy Halloween!

 

 

 

 

 

 

Fólk hamstrar vín fyrir hækkun

Þið skiljið þetta ekki, þið búið ekki hér!!!!!

Undanfarnar vikur er ég búin að láta menn og málefni fara óstjórnlega í taugarnar á mér svo ég hef örugglega verið óþolandi hér á heimilinu.  Ég þessi ópólitíska kona sem aldrei skipti sér af pólitík, kaus sama flokkinn á meðan hann var við lýði er farin að bölsótast yfir fréttum og ekki fréttum.

Það sem verra er ég trúi engum lengur, treysti engum og sé grýlu í hverju horni og mitt viðkvæði er allan daginn ,,já en....já ef.....en hvað ef...."  hvernig haldið þið að það sé að búa með svona konu, nei ég veit það, það er bara ekki hægt.  Ég er nú samt svo heppinn að eiga þolinmóðan og ljúfan ektamaka sem tekur þessu öllu með jafnaðargeði og segir bara:  Vertu nú ekki að velta þér upp úr þessu elskan.  Siðan reynir hann að útskýra fyrir mér málið á góðri íslensku og þá byrjar allt að hringsnúast í mínum eðal kolli og ég skil bara ekki bops! 

Það sem fer mest í pirrurnar mínar er þegar fólk hringir í okkur að heiman og heldur yfir okkur ræðu um ástandið og hvað ætti að gera eða hvað hefði átt að gera, allir þvílíkir spekingar, með allt sitt á tæru, endar síðan ræðuna á því að segja: 

 En þið skiljið þetta bara ekki, þið búið ekki hér!!!!

Halló, við erum nettengd, við lesum blöðin, við hlustum á ísl. útvarpið og horfum á umræðuþætti.  Við búum ekki í svörtustu Afríku.  Við fylgjumst alveg með öllu því sem er að gerast þarna heima og reyndar í heiminum öllum. 

Við eigum fjölskyldu á Íslandi, við hugsum til þeirra dag og nótt og biðjum fyrir þeim öllum.

Það eina sem skilur okkur frá löndum okkar er að við eigum ekki eignir á Íslandi, enga peninga eða bréf í banka eða sjóðum þ.a.l. liggjum við ekki í sömu súpunni og þorri þjóðarinnar.  Ef til vill er það þess vegna sem fólk segir að við getum ekki skilið þetta til fulls, hvað veit ég.

Fólk gleymir því stundum að við áttum heima þarna uppi á eyjunni í fjörutíu ár.  Börnin okkar eru fædd og uppalin þarna.  Við munum alveg tímana tvenna.  Gengisfellingar, gjaldþrot, og basl.  Stundum gátum við lifað eins og kóngar og við gerðum það.  Spreðuðum í utanlandsferðir, byggðum sumarbústað, vorum á kortaflippi.  Bara eins og hver annar Íslendingur og ekki skal ég neita því að þá var gaman að lifa.  En það kom að skuldadögunum og þá var bara ekki eins gaman en aldrei létum við nokkurn mann vita af því að við værum skítblönk.  Við byrjuðum bara upp á nýtt og fundum okkur verkefni sem okkur hentaði.

Er ekki talað stundum um sjö mögur og sjö feit ár, eins og mig minni það.

Jæja þá er ég búin að hella úr skálum reiði minnar og er það vel!!!! Mér líður miklu betur og af því að ég er komin aftur niður á jörðina ætla ég að láta ykkur vita að við ætlum að taka þessu öllu með ró og spekt. Engar fánabrennur hér bara kveikt á kertum okkur öllum til handa.

Farin að hjúfra mig upp að mínum elskulega. 

Afmælisbarn dagsins í okkar fjölskyldu

25. október 2008 mikið líður tíminn hratt. Í dag er liðið eitt ár síðan prinsessan okkar hún Elma Lind fæddist hér í Prag. Amman er búin að baka köku og skreyta eftir sínu höfði síðan verður haldið inn í borgina til þess að fagna þessum merkisdegi með litlu fjöskyldunni. 

Innilega til hamingju með fyrsta afmælisdaginn litla vinkona!

 

Ég ætla aldrei, aldrei aftur í bláu og gulu búðina!

Ég lét mig hafa það í dag að keyra í samtals þrjá klukkutíma og þrjátíu mínútur til þess eins að koma heim froðufellandi og aðframkomin á sál og líkama.  Ég varð sem sagt að fara í þessa mannskemmandi verslun hans Ingmars af því það var eini staðurinn hér í Prag sem ég vissi að ég fengi rauðan lakkrís. 

Segi og skrifa rauðan lakkrís af því ég ætla að baka köku fyrir afmælisbarnið hana Elmu Lind á laugardaginn og ég vildi hafa rauðan lakkrís fyrir hár. Svo helvítis IKEA varð það að vera.

Þegar ég loksins fann bílastæði eftir að hafa keyrt í klukkutíma og tíu mínútur skellti ég harkalega á eftir mér hurðinni og skundaði að aðaldyrunum.  Datt nú í hug að svindla mér inn bakdyramegin, eða þeim megin sem maður kemur út en get stundum verið svo ógeðslega heiðarleg svo inn fór ég og eftir hringsól komst ég loksins niðrá neðri hæðina og fyrst ég var nú búin að randa þetta þá skellti ég mér í kertadeildina og stakk fjórum hlussu kertum í poka, þið vitið þessa gulu sem maður dregur síðan á eftir sér eftir gólfinu af því böndin eru ekki hönnuð fyrir lágvaxna!

Ég sá einhvern útgang og hugsaði mér að þarna gæti ég stytt mér leið að kassafjandanum.  Ég villtist!!!!  Var komin aftur á byrjunarreit!!!!!  Píluandskotinn í gólfinu sneri öfugt!!!!!  Ég sneri við og komst við illan leik að kassanum og valdi auðvitað kolrangan kassa þar sem aðeins ein hræða stóð við og að mér virtist vera komin að því að borga.  Nei takk, viti menn þarna var einhver snillingurinn að láta endurreikna vörur sem hann hafði keypt í gær!!!!  Ég skimaði að hinum kössunum en þar voru raðir svo ég ákvað að hinkra aðeins.  Eftir korter tók ég kertin, henti þeim aftur í gula skjattann og strunsaði að næsta kassa þar sem ég mátti dúsa í allt að korter í viðbót.

Loksins komst ég að matarversluninni þar sem lakkrísinn átti að finnast.  Eitthvað hafði gerst þarna síðan ég var þarna síðast en það eru jú ansi margir mánuðir síðan.  Búið var að umsnúa öllu og vöruúrval sama og ekkert.  Ég fann loks lakkrísinn niður við gólfið og skellti um leið tveimur pokum af kjöttbullar í poka fyrst ég var nú komin þarna á annað borð.  Borgaði og út, út, út!!!!!  

Ég var komin með suð fyrir eyrun og dúndrandi hausverk en sá rauði var kominn í skottið og ég gat haldið heim.  Þetta var búið að taka mig þrjá klukkutíma síðan ég lagði af stað að heiman.  NB ég bý hinum megin fyrir utan borgina sem sagt í suður en andskotans bláa og gula búðin er vestur af borginni. 

Það bjargaði öllu að ég kom við hjá syni okkar og tengdadóttur og dúllunni henni Elmu Lind.  Gat aðeins andað áður en ég hélt heimleiðis.

Sú ferð tók nær tvo klukkutíma vegna þess að það er verið að gera við Autobanann heim til okkar og þarna sat ég í stau í nærri heila klukkustund með snarvitlausa ökuníðinga allt í kringum mig. 

Þar sem ég hafði talað við minn elskulega um það leiti sem ég lagði af stað frá Agli var minn farinn að ókyrrast heldur betur og var næstum farinn að kalla út hjálparsveit skáta til að leita að konu sem sat föst einhvers staðar out of no where. 

 Guði sé lof fyrir göngusímann, hann alla vega virkaði.

Þetta skal verða mín síðasta ferð í þessa hryllingsbúð hans Ingmars, ja nema ef ég verð nauðsynlega að kaupa rauðan lakkrís fyrir barnabarnið.

Fréttalaus helgi og misstum ekki af neinu.

Fyrir mörgum árum fundust mér það forréttindi að geta hoppað upp í bílinn minn og keyra yfir landamærin inn í ,,nýjan heim" eins og við kölluðum það.  Komast í burtu frá amstri hversdagsins og skilja allar veraldlegar áhyggjur eftir heima. 

Í glóandi litum haustsins sl. föstudagsmorgunn hentum við tannburstum niður í tösku og ókum suður á bóginn.  Eiginlega var engin sérstök ferðaáætlun, bara komast aðeins í burtu og gleyma sér augnablik og njóta samvistar hvors annars.

Ekki er alveg jafn auðvelt að kúpla sig frá fréttum eins og áður fyrr þegar tölvan var of stór til að taka hana með sér og við áttum engan farsíma.  Núna fer maður ekki einu sinni út í garð án þess að göngusíminn sé meðferðis og tölvan er eitt af því sem pakkað er niður ef farið er lengra en 200 km frá heimilinu.

Ég opnaði aldrei tölvuna þessa daga en var þakklát fyrir göngusímann þar sem ég gat hringt í vinkonu mína sem stödd var á Barcelona í tilefni 60 ára afmælis hennar og líka þegar ég týndi mínum elskulega alveg óvart eða þannig.  Hvar ertu?  Hann stóð við hliðina á mér, get svarið það.

Við áttum góða helgi, nutum þess að dóla okkur í haustsólinni, borðuðum góðan mat og fórum í leikhús. 

 Í gærmorgun ákváðum við að keyra sveitavegina heim þar sem við höfðum ekki keyrt þá leið í tíu ár eða fleiri. Eitthvað hlýtur minnið að hafa skertst því það tók okkur fimm og hálfan tíma að keyra þessa leið.  Fallegt en verður ekki gert aftur i bráð, minn rass þolir illa svona langkeyrslu á misjöfnum fjallavegum.

Það kom í ljós þegar heim var komið að við höfðum ekki misst af neinu sérstöku úr fréttum að heiman.  Allt var við það sama.  Samningar sem löngu hefðu átt að vera í höfn voru enn í frysti og sama blablabla í gangi.  Horfðum á Silfrið í gærkvöldi og var gott að heyra í vini okkar Jóni Baldvin, hann talar enga tæpitungu karlinn sá frekar en fyrri daginn.

Eigið góðan mánudag öll sömul.

Farin að sinna haustverkum. 

 

            

Hvað á að gera við strákaling?

Var að koma inn úr haustblíðunni hér og eins og alltaf þegar ég er úti fer hugurinn á flug.  Stundum eru þetta rosalega merkilegar uppgötvanir en að öllu jöfnu einskisnýtar pælingar. 

Hvað gerir maður við elskulegan eiginmann sem allt í einu tekur upp á því eftir 30 ár að fara með sinni heittelskuðu í búðir.  Á maður að hoppa hæð sína og hrópa upp yfir sig, batnandi mönnum er best að lifa eða fara í baklás og hugsa andskotinn hvar er nú frjálsræðið!

Eins og þið flest vitið þá er minn sem sagt nýorðinn svona 25% atvinnurekandi og þar sem okkur finnst nú ekki mikil vinna í því að halda uppi einni íssjoppu þó fræg sé, þá er nægur tími til annarra verka.  Häagen Dasz rekur sig eiginlega sjálft miða við Rest. Reykjavík sem við urðum að vaka og sofa yfir 24 hours.  Þess vegna segi ég að hann sé í svona 25% vinu miða við sem áður var.

Á laugardaginn datt honum í hug að spyrja mig hvort ég vildi ekki fara í smá búðarráp.  Ekki það að okkur vanhagi um eitt eða neitt heldur bara svona window -shopping.  Ég missti andlitið alveg niður að hnjám.  Var manninum mínum alvara eða var þetta bara svona morgundjók?  Eftir rúmlega 30 ár hef ég ekki einu sinni fengið hann með mér til þess að kaupa jólagjafir nema eftir margra daga tuð og rekistefnur.

Ég sagði sem satt væri að ég yrði hvort sem er að fara í matvörubúð svo hann mætti alveg koma með mér.  Það hringsnerist allt í hausnum á mér alla þessa 30 km í búðina.  Þarna sat hann sallarólegur með bros á vör og gerði að gamni sínu eins og fyrirmyndar húsband auðvitað á að vera en ég varð alltaf meir og meir undrandi.

Þegar við komum inn í Billa (matvöruverslun) þá skildu fljótt leiðir og hann birtist af og til með eitthvað smotterí í höndunum enn brosandi út að eyrum.

Nei elskan við eigum nóg af smjöri.  Ekki þennan ost.  Hvað ætlar þú að gera við allt þetta brauð?  Það er til nóg af hundanammi heima.  Svona gekk þetta lengi vel.  Ég rak hann umsvifalaust með vörurnar til baka eins og ég væri með óþægan krakka í eftirdrægi. Loksins gafst minn upp á þessari mimmandi kerlingu og sagði:  Heyrðu ég ætla að fá mér kaffi, við hittumst bara þar.  NB hann var enn brosandi!

 Ég veit ekki hvort þetta var vegna ástandsins heima á Íslandi og ég var farin að spara eins og allir aðrir eða ég gat bara ekki einbeitt mér að því að versla alla vega var ótrúlega lítið í körfunni þegar ég kom að kassanum og þegar ég kom heim uppgötvaði ég að ég hafði ekki keypt neitt kjötmeti í matinn.

Þessari verslunarferð var nú ekki aldeilis lokið heldur dró minn mig með sér á milli húsgagnaverslana og ljósabúða sem hafði auðvitað ekkert upp á sig þar sem við vorum svo hjartanlega sammála um að það sem okkur líkaði væri á uppsprengdu verði.

Nú er það stóra spurningin, hvað á að gera við strákaling? 

Hef annars ekki stórar áhyggjur því nú tekur við stækkun á Häagen Dazs í Karlova og það tekur nokkrar vikur svo hann verður upptekinn við að ráðskast þar.  

Ein viknona mín hér sagi við mig um daginn ,,Rosalega ertu heppin að eiga svona mörg hús þú getur bara sent hann í eitt þeirra þegar þú færð nóg".  NB þessi vinkona mín er með einn svona retired heima hjá sér.

Æ ég veit ekki hvort ég hefði hjarta til þess, hann er jú svo mikil dúlla þessi elska.     

 

Dallas leiðin - Þetta var bara draumur!

Þetta sagði Dr. Gunni í morgunútvarpi Rásar 2 í morgun:  Alveg eins og í Dallas forðum þegar fólk horfði á marga þætti og síðan kom fram að JR var bara að dreyma.  Eins gæti  þetta gerst hér, bara vakna í fyrramálið og Steingrímur Hermannsson væri enn forsætisráðherra og allt í gúddí.

Á þessu heimili er það síðasta sem maður gerir áður en lagst er á eyrað er að hlusta á fréttir að heiman og það fyrsta sem gert er er að opna fyrir fréttir að heiman.  Síðan taka við allar þær TV stöðvar sem við höfum hér og núna áðan var ég að horfa á Sky fréttastöðina og hlustaði með öðru eyranu en hugsaði um leið: Nú er hvít jörð heima.  Það var nú það sem vakti áhuga minn.  Segi ekki meir.

Í gær datt minn elskulegi inn á bloggið hans Jónasar Kristjánssonar og við skellihlógum hér yfir skondnum færslum.  Mikið var gott að hlæja og í dag bendir Jónas einmitt á að sumir bloggarar geti bjargað sálarheill margra þ.á.m. nefnir hann Dr. Gunna. 

Ég er alveg harðákveðin í því að framvegis  verða þessi blogg lesin áður en ég les um að allt sé að fara til helvítis.  Þá get ég e.t.v. séð fréttirnar í öðru ljósi og hugarástandið ekki í eins miklu svartnætti og hefur verið. 

Þetta ætla ég að gera fyrir mína sálarheill.

Hugsið málið.

Farin að tína við í arininn fyrir kvöldið til að gera smá kósi fyrir okkur hjónin.

Ljósið í myrkrinu.

Í gær ætlaði ég að taka fréttafrían dag.  Sem sagt ekki lesa eða hlusta á fréttir. Ég var svo harðákveðin í þessu enda alveg búin að fá nóg af sorgarfréttum undanfarna daga.  Jafnvel bloggið veitti enga ánægju og þar af leiðandi datt niður öll löngun til að skrifa.

Ég ákvað að nú skildi bara snúa sér að einhverju uppbyggilegu, þvo þvott og taka til í skápum heheheh... án gríns, mér datt í hug að það alla vega, væri eitthvað sem gæti dreift huganum og jafnvel gæti ég sett í kassa og gefið frá mér.  Gera eitthvað góðverk.  Það getur verið mjög uppbyggjandi fyrir sálina.

Ég var rétt komin í gírinn þegar gesti bar að garði frá Íslandi og þar með féll ég aftur inn í hringiðu daglegs lífs Íslendingsins.  Yfir kaffibollum voru hörmungarnar heima fyrir ræddar fram og til baka.  Satt best að segja var allt farið að hringsnúast í höfðinu á mér.  Hverjum var hvað að kenna, hver var góði maðurinn og hver var vondi maðurinn?  Hverjum var treystandi, hvern ætti að reka og hver fengi að sitja í stólnum sínum áfram.  Það eina sem ég vissi með vissu var að þessu yrði ekki bjargað hér heima í stofunni minni þótt ég fegin vildi að svo væri hægt.

Við hér erum sem betur fer ekki enn ekki farin að finna fyrir ástandinu og erum þakklát fyrir hvern dag sem líður.

Þetta hér á undan koma alveg óvart.  Mig langar ekki einu sinni að reyna að leika Pollýönnuleikinn.

Ljósið í myrkrinu, friðarljósið hennar Yoko Ono á nú eftir að lýsa heima og er þá ekki reynandi að horfa til þess og vona það besta okkur öllum til handa.  Frið í sálu og ekki hvað síst heimsfriði.

Eigið góðan dag.

 

 

Yoko og Lennon á landinu