Betlarinn sem skipti um ham þegar kólna fór í veðri.

Maðurinn sem sat við borðið uppáklæddur, þveginn og strokinn og gæddi sér á stórsteik og dýru rauðvíni kom eitthvað svo kunnuglega fyrir sjónir.  Ég gekk aðeins nær og pírði augun, jú það fór ekkert á milli mála þetta var maðurinn.

Maðurinn sem sat venjulega við Karlsbrúna eða gekk um götur hundrað turna borgarinnar klæddur lörfum, skítugur upp yfir haus og betlaði eins og engin væri morgundagurinn.  Til þess að vera nú alveg viss spurði ég minn elskulega hvort þetta væri sami gaurinn.  - Jú, alveg rétt þetta var hann.  Ég alveg.........já en? og þá fékk ég söguna.

Maðurinn var háskólamenntaður og hafði unnið sem verkfræðingur á kommatímanum.  Eftir flauelsbyltinguna missti hann vinnuna og ákvað að gerast betlari þar sem ekki var auðvelt að fá vinnu við hans hæfi.  Hann gekk um götur borgarinnar betlandi einn þriðja af árinu eða þar til kólna fór í veðri.  Þá skipti hann um ham og naut listasemda lífsins.  Hafði nóg á milli handanna og gat veitt sér hluti sem venjulegur launþegi gat ekki.  Þegar fór að vora tók hann upp fyrra líferni og hélt út á göturnar til að betla.

Hann sagðist hafa svo miklu betra upp úr því að vera betlari en vinna sem verkfræðingur.

Þessi saga er ekkert einsdæmi við vissum um fleiri sem höfðu þennan lífsstíl hér í hundrað turna borginni.

Ég hef ekki rekist á betlarann lengi svo sjálfsagt er hann orðinn ráðsettur maður bak við teikniborðið sitt nú eða bara stórgrosser á hlutabréfamarkaðnum, hver veit.

 

Flöskugróði bjargaði Rússa af götunni

Næstum eins og.......... jóla hvað?

Undarlegur morgun.  Það var rafmagn á hálfu húsinu þegar ég vaknaði og síðan þegar ég leit út var hvítt stöff yfir öllu. Það snjóar! Og það er aðeins miður október!

  Er ekki verið að grínast í manni hér? Neip blákaldur raunveruleikinn!

Ég hef aldrei upplifað það áður að helmingurinn af húsinu væri rafvirkur en hinn ekki.  Skýringin, einhver fasi (hvað sem það nú er, veit ekkert um rafmagn nema það að ég get ekki verið án þess ja alla vega ekki lengi) brann yfir í götunni.  Og auðvitað var aðalíverustaður okkar á morgnanna sambandslaus svo ég varð að fara með kaffikönnuna fram í borðstofu sem í sjálfu sér var ekkert mál.  Fengum þó alla vega kaffið okkar, ef ekki væri ég ekki viðræðuhæf núna.

Hvíta stöffið kyngir niður, svona líka eitthvað jólalegt svo nú ætla ég að fara að finna til vetrarflíkur, ekki samt skepnuna strax en eitthvað hlýtt og snjósköfuna, hvar sem hana er að finna hér innan um allt draslið í geymslunni.   

Þegar ég er búin að moka mig hér út úr húsinu, ekki alveg sannleikanum samkvæmt, ætla ég að fara á flakk. 

 

 

Krúttblogg á sunnudegi.

Sæt mynd af Gæja Lallaberta með trúðarnebbann sinn.  Fallegt af honum að skutlast út í geim til að vekja athygli á vatnsskorti!

Þegar ég sá þessa mynd datt mér í hug að í þessum sporum gæti dóttursonur okkar verið eftir svo sem þrjátíu ár eða svo.  Hvers vegna? - jú vegna þess að hann þriggja ára guttinn tilkynnti fyrir skömmu að hann ætlaði að verða geimfari þegar hann yrði stór. 

- Jæja sagði amman en þá verður þú að vera duglegur að læra.  Minn með allt á hreinu: Já amma nú er ég í leikskóla, so fer ég í grunnskóla og menntaskóla og so háskóla.  - Nú já sagði ég og hugsaði um leið:  Hver ætli hafi komið þessu í hausinn á þriggja ára snáðanum?  Var varla búin að hugsa þetta til enda þegar hann sagði:  Og so fer ég í geimfaraskóla. 

 Það er nebbla það!!!!

Hlakka til að minna hann á þetta þegar hann kemst á alvitra-aldurinn.

En þessi barnabörn mín eru algjör krútt.  Áðan vorum við að heimsækja Elmu Lind teggja áa.  Amman hafði keypt handa henni hálsmen og armband og mín var alsæl með að vera alleeinsoamma með hásesti. En klár, þegar ég var búin að setja glingrið á hana tók hún í eyrnalokkana mína en sagði ekkert.  Amma skildi áður en skall í tönnum, auðvitað, það hefðu átt að fylgja eyrnalokkar. Dúllu-Dósin....

 Svo fann amman lykt og sagði:  Ojj Elma Lind ertu búin að kúka í þig?  Bláeig, ljóshærð með bros allan hringinn með hálsesti, armb, bleika spöng og í háæluðum skóm af frænku sinni sagði hún hreykin eins og þetta væri algjört þrekvirki:  Jahááá´!!  Svo var farið að skipta um bleyju og þá allt í einu þar sem hún lá með talnabretti í höndunum byrjar mín að telja á ensku frá einum og upp í tíu.  Mamman alveg upp í skýjunum æpti á pabbann:  Egill varst þú að kenna henni þetta?  -  Hann alveg: Nei!  Hún hefur lært þetta í leikskólanum og undrabarnið var knúsað og klappað fyrir og allir alveg á dampinum hvað krakkinn væri æðisleg!

Já þetta eru snillingar þessi barnabörn okkar, vandfundið annað eins hér í henni veslu skal ég segja ykkur.        

„Geimtrúðurinn" lentur

Hvað var konan eiginlega að hugsa?

Vóóó!  Þegar konan leit í spegil í morgun rétt skriðin framúr fékk hún vægt áfall. Hver var þessi kona í speglinum?  Hún minnti ekkert á konuna sem birtist í speglinum í gær.

 Þessi kona minnti frekar á Gög, þið sem eruð komin um og yfir miðjan aldur munið eftir Gög öðru nafni Stan Laurel sem lék á móti Oliver Hardy eða Gökke. Stan var sá sem alltaf var með hrikalegan hárbrúsk sem stóð út í allar áttir.  Eða var þetta Karíus bróðir Baktusar sem góndi þarna á konuna í speglinum eða bara múmínálfur.. konan var bara alls ekki viss.  Þetta var alla vega einhver furðufugl, alls ekki konan sem fór að sofa í gærkvöldi í rúminu sínu við hlið síns elskulega.

 Nei, nei,nei ekki að ræða það!

Þessi furðuvera starði á konuna galopnum augum, ja alla vega eins opnum og hægt var svona nývöknuð.  Hún bara góndi og góndi, hallaði sér að speglinum og síðan aftur á bak trekk í trekk.  Hendi var lift að hárbrúski sem stóð út í allar áttir eins og hann hefði orðið fyrir raflosti, og konan ýfði aðeins upp í því sem eftir var þarna ofan á hvirflinum.  

Það var ekki um að villast þetta var konan.....  konan sem alltaf hafði svo þykkan og flottan makka.  Andsk..... hvað gerðist eiginlega?  

Allt í einu, klikk og það kom ljós, konan fór í klippingu í gær og hafði gefið hárgreiðslumanni sínum grænt ljós og algjörlega frjálsar hendur og hann hafði látið vaða á lufsurnar.  Konan hafði verið alsæl þegar hún hélt heimleiðis með nýju hárgreiðsluna og eitthvað hárkrem í poka sem á að gera gæfumuninn.

OK kona var bara ekki eins flott eftir nætursvefninn og tók hana nokkrar mínútur að venjast þessari nýju konu með Stan- greiðsluna.

Konan er farin núna að prófa hárkremið og ætlar að sjá síðan til hvort hægt er að bjarga einhverju fyrir horn.  

Hvað var konan eiginlega að hugsa? 

 Nær þessu ekki alveg!       

Það haustar hér í hundrað turna borginni.

Það er einhver uggur í mér.  Eitthvað sem liggur í loftinu sem ég get ekki skilgreint.

 Ég horfi hér á síðustu rósir sumarsins springa út í garðinum og smáfuglarnir mínir eru komnir aftur á veröndina og það segir mér að haustið sé alveg að skella á með sínu fallega litaskrúði og bráðum verði ég að fara að fæða þessa vini mína.

Veit ekki hvort það er aðgerðaleysið, letin eða árstíminn sem gerir það að verkum að ég er í þessum ham þessa dagana.  

Satt best að segja er ekkert eitt sem er að pirra mig neitt sérstaklega frekar en hitt.

T.d.  Mér gæti ekki staðið meir á sama hvort Íslenska eða Tékkneska ríkisstjórnin stendur eða fellur.  Það eru sömu aularnir sem halda um veldissprotann í báðum þessum ,,heimalöndum" mínum og undirtillur þessara aula eru engu betri. Sama spillingarbælið í báðum þessum löndum. Sama silkihúfan ofan á hver annarri með gylltum skúfum og alles!

Og ekki get ég kvartað yfir veðrinu.  Hér er haustið eins fallegt og hlýtt og það getur verið.  Ekki þarf ég að skafa bílrúður eða moka snjó af stétt.

Það er ekkert sem ég get kvartað yfir og ég má bara skammast mín fyrir aumingjahugsanaganginn.

Svona kerling upp með húmorinn og farðu að gera eitthvað af viti. 

En samt, það liggur eitthvað í loftinu, ég fer bara ekkert ofan af því.

Eigið góðan og friðsælan dag.

    

   

Ég sakna Jennýar! - Leiðist þér ekki þarna á Eyjunni vinkona?

Engin Jenfo í morgun hér á blogginu!  Kaffið smakkaðist jafn illa og mér leið illa. Maður er alveg miður sín, konan búin að skemmileggja daginn fyrir manni, sko alveg!

  Svona getur maður tengst ókunnugri manneskju á örskömmum tíma.  Það var eitthvað sem við áttum sameiginlegt.  Sjálfsagt kaldhæðnina, orðbragðið og brussuskapinn.

Ekki það að ég sé mikið fyrir að henda mér í veggi mér þykir of vænt um minn eðal skrokk til þess að ég lúskri á honum af og til eins og Jenný gerir stundum en það var svo margt annað sem gaman var að fylgjast með frá kærleiks. Ást hennar á DO og fleirum bláum var eitthvað svo heillandi þegar hún skrifaði í kasti, hömlulaust!  

O jæja það er ekki hægt að fá allt sem maður vill hér í henni veslu.

En Jenný mín svona í alvörunni leiðist þér ekki þarna á Eyjunni?

Við tökum þér feginshendi aftur any time hér.    

En á meðan nóttu þín á þessari Eyju þinni!  Ég lít við öðru hvoru til að fylgjast með þér svo þú verir þér ekki til skammar daglega.

Djöfull að fara svona með daginn fyrir manni!

Íslendingurinn Vovka Stefán Ashkenazy og Tékkinn Milan Rericha héldu tónleika hér í Prag.

Á kyrrlátu haustkvöldi hlustuðum við á tvo færa listamenn flytja verk eftir Debussy, Rachmaninov, Horovitz, Denisov og Rossini af einstakri snilld.

Þarna spiluðu tveir snillingar þeir Vovka Stefán Ashkenazy á Grand piano og  Milan Rericha á klarinet.

Konsertsalurinn var þéttsetinn og fólk lét ánægju sína í ljós með löngu lófaklappi og húrrahrópum. 

Tékkar eru snillingar í að klappa litamenn upp og hætta ekki fyrr en þeir eru búnir að fá í það minnsta þrjú aukaverk og allir lófar áheyrenda orðnir helaumir og jafnvel blóðrisa. Sko þetta er ekkert grín skal ég segja ykkur að lenda í þannig uppklappi hvorki fyrir listamennina eða gesti.

  Í þetta skipti tókum við eftir því að listamennirnir voru ekki með neitt aukanúmer upp í erminni en vegna fagnaðarláta spiluðu þeir aftur hluta úr verki Denisov og ætluðu að láta þar við sitja.  En fagnaðarlátum linnti ekki svo við Þórir tókum á það ráð þar sem við sátum á fremsta bekk að standa upp þeim til heiðurs og þar með björguðum við þeim frá því að sita uppi með endalaus aukanúmer langt fram eftir kvöldi.

 Ég veit að þeir voru okkur mikið þakklátir fyrir þetta framtak okkar, hehehe

Eftir tónleikana hittum þessa frábæru listamenn baksviðs.  Íslenski/Rússinn okkar eins og hann var kynntur í leikskránni,  fagnaði okkur vel og við erum alveg á því að reyna að koma snillingnum honum Milan heim til þess að leyfa Íslendingum að njóta hans framúrskarandi leikni með klarinettinn.  

Þökkum kærlega fyrir ánægjulegt kvöld og frábæra tónleika! 

Það er að koma hauststemmning hér í Prag.  Leikhúsin, Operan og Rudolfinum farin að bera á borð það allra besta sem þeir hafa fram að færa.  Byrjar alla vega vel!

Bara allt brjálað að gera og mér finnst það miður!

Undir eðlilegum kringumstæðum á maður að fyllast þakklæti fyrir hönd viðmælenda þegar okkur er tilkynnt að viðkomandi hafi yfir nóg að gera, sé eiginlega alveg að kafna úr vinnu og sjái varla út úr augum vegna þreytu og álagið sé alveg að fara með hann.

Maður á að biðjast velvirðingar á að vera að trufla og segjast bara bera upp erindið seinna ekki satt?  Á þessum síðustu og verstu tímum er gott að einhver sé á kafi í vinnu, geti aldrei unað sér hvíldar hvort sem er á nóttu eða degi.

En það er ein stétt manna sem ég get ómögulega samglaðst eða fyllst þessari samhyggju og þakkað guði fyrir að þetta fólk hafi nóg að gera.  Nú halda sumir að ég sé alveg að missa það því ætti manni ekki að líða vel að allir hafi næga vinnu og yfirfulla tímatöflu jafnvel marg yfirbókaða.

Mér datt þetta bara sí svona í hug hér rétt áðan þar sem ég var að tala við einn af mínum frábæru læknum hér í Prag.  Símtalið byrjaði sem sagt þannig:

-  Good afternoon Dr. Koupkova.  This is I.J. speaking.  How are you?

- Ohh hi madam.  I´m fine but very busy, lot of work, lot of work! 

Það er einmitt það hugsaði ég og varð hálf billt við.  Og hvað segir maður þá við lækninn sinn? 

 - So sorry to hear that, call you later in more convenient time,  því ekki getur maður sagt ,,Great, good you are keeping your self busy and people are still geting sick" 

Eins mikið og ég vildi samgleðjast yfir vinnuálagi lækna þá bara get ég það ómögulega.

Þess vegna varð hálf vandræðaleg þögn í símann en ég lét síðan vaða með erindið og fékk skír og góð svör. 

Þarf vonandi ekki að trufla hana næsta hálfa árið eða svo. 

Svona getur lífið stundum verið öfugsnúið.

 

 

Á söguslóðum Romeo og Juliet

 

Ef eitthvað er Paris þá er það þetta umhverfi ekki satt?

Eins og þið hafið sjálfsagt tekið eftir þá erum við komin heim eftir 4000 km keyrslu á tveimur vikum og fjögurra landa sýn.  Frábær ferð með tilheyrandi stoppum hingað og þangað jafnt á merkilegum sem ómerkilegum stöðum.

Held nú að heimsókn okkar á vinnustofu Erró í París standi ofar öllu.  Meistarinn tók feikna vel á móti okkur þó mikið hefði gengið á á svæðinu rétt áður en við renndum í hlað þar sem hnullungs steinflís hafði hlunkast niður í gegn um glerglugga í loftinu og splundrast yfir vinnuborð og verkin hans en sem betur fer urðu engar skemmdir að ráði.

 Kona alsæl umvafin Erró!

 Við ætlum að reyna að mæta á sýninguna hans í Vínarborg í næsta mánuði.

Við heimsóttum líka annan landa okkar, Ármann Örn Ármannsson en hann býr í Provence með sinni yndislegu frönsku konu.  Það er ekki auðvelt fyrir lofthrædda að sækja þau hjón heim þar sem þau búa hátt upp í fjöllum í litlum bæ, Essparron de Verdon. Ég hafði það samt af að hanga í bílnum upp brekkurnar og sá mest lítið af þessari fallegu sveit en mér var sagt að útsýnið hefði verið heillandi.  Það hreyfir voða lítið við mér skal ég segja ykkur.

Ætlunin var að koma þarna aðeins við í hádeginu en við ílengdumst þar til daginn eftir þar sem gestrisni þeirra hjóna var ómæld.  Natalie er líka alveg frábær kokkur og fengum við ekta franskan sveitamat sem sæmt hefði á hvaða höfðingjaborði sem væri. 

 Ármann, Þórir og Natalie þetta var bara Lunch!

Daginn eftir vorum við mætt í hádegismat hjá Breskum vinum okkar sem eiga hús þarna ekki langt frá og þar dvöldum við í tvo daga við leiki og spil.

 Fyrir kvöldverðinn fengum við einkakonsert.  Ármann Örn sem betur þekktur sem Ármann í Ármannsfelli situr við grand piano.

Við héldum síðan niður á frönsku rivieruna og spókuðum okkur á St. Tropez en misstum rétt aðeins af teboði heima hjá Bridget Bardot en kella býr þar með öllum hundunum sínum og nokkrum selum að mér skilst. Veit ekki hvort við rákumst á rétta húsið en við sáum alla vega stóra ruslatunnu fyrir framan eina af glæsivillunum merkta bak og fyrir með stórum B B.  Næstum viss um að þar fyrir innan bjó frúin umvafin öllum sínum gæludýrum.

Því miður náðist þetta ekki á mynd en hér er ein frá St. Trobez

Við hjónakornin höfum verið að skoða okkur um á hinum ýmsu stöðum hér undanfarin ár og heimsótt marga fallega staði en engin hefur heillað okkur eins og St. Trobez þar gætum við alveg hugsað okkur að dvelja í ellinni.  Alveg perfect place for us! 

Eins var það þegar við komum til Monaco, furstafamilían var nýfarin á fasanaveiðar svo við rétt misstum af því að taka einn tangó í forsalnum í höll Grace Kelly.  Ojæja skítt með það, bara næst.

Við gengum um listisnekkjuhöfnina í von um að rekast á 101 skútuna en hún hefur sjálfsagt verið á siglingu einhvers staðar við Kanarí eða Bahama, nú eða bara í slipp.  Það verður víst að fara yfir þessi tæki öðru hvoru og fylgjast með að þetta drasl ryðgi ekki.

Ekki rákumst við á landa okkar þarna og er það mjög sjaldgæft að geta gengið þarna um rivieruna án þess að heyra móðurmálið.

Þórir fékk ekki tíma til að skella sér inn í Casinoið fræga í þetta sinn og taka eina Bertu eða hvað þetta heitir nú en ég lofaði að hann fengi að gera það næst.  Annars var hann ekkert heppin síðast þegar við vorum þarna á ferð svo ekki eftir miklu að sækjast.

 Next time my darling.  Glæsilegt Casino ekki satt?

Verð að segja ykkur frá því að á leiðinni þarna um rivieruna gistum við á mjög merkilegu hóteli í bæ sem heitir Haut de Cagnes.  Elsti hlutinn er frá þrettándu öld og hótelið sem við gistum á er upphaflega frá þeim tíma en endurbyggt á fimmtándu öld.  Sagt er að fyrirmyndin af Romeo og Juliet sé fengin frá þessum kastala, sel það nú ekki dýrara en ég keypti það.  En rómó var það með endalausum ranghölum og skúmaskotum.  Mæli með þessu ef einhver er þarna á ferð.

 Romeo, oh..Romeo hvar ertu Romeo...?    Horft niður af svölum Júlíu og bak við svörtu hurðina var okkar herbergi í kastalanum.  NB við sváfum eins og englar hvort sem það var vegna þreytu eða öðrum orsökum skal ekki greinast hér á þessum blöðum en þetta var mustiskur kastali segir maður ekki á íslensku dulúðlegur heheheh.......

Takið eftir hvað myndin er spuky.  Allar hinar myndirnar eru í pörfekt fókus en þessi og allar myndir sem við tókum upp í kastalanaum eru svona skýjamyndaðar.  OK nornin ég hef e.t.v. verið eitthvað að pirra drottnara kastalans.  Úhhhh..ahhhhh....... 

Við keyrðum síðan upp Ítalíu og dvöldum eina nótt við Lago de Garda og brendum síðan til Þýskalands þar sem við tókum þátt í uppskeruhátíð í Nürnberg.  Sungum okkur hás með ítölskum farandsöngvara og fl. skemmtilegu fólki.

Home sweet home!  Vá hvað það var gott að koma heim!  

Nú verður lífið tekið með ró þar til við höldum í næstu reisu eftir þrjár vikur eða svo.

Eða hvað? Mér sýnist dagskráin vera ansi bókuð næstu daga.

Farin í rúmið að gæla við koddann.

Þið sem hafið nennt að lesa þetta takk fyrir það.  Gott að eiga góða vini í fjarlægð.  

 

  

Til hamingju með nýja starfið.

Ég verð nú að viðurkenna það að fréttin um nýja embættið hans Davíðs kom mér virkilega á óvart.  Ég bjóst ekki einu sinni við því að það hvarflaði að honum að hugleiða þetta gylliboð hvað þá að taka því.

En svona er maður jú vitlaus.  Hann hlýtur að sjá eitthvað bitastætt í þessu verkefni sem við hin sjáum ekki. 

Ég hefði nú frekar búist við því að hann kæmi hingað í kotið hjá mér þ.e. Listasetrið okkar og léti renna úr pennanum sínum og njóta þess bara að vera frjáls og óháður heldur en koma sér fyrir í Moggahöllinni innan um ómanneskjulegt gler og stál.  Hér eru þó allir innviðir úr óskviknu aldargömlu timbri og ekki langt að sækja innblástur í nátturuna og klettana hér í sveitinni.

En segir maður ekki bara til hamingju og gangi þér allt í haginn í nýju starfi Davíð.

Dálítið skondið allt þetta drama sem er í gangi þarna heima núna.  

Og eins og skáldið sagði:  Það á að minnsta kosti að leyfa hvurjum og einum að lifa eins og hann sjálfur vill meðan hann aftrar ekki öðrum frá því að lifa eins og þeir vilja.

Og nú er ég alveg hætt að vera hissa!!!! 

   

„Fortíðin til framdráttar“