Taktu svo bara tramm númer 27 hann stoppar rétt hjá....

Minn góði læknir ,,Dr. House" sagði við mig um daginn:  Þú verður að gera þér vel grein fyrir því að þú ert að leggjast inn á Tékkneskan spítala þar sem fáir tala ensku eða þýsku og viðbúnaður er allur annar en þú ert vön að sjá annars staðar. Síðan rétti hann mér kortið sitt og sagði - þú bara hringir í mig ef þú þarft á túlk að halda.  Mér létti stórum skal ég segja ykkur.

Oftsinnis hef ég sagt að aldrei skildi ég leggjast inn á spítala hér í Tékklandi en maður á víst aldrei að segja aldrei og hér urðum við að bregðast fljótt við svo það eiginlega gafst engin tími til umhugsunar.  Það einkennilega við þetta er að ég er mjög sátt við þessa ákvörðun okkar.

,,Dr. House" hefur leitt mig í gegn um þetta og hann hafði strax samband við færustu læknana hér svo ég veit ég er í góðum höndum. 

Ég las um daginn grein þar sem einhver var að kvarta undan vegalengdum á göngum spítalana heima á Íslandi þegar fólk væri að fara í rannsóknir.  Biðsalirnir væru svo ómanneskjulegir.  Ég gat nú ekki annað en brosað þetta fólk ætti að vera komið hingað.

Undanfarnar vikur er ég búin að endasendast borgarhluta á milli, ein rannsókn hér önnur þar.  Hef nú verið heppin þar sem ég hef bílstjóra og oft hugsað til allra þeirra sem verða að fara með tramminum eða strætó, fársjúkt. 

 Ég hef alltaf fengið leiðavísi með mér frá aðstoðarkonu Dr. House og hún alltaf boðin og búin til að segja mér hvaða tramm ég eigi að taka þrátt fyrir það að ég væri marg búin að segja henni að ég væri á bíl þá fannst henni bara svo eðlilegt að fólk notaði þjónustu borgarinnar, brosti alltaf voða sætt og sagði´- já en hann stoppar alveg rétt hjá...... 

Nú læt ég þetta duga hér í bili kem aftur seinna í dag.

   

Litli ljóti græni karlinn sem fékk á sig skeifu og meig niður úr.

Eftir að vera búin að fara marga hringi með rússibananum undanfarnar þrjár vikur er ég loksin komin með bevis í vasann upp á það að ekkert sé til fyrirstöðu svo hægt sé að skera ljóta græna karlinn í þúsund einingar og henda út í hafsauga.  Eitthvað verð ég vist að sjá eftir meiru en karlskömminni en ég hef það alveg af. 

Nú spyrja margir af hverju ég tali um grænan karl en það er vegna þess að mig dreymdi draum um daginn þar sem ég skyrpti út úr mér ormum og í restina litlum grænum kalli sem var ekki stærri en helmingur litla putta.  Hann leit út eins og Golem, lítill feitur samanrekinn óþverri eða eins og japanskur stríðsmaður, veit ekki alveg hvort.  Ég hirti hann upp og lét í plastpoka og lokaði þéttingsfast, þá setti hann upp skeifu og síðan pissaði hann niður úr og með það vaknaði ég.

Þess vegna tala ég um litla ljóta græna karlinn.

 Ég hef alla tíð verið hraust og eins og ein góð vinkona mín orðaði það eftir einni sem svipað er ástatt fyrir:  Maður verður að vera djöfulli heilbrigður til að fá krabbamein.  Ég held að það sé nokkuð til í því.

Þórir minn sagði við mig í dag þar sem við vorum á leið úr síðustu rannsókninni fyrir uppskurð:  Þessar þrjár vikur eru búnar að vera mikill skóli og það er hverju orði sannara.  

Núna hef ég viku til að undirbúa mig eins vel og ég get. Borða vel, sofa og hreyfa mig eins og hægt er. Það er líka skært ljós með mér núna á hverjum degi sem hjálpar mér að komast í gegn um daginn og er það ómetanlegur styrkur.

Ég segi ykkur líka e.t.v. nokkrar skondnar sögur næstu daga ef þið eruð góð. 

Sogamýri - Rafstöð

Rosalega er nú pirrandi þegar maður klúðrar ómerkilegum hlutum eins og að baka eina smá klessu handa sínum elskulega á Valentínusardaginn en ég hafði það af í gærkvöldi. Ef til vill var ég bara orðin of þreytt eftir daginn til að vera með fulla athygli við kökugerð.  Ætti ef til vill að reyna aftur í dag, sé til.

Annars áttum við gott kvöld saman í gær.  Ég afþakkaði að fara út að borða svo við höfðum það bara notalegt hér.  Eftir matinn settumst við að hljóðskrafi og eitt af því sem við ræddum voru strætóferðir á okkar yngri árum. 

 Við fórum að minnast gömlu vagnanna með vinalegum´strætisvagnastjórum sem opnuðu með sveif hurðarnar. Stóru peningabaukunum sem voru gulir að mig minnir.  Háir hlunkar sem mjókkuðu aðeins upp að ofan.  Bílstjórinn sem ýtti á þar tllgerðan hnapp ofan á geispunni og maður gat heyrt þegar klinkið féll niður.  Málmkennt hljóð ef baukurinn var hálftómur annars lægra og dempaðra. 

-Allir úr að aftan var viðkvæðið hjá bílstjórunum en ekki -allir út að aftan.  Eða þannig er það í minningunni og um háannatímann þegar fólk var að fara til og frá vinnu hljómaði oft úr barka bílstjórans -  færið ykkur aftar í vagninn.  Þarna stóð maður oft eins og síld í tunnu og ég man hvað mér leið oft hræðilega illa þar sem ég var svo lyktnæm og fann fúkkalykt af manninum við hliðina eða fiskifýlu af konunni sem var að koma úr frystihúsinu.  Úff, eins og þetta hafi gerst í gær.

Við hjónin vorum lítillega að karpa um heiti vagnanna og ég stóð í þeirri meiningu að ég hefði alltaf tekið leið átta.  Hann stoppaði í götunni heima og ég tók hann á hverjum degi til og frá Ísaksskóla svo og ef ég fór til ömmu minnar á Flókagötuna.   Þórir vildi meina að ég hefði tekið Sogamýri - Rafstöð og eftir smá vangaveltur komumst við auðvitað að því að ég hafði rétt fyrir mér. Hef alltaf rétt fyrir mér, eða þannig hehe

  Það getur svo sem verið að vagninn hafi heitið eitthvað í áttina við Bústaðarhverfi, Smáíbúðarhverfi en ég bara man eftir leið átta og síðan leið 18 sem var hraðferð og kom löngu seinna.  Þórir aftur á móti tók Sogamýri - Rafstöð þar sem hann er Vogavillingur og engin annar vagn farin að keyra nálægt Karfavoginum í þá daga.

Er búin að fara í stuttan göngutúr í dag en ekki fór nú gamla langt en fór þó. 

 

 

 

 

Stórt verkefni framundan.

Hann kom á móti mér, hröðum skrefum og studdi si g við staf.  Tók þéttingsfast í höndina á mér og bauð mér inn í hvítmálað snyrtilegt herbergi og spurði hvað hann gæti gert fyrir mig.  Ef ég hefði ekki vitað betur þá hefði ég haldið að ég væri stödd í miðjum Dr. House þætti.  Allt hans fas minnti mig óneitanlega á Dr. House og göngulagið var það sama. 

En ég vissi betur, hér var engin amerískur læknaþáttur í gangi hér stóð ég frammi fyrir bláköldum raunveruleikanu og ekkert fengi því breytt.

Stunum veit maður innra með sér að ekki er allt eins og það ætti að vera og er jafnvel búin að undirbúa sig í huganum fyrr en skellur í tönnum. Það er óneitanlega samt alltaf jafn erfitt að fá þetta beint í æð.

Minn góði ,,Dr. House" brást strax við og sendi mig áfram í viðeigandi rannsóknir og til sérfræðinga sem því miður komust að sömu niðurstöðu.       

Það er stórt og mikið verkefni framundan en ég hef trú á því að við komumst í gegn um það eins og allt annað.  Tökum bara einn dag í einu og vinnum eins vel og hægt er og höfum trú, von og kærleik að okkar leiðarljósi.

Það tók mig nokkra daga að komu þessu hér inn en nú er ég búin að brjóta ísinn og líður betur.

Jóhanna hósanna, Hanna Hanna hó sanna hó sanna Jóhanna.

Þrátt fyrir að allt snúist í höfðinu á mér þessa daga þá er ég að reyna að fylgjast með því sem er í gangi þarna heima og núna áðan vorum við að fylgjast hér með Spaugstofunni sem hefur ekki fallið mér í geð undanfarin ár en asskoti hafi það, þeir voru snjallir í byrjun og enduðu vel strákaskammirnar.

 Takk fyrir að strákar að létta mér lundina og koma út smá hlátri.  Það þarf stundum svo agnarlítið til að gleðja sálartetrið.

 

 

 

 

Loksins ásættanlegt nafn. Næstum búin að sætta mig við þetta þökk sé 5. - 7. bekk grunnskóla.

Þegar ég var heima í haust og barnabarnið var á leið út í leikskólann lét faðir hans einhverja dulu yfir höfuðið á blessuðum drengnum.  Ég reyni alltaf að skipta mér sem minnst af en þarna gat ég ekki orða bundist og spurði:

-Hvað er þetta eiginlega?

-Þetta er Buff

-Buff hvað?

-Bara Buff

-Og á drengurinn að far út með þetta á höfðinu?

-Já af hverju ekki, það eru allir með svona í leikskólanum, þetta er inn.

Hugsaði já en barnið er tveggja ára veit ekkert hvað er inni eða úti.  Þetta er sem sagt inn hjá foreldrum.

-Já er það sagði ég og hverju á þetta lufsuverk að skýla, það er við frostmark úti

-Hann er með aðra húfu í skólanum.

Amman þagði en hugsaði aumingja barnið hann lítur út fyrir að vera niðursetningur með þennan skræpótta skýluklút. Lítur út eins og förukerling.

Það skal tekið fram að á meðan ég dvaldi á heimilinu og fór út með drenginn á meðal fólks var buffið týnt og tröllum gefið.

Haldið þið ekki að minn elskulegi hafi keypt sér svona buff þarna uppi á LOST landinu en það hvarf líka með óskiljanlegum hætti sko áður en við komum heim.

Ég skil núna og veit að það var nafnið á þessu þarfa háls, eyrna og höfuðskjóli, sko auðvitað var ég frædd um gildi buffsins, sem fór svona hrikalega fyrir brjóstið á mér. 

  B U F F !  Lindu, Góu eða hakkað buff langaði mig nefnilega til að spyrja.  Ónefni sem ég bara sætti mig ekki við og þ.a.l. þoldi ég ekki þennan höfuðbúnað. Einfalt mál.

Skjóla merkir jú fata en getur líka merkt skjól ef við horfum fram hjá öllum sólarmerkjum.

Er næstum búin að sætta mig við að börn gangi með þennan skýluklút um höfuð.

 

 

 

 

 

Höfuðfatið heitir skjóla

Fundinn fjársjóður - Minning.

Fyrir nokkrum árum flutti móðir mín í þjónustuíbúð eftir að hafa búið í nær fimmtíu ár á sama stað.  Það kom í hlut eldri bróður míns að losa háaloftið þar sem faðir okkar, þá látinn fyrir tíu árum, hafði eitt mörgum stundum án þess að nokkur vissi í raun hvað hann hafðist við. Þetta var svona hans prívat vistavera frá skarkala heimsins.

Þarna uppi kenndi margra grasa og þar á meðal gömul sendibréf skrifuð af föðurafa okkar og ömmu svo og systur pabba.  Þessi bréf eru skrifuð á árunum 1925 - ´30. 

 Nú hefur Kjartan bróðir minn tekið sig til og endurritað nokkur af þessum bréfum og fékk ég þau send á mailinu um daginn. Ég verð að segja ykkur að þetta kom virkilega við viðkvæma strengi. Ég kynntist aldrei þessum afa mínum því hann dó þegar faðir minn var 12 ára. Eitthvað sat í mér frá bernsku að afi minn hefði dáið úr krabba en eitt bréfið sem skrifað er af bróður hans lýsir veikindunum eins og heilablóðfalli.  Við fáum víst aldrei úr því skorið.

Föðurfólk mitt hefur verið mjög vel skrifandi og stílfæring er svo lifandi að maður sér hlutina ljóslifandi fyrir sér.  Jafnvel 17 ára systir pabba míns sem þá lá á Franska spítalanum (1925) skrifar mjög greindarlega og þar kemur svo vel í ljós að hún hugsaði meir um fjölskylduna heldur en sín veikindi.  Hún talar um að hún hafi keypt pund af garni í peysu og sokka handa systkinum sínum en það komi ekki fyrr en með haustinu. Eina sem hún kvartar yfir er heimþrá og vondur matur á spítalanum en allir séu svo góðir við sig.  Þessi frænka mín dó ári seinna úr berklum þá aðeins sautján ára. 

Skemmtilegasta bréfið fannst mér það sem afi minn skrifar 1930 til ömmu minnar þar sem hún dvelur í Reykjavík hjá Dísu dóttur sinni sem þá var komin með berkla.

Þá er hann einn í Vík með föður minn átta ára og talar um að strákurinn borði vel.  Fái grjónagraut í middag og kvöldmat.  Einnig fái hann annað gott með og fullt af nýmjólk.  Hann sé farinn að vinna (sem sagt faðir minn) við að tálga hökk af girðingastaurum og fái 5 aura á stykkið.  Hann kvarti ekki um fótkulda enda hafi afi þæft sokkana hans vel áður en verkið hófst.  Finnst ykkur þetta ekki yndislegt?

Á öðrum stað talar afi minn um að enginn þurfi að svelta á heimilinu um jólin því nóg sé til af mat. Full tunna af kjöti, 9 rúllupylsur, 7 reykt læri, vel full tunna af Fýl og tunnu af blóðmör.   Fyrir utan fisk og mjólkina sem sjálfsagt kom þá frá Suður Vik.  Alsnægtaheimili sum sé.

Þegar þessi bréf eru skrifuð eru flest þeirra börn, afa og ömmu flutt til Reykjavíkur.  Pabbi var orðinn einn eftir heima þegar faðir hans dó 1933 að ég held.  Eftir það flutti amma á mölina með pabba.  Tvær systur pabba dóu ungar önnur úr barnaveiki (held ég) hin út berklum. Sjö komust til manns.

Systkinum föður míns sem öll eru látin varð ekki margra barna auðið. Við vorum 9 frændsystkinin og erum nú aðeins fimm eftirlifandi.  Systur pabba sem voru þrjár eignuðust aldrei börn en tóku okkur frændsystkinin að sér eins og þeirra eigin. 

Þetta var stórhuga fólk, stolt með afbrigðum en með hjartað á réttum stað.

Takk fyrir Daddi minn að hreinrita þennan ómetanlega fjársjóð. 

Blessuð sé minning afa míns og ömmu Kjartans Finnbogasonar og Ingibjargar Jóhannsdóttur. 

Var síst að skilja í öllu þessu fólki í kringum mig....

Þetta var farið að angra mig þvílíkt!  Gat varla þverfótað hér fyrir fólki og hljóð komu ofan úr rjáfri á nóttunni svo mér varð ekki svefnsamt. Ágerðirðist  eftir að ég fékk nýju Nespresso könnuna fyrir jól. 

Þökk sé Bretanum hann hefur jú alltaf verið með báða fætur niður á jörðinni.  Fæstir þeirra trúa á drauga eða hindurvitnanir svo nú á að skella skuldinni á blessað kaffið. 

Ofskynjunarlyf segja vísindamenn sem dregur drauga fram úr skúmaskotum.  Eftir því sem þú drekkur meira kaffi eftir því kætist draugsi og heldur bara veislu heima hjá þér sem þú kaffifíkillinn verður ósjálfrátt að taka þátt í.

Búin að henda kaffikönnunni minni út á hlað! 

Því ekki lýgur Bretinn er það nokkuð?

 

Segja mikla kaffidrykkju geta leitt til ofskynjana

Fimbulkuldi hér í Tékklandi. - Ekkert gasleysi eins og er.

Brrrrrr.... þegar ég vaknaði í morgun sýndi mælirinn - 20° hér fyrir utan eldhúsgluggann.  Ég ósjálfrátt færði stólinn minn nær ofninum og pakkaði mér betur inn í hnausþykan morgunsloppinn.

Hér er fallegt út að líta.  Frosthéla á trjám, stilla og vetrarsólin skín á heiðum himni en nær þó ekki að bræða klakabynjuna á jörðu niðri.  Þetta er svona póstkortaveður og hver vill þá ekki vera hluti af myndinni? 

Þess vegna ákvað ég að dúða mig í ,,skepnuna" mína (nú er sko gott að eiga góða ,,skepnu" heheheh) og fá mér göngutúr.  Ég komst ekki lengra en rétt hér að skógarjaðrinum þá varð ég að snúa við þar sem nasirnar límdust óþyrmilega fast saman og mér fannst mitt pena nef vera að detta af. 

 Tók mig langan tíma að fá blóðið til að renna eðlilega þegar heim kom. 

Þegar líða tók á daginn og frostið komið niður í -14° þá vildi ég nú láta reyna aftur á þennan aumingjaskap minn og skellti mér út í annað sinn. Hélt út í hálftíma eða svo.

Dísus hvað það getur orðið kalt hér!

Svo vegna þess að sumir hafa haft áhyggjur af gasleysi hér á landi þá eiga Tékka varaforða og hafa bjargað sér til þessa.  Við hér að Stjörnusteini  kyndum hýbýli okkar með olíu.

Nú er ég farin að hafa áhyggjur af mínum elskulega þar sem hann fór í göngutúr með hundinn.  Vona að hann sé ekki orðinn að  frostnum ísstólpa einhvers staðar hér í nágrenninu.

Spurning hvort ég eigi að fara út að leita eða bara kvekja upp í arninum.

Ætla að kveikja upp í arninum.  Þeir voru rétt í þessu að koma inn úr dyrunum.

 

Gamla konan skildi allt í einu að allt var ekki eins og það átti að vera.

Á meðan ráðherrar moka sig út úr sköflunum fennir jafnharðan yfir.  Þeir bjartsýnustu ætla að halda ótrauð áfram og ekki hætta fyrr en sést til sólar og Nýja Ísland lítur bjartan dag. 

En verður einhver eftir til að taka á móti þessu nýja Íslandi?

Á hverjum degi bætast við tugir manna á atvinnuleysiskrárnar.  Niðurskurður í heilbrigðiskerfinu, aldraðir fluttir ,,hreppaflutningum" svo eitthvað sé nefnt. 

Í gær var ég að tala við háaldraða móður mína sem lítið hefur skilið í krepputali þrátt fyrir ágætis hugsun og heilsu.  Hún hefur bara ekkert sett sig inn í aðstæður (stundum gott að þurfa þess ekki) jafnvel ekkert skilið hvers vegna systir mín og mágur séu svona rosalega langt niðri.  Þau voru ein af þeim sem urðu að segja upp 25 manns og framtíðin ekki björt fyrir fyrirtækið eða húsnæðið.

Ég skil bara ekkert í því hvað þau eru alltaf dauf í dálkinn sagði hún við mig um daginn.  Ég nennti ekki að útskúra enn einu sinni fyrir henni ástæðuna enda ekkert haft upp á sig.

Í gær var annað hljóð í þeirri gömlu.  Nú sneri allt í einu kreppan að henni sjálfri þar sem hún hafði verið hjá lækni um daginn og hann vildi að hún legðist inn á spítala í tvo daga til rannsóknar en sagði að nú væri verið að leggja St. Jósefsspítala niður þar sem hann væri með aðstöðu svo hann vissi ekki hvenær hún yrði kölluð inn, enda ekkert sem bráðliggur á.

Móðir mín er örugglega ekki sú eina af öllu því eldra fólki sem þarf allt í einu að horfast í augu við ástandið.

Ég skildi allt í einu að gamla konan hafði lokað á eitthvað sem henni fannst óþægilegt undir niðri og átti erfitt með að horfast í augu við staðreyndir þegar hún sagði stundarhátt og dæsti stórum um leið:

Meira ófremdarástandið hér á þessu landi. 

 

   

 

Skora á ráðherra að endurskoða afstöðu sína