Litbrigði lífsins

Ég sat í sjónvarpssófanum og um mig skoppuðu barnabörnin, þriggja og fjögra gjörsamlega upptekin af sjálfum sér.  OK ég spurði aftur og var lítið um svör.  Sá stutti fjögra ára fór inn í barnaherbergið en skotta litla skottaðist í kringum ömmu sína.

Í sjónvarpinu var einhver þáttur um fólk sem hafði getið sér nafns innan þjóðfélagsins og þ.á.m. var Diddu sem var komin til Verona og smakkaði á dýrindis ítölskum krásum og þess á milli tók nokkur stef.  Skotta litla snerist á hæl og snarstansaði þegar hún heyrði Diddú opna fyrir hljóðpípurnar og eins og við manninn mælt þá fór hún að fylgjast með dýfunni okkar. Ég reyndi að skjóta inn á milli laga að þetta væri mjög góð vinkona okkar afa en sú athugasemd fór inn um annað og út um hitt þar sem söngurinn heillaði Elmu Lind gjörsamlega og ekki vegur að ná kontakt við þá stuttu svo ég ákvað bara sjálf að þessi stelpa yrði einn daginn óperusöngkona enda ekki langt að sækja það í ættirnar.

Ég leyfði henni að vera í sínum draumheimi og gekk inn í barnaherbergið þar sem fjögra ára puttinn lá á maganum og málaði í gríð og erg.  Amman alveg.....Váááá hvað þetta er flott!  Ég fór ekkert út í spurningar heldur sló því föstu að þarna færi listamaður mikill sem ætti framtíð fyrir sér.  Nóg væri af hæfileikunum.

Ég gerðist svo djörf að spyrja hvað þetta væri og þá var hann kominn með frænku sína á pappírinn og svei mér þá ef það líktist skottu ekki bara ótrúlega mikið.

Ég ákvað að þar færi mikill myndistamaður með árunum, ekki spurning.

Á meðan þau fara ekki út á leiklistabrautina þá er allt í góðu.   Amma búin að prófa það og sér ekkert vit í því ja nema fara erlendis en það stóð nú ekki svo léttilega til boða á þeim árunum.

Æ hvað er ég að bulla hér núna.

  Gerið bara það sem ykkur langar til elskurnar og verið hamingjusöm og lifið lífinu lifandi!

Einn fjögra ára sat hjá afa og ömmu í flugvélinni á leið frá Akureyri til Reykjavíkur í gærkvöldi og spurði og talaði stanslaust allan daginn.  En afi af hverju? og amma er þetta rétt hjá afa eða er hann bara að bulla?  Amman svaraði að auðvitað hefði afi rétt fyrir sér en sendi pínu harkalegt augnaráð yfir ganginn til afans þar sem hann sat með smá glott á vörum.

  Varaði við að fylla krakkann af lygasögum og ævintýrum sem hann gæti ekki staðið við og væru uppspuni eða hinn heilagi sannleikur.

Það var nú dálítið þreytt amma sem steig út úr flugvélinni í gærkvöldi og í sannleika sagt brá fyrir létti þegar hún bar mömmuna og pabbann í móttökunni sem tóku fagnandi syni sínum og sáu að hann var í góðum málum og afinn og amman höfðu klárað hlutverkið með sóma.

Amman vaknaði hálf tuskuleg í morgun en hún átti pantaðan tíma hjá uppáhaldslækni sínum og gat ekki hugsað sér að láta hann sleppa við að taka á móti henni svona um hádegið þrátt fyrir að jafnvægið væri ekki alveg hundrað prósent hvað þá getan en stundum er þægilegt að nota leikhæfileikana og getað platað flesta upp úr skónum sem ég notaði óspart í morgun eða svo hélt ég en minn ágætis doktor er ekkert auðvelt að fara í kringum og hann sér um leið hvernig ástandið er án þess að koma við mann með litla fingri.

Ég alveg, svona líka,  reyndi að sína fram á að mér liði bara vel og hann sagði jú reyndar að hann gæti séð að ég væri miklu betri og þá gubbaði ég auðvitað út úr mér að ég hefði verið með svima í morgun en bara af því ég hefði komið að norðan sein í gærkvöldi úr barnaafmæli sem stóð í þrjá daga að góðum íslenskum sið.  If we do it we do it with stile!

Minn elskulegi doktor brosti og sagði ,, Já og eftir slík partí á maður að taka sér þriggja daga hvíld, alls ekki minna"  Já, já svaraði ég, bláeyg og ljóshærð (hvíthærð) lofa því næst!  Síðan ræddum við um ýmis mál og hann sagðist jafnvel vera að fara að yfirgefa þetta krummaskuð fljótlega á næsta ári.  Ég gat næstum grátið.  Þetta verður þá í annað sinn sem ég missi hann héðan og held ég að í þetta sinn sé það for good.  Djöfullinn, þessi þjóð hér og stjórn eða eigum við ekki að segja stjórnleysi.  Ég er farin líka a.s.a.p.

Jæja ég er komin heim í hvíld og ætla að gera eins og læknirinn minn segir mér.  Taka það rólega og njóta hverrar mínútu hér í þessu guðsvolaða landi þar sem sumir fá næstum hjartastopp þegar þeir heyra mig bölsótast yfir öllu hér, ósómanum og svo líka því sem vel er gert því ég kvarta líka yfir því stundum.

Þið þarna úti farið vel með ykkur og verið þæg, prúð og stillt. 

Það ætla ég að gera. 

 Haga mér alveg eins og dúkka, dusta á mér kjólinn og dansa svo niður bæjarhólinn.  Amma hefur lagt vendinum og gefur mér stóran bita af sköku sem ég þakka fyrir og og hoppa og skoppa út á hlað en hún amma mín horfir á mig hvar sem ég er stödd í heiminum.

.....  EN HVAÐ ÞAÐ VAR SKRÍTIР ............

Í gærkvöldi dróst ég inn í kvikmynd og hélt satt best að segja að ég væri að gráta úr mér augun.  Vaknaði í morgun nærri enn með ekka og þrútin í framan eins og rauðmagi.

Myndin fjallaði um hina frábæru stjórnmálakonu Mo sem barðist fyrir Írland og ekki hvað síst fyrir sínum sjúkdómi sem ég á henni sameiginlegan.  Mo dó aðeins 55 ára gömul og var þá ansi langt leidd, búið að hrekja hana frá störfum og hún búin að gefast upp á því að berjast á móti. 

Það tók mig langan tíma að ná mér niður eftir myndina og er enn að hugsa um hana og hvað margir verða að berjast við þennan hræðilega sjúkdóm sem engin á svör við.

Sá sem lék læknir hennar líktist ótrúlega mínum eðal lækni hér á Íslandi og svörin sem hann gaf henni, umhyggjan og kærleikurinn sem lýsti frá honum var eins og kópia af mínum lækni. Frábær studia sem hann hefur verið búinn að þræla sér í gegnum. 

Fyrst ég er á annað borð farin að tala um sjónvarpið þá er bara best að halda áfram. 

 Hr. Borgarstjóri ekki láta þá senda frá sér, þá er ég að meina TV stöðvarnar, fleiri svona þætti með þér skjótandi úr byssum.  Þetta fer þér engan vegin.  Halda sig við ráðhúsið kallinn minn og störfin þar á meðan þú situr í því hásæti og njóttu á meðan er og gerðu gagn. Veistu, annars gerir Helgi ekki neina styttu af þér, nei segi bara svona.

Ég horfi ekki mikið á sjónvarpsstöðvarnar.  Sjálfsagt af því ég er með of margar og líka það er eins og þeir (allar stöðvar hér á landi) hafi lent á útsölu og fengið á gjafverði endalausa spítalaþætti eða ódýra löggu og bófa-hasarmyndir.  Sem betur fer er takki sem er rauður og þú getur ýtt á hann og þessi hörmung deyr hægt út á skjánum. Vá tæknin...................

Jæjasssss, þá er ég búin að rausa þessu út úr mér.  Eigið öll góða viku með hopp og hí og tra-la-la-la.......

Það er hljótt í húsinu enda Þórir Ingi farinn heim til Íslands.  Hefði alveg verið til í að hafa hann svolítið lengur en nú varð skynsemin að ráða.  Enga vitleysu en við vorum farin að ná saman ég og hann stutti minn og allt gaman tekur enda. 

 ´

Ég held líka að ég fari heim fljótlega og heimsæki lækninn minn á Lansanum.  Enga taugaveiklun fólkens.  Ég verð aðeins að forgangsraða og hlusta á skynsemina sem  betur fer tekur af mér völdin öðru hvoru.  Ekkert til að hafa stórar áhyggjur af. 

Það er eins og óhamingjan elti okkur vinina hér í Prag.  Núna rétt áðan hringdi ein vinkona okkar frá USA(Patty) og tilkynnti okkur að eiginmaður hennar til tugi ára hefði kvatt þennan heimí seinustu viku.  Þau höfðu flutt til USA í haust sem leið og annar góðvinur okkar hér í Prag er illa haldinn eftir hjartaslag og má þ.a.l. ekki fljúga svo þau eru ,,stökk"  Já það er ekki bara á Íslandi þar sem vinir og vandamenn kveðja okkur en maður má búast við öllu þegar komið er á þennan aldur. Paul vinur okkar og pókerfélagi Þóris var 86 ára en kona hans var miklu yngri.  

Við biðjum ykkur Guðs blessunar og sendi ykkur öllum ljós.

Í morgun fékk ég grænt ljós.  Ég má fara heim!  Ég næstum rauk upp um hálsinn á doktornum en hélt aftur af mér því þannig framkoma gengur ekki við hálærðan doksa og minn elskulega í sætinu við hliðina á mér.

En sem sagt ég má fara heim og við förum 20 ágúst að öllu óbreyttu og verðum í þrjár vikur eða þar til annað kemur í ljós til hins verra eða betra.  Ég get varla beðið er farin að skipuleggja í huganum hvernig ég á að nota tímann heima og undirbúa boð fyrir vini mína sem ég hef saknað óbærilega (þó allir hér hafi verið okkur góð þá eigum við samt líka vini til 20 ára úti í Prag), knúsa hundinn minn og klippa rósir og runna, ok fæ mann í það, engan æsing.

Þegar ég las bloggið hans Ómars Vadimarssonar í morgun glotti ég út í annað, þetta var eins og skrifað frá mínu hjarta ég er svo 100% sammála honum og ég er viss um að fleiri sem búið hafa langtímum erlendis skilja okkar afstöðu. Ég ætla ekki að fara að endurtaka hann hér en farið inn á bloggið hans og þá vitið þið hvað ég meina.

Egill okkar og fjölskylda eru að fara heim til Prag á morgun. Fyrst gamla fékk grænt ljós þá gáfu þau sér líka grænt.  Það er búið að vera mikill styrkur að hafa þau hér nálægt okkur og Soffa okkar kemur svo í tíu daga til Prag á meðan við erum þar, ekki verra.

Jæja folkens svona gengur þá lífið hér og sem sagt allt í góðu, er á meðan er. 

Já m.a.o. Takk fyrir góðar undirtektir fyrir fyrri færslu.  Það var ótrúlegt hvað þetta vakti mikið umtal og fólk hringdi meiraðsegja til að þakka mér fyrir og sagði að ég hefði hrist upp í þeim.

Að sjálfsögðu voru nokkrar óánægjuraddir enda tók ég stórt upp í mig en leið sjálfri betur á eftir.  Maður er nú ekki með breitt ,,sterabak" til einskis!

Stundum þakkar maður fyrir málfrelsið og ritfrelsið þó annað sé geðveikt ómögulegt í þessu landi og e.t.v. skrifa ég um það seinna til að losa um eitthvað af því sem fer svo ótrúlega mikið í mínar fínustu.

Sem sagt búið ykkur undir meir af svona löguðu nú eða bara hættið að lesa mig..  

Í gærkvöldi hitti ég eðalperluvinkonur mínar sem ég hafði ekki séð í allt of langan tíma og hreinlega vanrækt.  Ég vona að mér sé fyrirgefið það hér og nú.

Ef einhver hefur legið á hleri og heyrt í okkur masið og hláturrokurnar þá er það svo sem allt í lagi en á tímabili var ég fegin að við vorum ekki staddar í blokkaríbúð því það hefði örugglega einhver verið búin að hringja á babú-bílinn og senda okkur inn við sundin blá.

Þegar konur á sjötugsaldri eru farnar að syngja og leika Mærin fór í dansinn, Frímann fór á engjar.  Rifja upp alla hina leikina sem við fórum í.  Hvernig við strikuðum parís allt upp í tröllaparís, kíló, einn, tveir , þrír, fjórir, fimm, Dimmalimm.  Sippó, teyjutwist, snú snú og hvað þetta nú allt hét. 

Við skemmtum okkur mikið við endurminningarnar og hlátrasköllin heyrðust um langan veg.  Þegar farið var að rifja upp gamla sénsa frá 1966 fannst mér tími til kominn að pilla mig heim og ein vinkonan gaf mér far upp í Kópavoginn.

Jésus hvað það var gaman!  Er alveg á því að halda áfram að reyna að mæta með þeim næsta þriðjudag.  Ekkert smá uppbyggjandi að hitta þessar stelpudruslur.

Birna mín takk fyrir móttökurnar og frábærar veitingar! 

Gangi ykkur vel á hátíðinni fyrir norðan og veit að Sambasmellurinn verður hitt!  Hvað heitir hann:  Sumarfrí á Siglufirði, eða eitthvað sollis.

Er farin út í sólina og sumarið.

Ég elska svona daga sem eitthvað jákvætt er í fréttum en ekki endalaus barlómur og væl. 

Nú hefur okkar góði Borgarstjóri Mr. Gnarr ákveðið að taka upp nafnið Klambratún og heiðra þannig minningu síðasta ábúanda að Klömbrum, Christian H. Christensen.  Þetta finnst mér frábært hjá okkar Borgarstjóra og hans fólki.

Annað rakst ég á líka í dag þar sem talað var um að fólk færi allt of lítið í Hellisgerði.  Ég og minn elskulegi vorum þar í gær í frábæru veðri og sóluðum okkur í bak og fyrir.  Jú það vakti athygli okkar hversu fáir voru þarna í þessu góða veðri og ekki amalegur staður þar sem allt er orðið svo gróið.  Sjálfsagt mætti bæta þjónustuna þar sem rekin er greiðasala í litlu húsi við leikvöllinn.

Um það leiti sem við vorum að fara kom par með unga dóttur og gengu að greiðasölunni.  Maðurinn segir: Nei hér er hægt að fá súpu með nacho.  Það hýrnar yfir konunni og þau ganga inn í húsið.  Eftir stutta stund kemur servetrisan út með kastarollu í hendinni og fer inn um kjallaradyr hússins.  Kemur út og þá segir maður við næsta borð:  Hvað ertu með í skjólunni heillin mín?  Hún svarar að bragði súpu!

Ég fékk velgju upp í háls.  Þarna var súpan sem sagt geymd, í kjallaranum innan um hagamýs og önnur skríðandi kvikindi. 

Stúlkukindin lét sig hverfa inn um dyr kofans en mínútu seinna komu hjónin út með skokkandi stelpuna í eftirdragi.  Þau höfðu auðsjáanlega misst matarlystina og líka alla löngun til að dvelja lengur í Hellisgerði þar sem ég sá þau taka blátt strik að bílastæðinu. 

Æ,æ,æ, þetta er ekki fallegt til afspurnar og ég vona að aðstandendur Hellisgerðis sjái sóma sinn í því að laga greiðasöluna áður en ég legg leið mína þangað aftur, því það ætla ég að gera einn daginn.  Garðurinn er þess virði að skoða og ganga sér til hressingar.