Koma svo strákar!

Hér er rosaleg stemmning í eldhúsinu að Stjörnusteini þar sem við ég og minn elskulegi erum að hlusta á lýsingu á leiknum.  Staða 24 -16 og meira að segja ég veit hverjir eru yfir  Þeir hafa þetta strákarnir, eða er það ekki?   Koma svo! 

EM: Stórsigur gegn Slóvakíu

Furðulegt

Þarf að biðja fólk um að moka frá sorptunnum? Man ekki betur en það hafi þótt sjálfsagður hlutur í mínu hverfi þegar ég bjó á Íslandi.  Um leið og maður mokaði stéttina tók maður góða breiða línu að tunnunni ef maður nennti ekki eða hafði ekki tíma til að gera þetta almennilega.

Hér í þessu landi og ég held í flestum Evrópuríkjum verða allir að setja tunnurnar útá götu þegar von er á sorphreinsun og koma þeim þannig fyrir að auðvelt sé að tæma þær.  Veit ekki hvort þetta er skilda en það bara gera þetta allir svo og að moka, sópa og hirða rusl utan girðingar fyrir utan húsin sín allan ársins hring. Þeir sem ekki fylgja þessari reglu eru einfaldlega litnir hornauga. 

 Umhugsunarefni fyrir Sorphirðingu Reykjavíkurborgar.

Borgarbúar beðnir um að moka frá sorptunnum

Not possible, big problem

Vaknaði, skrúfaði frá sturtunni, ekkert vatn! Niður í eldhús, ekkert vatn!  það þýddi ekkert kaffi! Og þá er ég í djúpum skít því ég get ekki vaknað fyrr en eftir tvo til þrjá bolla.  Hringi í minn elskulega.  Verður að redda þessu í hvelli , ekki seinna en núna!   Slakaðu á, viðgerðamaður á leiðinni. Opna tölvuna, hjúkket það er þó alla vega rafmagn á bænum.   

Ekkert vatn nema sódavatn til og kaffi lagar maður ekki með sódavatni.  Gaf hundinum smá vatn í skálina, hann hnusar, fussumsvei drekk ekki sódavatn.  Nei en þú getur drukkið úr drullupollunum!  Andsk. sérviska er þetta! OK þá færðu bara ekkert vatn.

Bíða eftir viðgerðarmanni kemst þess vegna ekki útí vegasjoppu að kaupa venjulegt vatn. Loksins kemur hann og þá fæ ég þetta bölvaða máltæki Tékkanna: ,,Madam, not possible, big problem" Arrrgg.. ,,kem eftir tvo tíma aftur"    Fer út, keyri í sjoppuna hef aldrei komið þar áður, lá við að ég sneri við í dyrunum og keyrði 12 km á næstu Shell stöð.  Lyktin, maturinn í borðinu og súrefnisleysið, lá við öngviti og hefði getað ælt  Lét mig hafa það, var að fá mjög slæm fráhvarfseinkenni af kaffileysi.

Kem heim, gef hundspottinu rándýrt flöskuvatn, helli uppá kaffi.  Bíð með óþreyju eftir að kannan fyllist.  Skrepp frá, kem aftur.  Shit, allt kaffið flæðandi útum borð og gólf.  Nýbúin að kaupa þessa forláta AEG kaffikönnu sem virkar ekki jack!  Er nefnilega ekki í fyrsta skipti sem þetta skeður. AEG er sjálfsagt bara þvottavélafyrirtæki.  Önnur tilraun tekst með því að standa yfir græjunni og góna.

Búin að þrífa gólfið með Perrier.  Kaffið bragðast illa.  Verð að komast út úr húsi en get það ekki er enn að bíða eftir viðgerðamanninum þessum með öll problemin.

Konur eru konum verstar eða svo er sagt

Í grámyglu morgundagsins þar sem ég keyrði að heiman niðrí borg á leið á fund og hafði lítið annað að gera en að fylgjast með letilegri  umferðinni (140-180 pr.km) fór þessi dagfarsprúða kona sem ég er yfirleitt að semja skammarræðu sem hún ætlaði að þrusa yfir fundarkonur. 

 Ég er sporðdreki sem yfirleitt tek öllu með þegjandi sældinni nema þegar mér eða öðrum er misboðið eða sýnd rosalegt óréttlæti þá síður ekki bara upp úr heldur ég hreinlega gýs. Það sem lá mér svona þungt á hjarta er búið að krauma innra með mér undanfana viku og þegar kraumar fer að sjóða og síðan kemur sprengingin, það er bara ekkert öðruvísi.

Nú verð ég að skýra mál mitt aðeins betur fyrir lesendum.  Árið 1968 var stofnaður hér kvennaklúbbur Commercial Wifes. Eiginkonur erlendra verslunarfulltrúa í Sendiráðunum hér tóku sig til og stofnuðu þennan klúbb.  Eftir nokkur ár lagðist þessi samkunda niður og það var ekki fyrr en árið 1991 að hann var endurvakinn af 12 erlendum konum sem allar voru kvæntar erlendum verslunarmönnum hér í borg.  Ég var ein af þessum endur-stofnendum og erum við aðeins tvær eftir af gamla genginu.  Fyrst í stað hittumst við heima hjá hvor annari í morgunkaffi og tilgangur með þessum félagsskap var að miðla upplýsingum um almenna þjónustu sem erfitt var að finna (engar gular síður) sbr. læknishjálp, skóla, jafnvel upplýsingar um hvað væri á markaðinum þennan daginn.  Við vorum með svokallað net.  Ef einhver fór á markað og fann t.d. Iceberg salat þá var hringt út og látið síðan ganga áfram.  Yfirleitt voru kálhausarnir taldir svo engin færi fýluferð.  10 hausar 10 úthringingar.  Engin vogaði sér að kaupa nema eitt stykki.  Svona var nú það. 

 Annað sem þessi klúbbur gerði var að koma saman einu sinni í mánuði og skemmta sér með eiginmönnum.  Við vorum allar giftar vinnuölkum þ.a.l. allar á sama báti. Við drógum karlanna með okkur hingað og þangað um borgina og yfirleitt var sérstök nefnd í því að finna nýja staði sem hentaði til partýhalds.  Þetta var ótrúlega skemmtilegur tími og við vorum rosa ,,tím" öll sem eitt.

Nú kem ég loksins að kjarna málsins.  Örugglega allir búnir að gefast upp á þessari langloku Í dag er þessi félagskapur enn við líði.  Hættur að kalla sig Commerial Wifes (þótti allt of dipló hef aldrei skilið það) og kallar sig í dag Prague Friends ( sounds like The Amish people) hef aldrei þolað þessa nafnabreytingu. OK. Fimmtíu konur héðan og þaðan út heiminum eru nú félagar og hittast einu sinni í mánuði yfir morgunkaffi. 

Ástæðan fyrir því að ég var svona rosalega reið var að við ég og formaðurinn vorum búnar að undirbúa Gala Ball hér í janúar og vorum komnar með um 50 manns á lista en urðum að afpannta allt heila klabbið sal, hljómsveit, mat og allt sem því fylgir að halda Grand Ball.  Djöfuls spæling.  Enduðum með 20 manns á listanum.

 Fomaðurinn (góð vinkona mín Breti) fór mjög fínt í þetta í byrjun fundar eins og sannur Breti en síðan tók ég við og hellti mér yfir þessar kerlingar sem bara þiggja og gera ekkert nema krítesera. Ég lét þær heyra að við værum ekkert hressar með þetta og þetta væri ekki í fyrsta sinn sem við yrðum að kanselaera vegna lack of interest. 

Tíu konur eru held ég virkar í þessum klúbbi í dag hinar bara sitja og smjatta á kökum og kaffi.  Engin leggur neitt til málanna bara láta mata sig á upplýsingum og toppurinn sem kom fram á fundinum var þegar ég spurði hvað er hér í gangi, hver vegna skrifið þið ykkur á lista aftur og aftur og bakkið síðan eða jafnvel mætið ekki? Hér eru konur sem leggja sig fram ár eftir ár. Halló 

Svör:  My husband don´t like dancing!  My husbands tox dont fit anymore!  My husband is taking me skiing!  Úr mínum munni frussaði ég : It is a lousy excuse I don´t accept this. Síðan kom þrumuræða sem ég sjálf eiginlega vissi ekki til að ég gæti látið út úr mér. Að lokum bað ég þær vinsamlega um að hugsa sinn gang þetta væri enginn andskotans saumaklúbbur.

 Minn elskulegi spurði mig eftir fundinn ,,hvað var þarna í gangi, (fundurinn haldin á Rvík)  það mátti heyra saumnál detta þegar þú varst búin"?  Hehehhe. Japs, gott mál og mér leið rosalega vel eftir að hafa ausið úr skálum reiðinnar. Rosalega er gott að geta blásið út einstöku sinnum.

Fékk mér síðan Lunch með góðum vinkonum og ræddum málin í rólegheitum en ég er viss um að nú er ég á milli tannanna hjá mörgum.            

Úps, þetta var gott!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Og ég sem var farin að hlakka svo til..

svo bara gleymir kallfauskurinn því að hann var búinn að lofa að taka mig með næst.  Tekur bara einhverja Ditu pítu í staðin.   Ætli það hafi verið þetta von sem gerði útslagið ég er auðvitað bara dóttir, ekkert svona von kjaftæði.  Svo hefði ég alveg getað sparslað upp í hrukkurnar og gert mig svona málmkennda eins og hún lítur út fyrir að vera á myndinni. Síðan hefði ég líka sparað honum flugfargjaldið því ég hefði bara keyrt mig sjálfa á svæðið. 

Ég er bara grútspæld var meira að segja búin að fá leyfi hjá mínum elskulega  enda löngu ákveðið að hann tæki Ingibjörgu Sólrúnu með sér svo fær maður bara þetta svona beint í andlitið.

Þetta mál er sko í athugun skal ég segja ykkur.

Dita von Teese gestur Lugner á óperudansleiknum í Vín

Þrjú spælegg á disk og deginum reddað

Á náttborðinu mínu ofarlega í staflanum liggur opin bók á hvolfi.  Á bókarkápunni er mynd af renglulegum unglingi í flauelisjakka með kolsvört sólgleraugu  og hendur í vösum heimspekingslegur á svip.  Þetta er minnisbók Sigurðar Pálssonar sem ég hef verið að glugga í svona af og til undanfarna daga. 

Ég var aldrei sérlega hrifin af skáldinu Sigurði hér áður fyrr, ljóðin hans höfðuðu ekki beint til mín eða ef til vill kafaði ég ekki nógu djúpt til þess að skilja og satt best að segja langaði mig ekkert sérstaklega til að lesa þessa bók en verð að viðurkenna að ég hef haft mjög gaman af opna bókina öðru hverju. 

 Minningabrot frá þessum árum ´67 - ´72 sem maður var eiginlega búin að setja ofaní skúffu gleymskunnar.  Byltingaárin, Bítlaárin, unglingsárin.  Þessi brjálaði skemmtilegi tími allt þetta rifjast upp við lestur bókarinnar. Ef einhver hefur gleymt Janis Joplin, Jimi Hendrix eða Otis Redding endilega flettið bókinni og þetta rifjast allt upp aftur og meira til.      

Enn í brennidepli

Ein af aðalfréttum Sky í dag eru réttarhöldin vegna dauða Diönu. 

Mr. Burrell - butler kemur með nýtt kjaftæði

Af hverju fær prinsessa allra prinsessa ekki að hvíla í friði?

 

Díana vildi giftast Khan

Á grænu ljósi á leið á tónleika

Við, ég og minn elskulegi fórum á vit menningarinnar hér um síðustu helgi og skelltum okkur á tónleika sem haldnir voru í  höll tónlistarinnar hér í borg. Þar sem við komum út úr bílnum okkar slógumst við í hóp fólks sem var að koma út frá Metro stöðinni og allir í halarófu auðsjáanlega á leið í Rudolfinum.

 Hvernig sáum við að þetta væru tónleikagestir jú einfaldlega vegna þess að Tékkar fara í sitt fínasta púss þegar þeir mæta í Þjóðleikhúsið, Óperuna eða Rudolfinum. Karlar klæðast jafnvel smóking með hvíta hálsklúta og konur mæta iðulega í síðum kjólum og allir með sama hátíðarsvipinn.  Það stendur hreinlega utan á þeim, nú er ég að fara á vit menningarinnar.

Ekki er ég nú að tala um þetta í niðrandi merkingu mér finnst þetta góður siður og klæði mig sjálf alltaf dálítið uppá þegar ég sæki þessi menningarhús.

 Hér áður fyrr var stundum dálítið kúnstugt að sjá klæðnaðinn hjá Tékkunum.  Dustað hafði verið rykið af gamla smókingnum eða svörtu jakkafötunum og kjólar teknir fram sem greinilega höfðu verið í tísku fyrir 20 árum. En allir svo innilega glaðir með sig og sína að maður fór ósjálfrátt að hugsa hvað maður væri búinn að hafa það gott á meðan þetta fólk var í 50 ára fangelsi. 

Þar sem ég stóð innan um Tékka nútímans og beið eftir grænu ljósi hugsaði ég hvað fólkið hefði breyst hér á þessum 17 árum. Allir svo vel klæddir en með sama hátíðarsvipinn, ég er að fara í ´Rudolfinum.

   

  

Hangandi í vírgirðingu með rósarunna í rassinum.

Minn elskulegi fór með mig og hundinn í skógargöngu í dag. Ég ætlaði nú varla að nenna þessu þar sem ansi er frostkalt en sól skein í heiði svo ég lét mig hafa það að drattast með. Ákveðið var að taka lengri leiðina og allt gekk þetta vel í byrjun þar sem við gengum eftir frostfríum slóða eða næstum því. Þegar við vorum komin um helming leiðarinnar fór að halla niðrí móti og framundan ein íshella. 

 Minn elskulegi, sem alltaf gengur svona tíu metrum á undan mér stoppar og segir,, Heyrðu elskan, ætli sé ekki best að ég leiði þig núna"  og að sjálfsögðu bjóst ég við að mér væri rétt hlý hönd og sterk en þess í stað heldur hann bara áfram sínu stiki og ég heyri hann muldra,,ætli sé ekki best að ganga hér meðfram slóðinni, haltu þér bara í vírgirðinguna"  Andskotans tillitsemi er þetta hugsa ég með mér þar sem ég fer fetið niður snarbratta brekkuna.  Minn elskulegi kominn í hvarf með hundinn á hælunum og ég þarna alein eins og belja á svelli, hangandi í vírgirðingunni sem gaf eftir í hverju togi, flækjandi fótunum um rætur og festandi buxurnar í villtum rósarrunnum.  

Eftir mikið strit og alla vöðva spennta komst ég loks niður á jafnsléttu.  Birtist þá ekki á móti mér hann Erró minn (hundurinn) sem auðsjáanlega hafði farið að undrast um mig.  Ég hugsaði OK, ef ég hefði dottið og ekki komist upp aftur hefði alla vega hundurinn leitað að mér.  Það var ekki sérlega hlýtt augnaráð sem mætti mínum elskulega þar sem ég skakklappaðist heim á leið með verki í fótum og hjartað í buxunum.  Enginn göngutúr í bráð, alla vega ekki fyrr en fer að hlána.    

Hillary varð orðavant

Þar sem við sátum með Bandarískum vinum okkar (Demókrötum) í gærkvöldi og talið barst að forsetaframbjóðendum heyrðum við þessa sögu um skyrturnar og bónorðið en önnur spurning barst víst líka úr salnum.  Hvort líkar þér betur við demanta eða perlur?  Þá varð víst Hillary orðavant.  Ekki tekið út með sældinni að vera frambjóðandi. 

 En mikið askoti er hún nú góð þessi kella.  Ég dáist að henni að nenna þessu.  Svo er önnur spurning, hver kemur með að stjórna USA ef hún nær kosningu?  Er hún leikbrúða eða hörkukerling?  Jafnvel hörðustu fylgismenn hennar spyrja nú þessara spurninga, ég efast nú ekki um að hún hafi bein í nefinu og láti ekki neinar karlrembur yfir sig ganga.  

„Viltu giftast mér Hillary?“

Jæja strákar!

Þetta er máltæki sem við hér notum aðeins á milli vina og nú bíð ég eftir því að heyra Helga vin minn Gíslason skúlptúrista með meiru koma hingað askvaðandi og skella þessu fram á sinn einstæða máta með tilheyrandi hlátrasköllum. 

 Helgi er hér staddur í hundrað turna borginni til þess að leita uppi steypukalla fyrir málmverkin sín og síðan auðvitað til að heimsækja okkur.  Minn elskulegi er búinn að dandalast með hann hér um sveitir undanfarna daga svo ég hef ekkert séð minn kall. Það verður örugglega slegið á létta strengi hér á eftir.  Meira seinna. 

Erum ekki komin með ,,útibú" á Íslandi

Þar sem borðapöntunum hefur rignt yfir okkur og vegna fjölda fyrirspurna frá vinum og vandamönnum um hvort við, ég og minn elskulegi værum búin að opna,, útibú" í höfuðborginni við sundin blá, viljum við til leiðrétta allan misskilning láta ykkur vita að svo er ekki. 

 Restaurant Reykjavík - Praha er enn á sínum stað eftir sautján ár og litlar líkur á því að útibú verði opnað á næstunni.    Útvarpsauglýsingin frá Restaurant Reykjavík er væntanlega frá Café Reykjavík í Vesturgötunni. Dálítil önnur ella.   En þið eruð öll velkomin hvenær sem er hingað til Prag en því miður erum við ekki með Þorramat á boðstólum en við munum taka á móti ykkur með bros á vör.

Að fara sínar eigin leiðir þarf ekki að vera svo slæmt

Mikið dáist ég að fólki sem rífur sig uppúr rúmi klukkan hálf sex til þess að mæta í leikfimi.  Dóttir mín er ein af þessum ofurhetjum.  Ég hef nú varla farið lengra en í póstkassann síðan um áramót enda orðin ansi grámygluleg ásýndar.

 En það segir mér engin að æða í heilsurækt bara af því að það sé ,,inn" að mæta fílefldur fyrsta í nýári og sprikla og teygja með fjöldanum, þjást síðan af harðsperrum í margar vikur og bölsótast útí þjálfarann sem er gjörsamlega að drepa allan minn lífsþrótt.

Nú eru fjölmiðlar uppfullir af þessu heilsukjaftæði og auðvitað les maður allar þessar greinar og hugsar með sér ,,Ég ætti nú að fara að hreifa mig og vera með í heilsuátaki þjóðarinnar".  Ég bara nenni því ekki núna og minn tími kemur bara með hækkandi sól eins og alltaf.

Svo pirrar það mig rosalega þegar ég les endalausar klausur um að éta þetta margar appelsínur og háma í mig eitthvert grasfæði en hlakkaði aðeins í mér þar sem ég las um daginn grein þar sem British Medical Journal upplýsti lesendur um að 8 lítrar af vatni á dag gerði engum gagn.  Jamm, ég hef alltaf sagt að vatn væri til þess að þvo sér uppúr, algjör óþarfi að vera að þamba þetta í tíma og ótíma. Þoli ekki fólk sem gengur um götur með vatnsflöskuna eins og vörumerki heilsusamlegs lífernis.  Fusssss! 

En öllu gamni fylgir smá alvara og þar sem ég sit hér og þamba lútsterkt kaffi með mína sígó er ég svona hálft í hvoru að hugsa mér að fá mér göngutúr þó ekki sé lengra en í póstkassann.  Það eru alveg svona 100 metrar.  Góð byrjun á heilsuátaki ársins.  Kannski ætti ég að taka vatnflöskuna með? 

 

 

Fagurt er rökkrið

Nú þegar húmar að kvöldi fara álfar og annað huldufólk að huga að búflutningum og gott ef ekki heyrist hér úti fyrir klingja í sleðabjöllum og reiðtygjum þessa góða fólks. Lítil von er nú á því að hér verði stjörnubjört nótt og tunglskin og ekki séns að norðurljósin dansi hér um háloftin í miðri Evrópu. 

Mikið hvað þjóðtrúin fylgir manni hvert á land sem er.  Hér að Stjörnusteini höfum við engan álfahólinn eða álagastein á landareigninni en klettarnir hér í grennd tala sínu máli og engin spurning að þar fyrirfinnst undurfrítt fólk í glitklæðum með kórónur á höfði og veldissprota í hönd.

Mér hefur alltaf fundist Þrettándinn dulúðlegur og held alltaf dálítið uppá hann fremur öðrum dögum dagatalsins. Ef til vill af því að þá finnst mér nýja árið endanlega gengið í garð. Ég reyni að brenna út öllum kertum frá jólum og áramótum sem fyrirfinnast í húsinu og læt ljósin loga þar til nýr dagur rís og geri enga undantekningu á því í kvöld og ekki veitir nú af að lýsa blessuðu fólkinu veginn til nýrra heimkynna þar sem myrkrið kemur til með að verða ansi svart í nótt þar sem hvorki verður tungl- eða stjörnubjört Þrettándanótt.     

 

     

Thriller Þráins Bertelssonar

Snilldarvel skrifaður ,,Thriller" Þráins Bertelssonar, Englar dauðans héldu mér negldri niður í stólinn langt fram eftir nóttu.  Djúpur undirtónn úr heimi fíknar kemur vel fram svo og sem betur fer lúmsk kímni Þráins sem öðru hverju lyftir lesendanum upp úr sollinum. 

Hlakka til að fylgjast með Víkingi Gunnarssyni á komandi árum.  Innilega til hamingju Þráinn minn.