Og heitasta ósk mín var sú.......ú

Þegar ég var yngri og nú er ég að tala um töluvert yngri þá hafði ég eins og flestir jafnaldrar mínir miklar áhyggjur af útlitinu og ég bað alla góða vætti, hátt og í hljóði að redda mér um hátt og greindarlegt enni. 

 Ég var fædd með þetta svokallaða ,,Heiðarenni" úr föðurfjölskyldunni og mér fannst ég hafa verið illa svikin þar sem systkini mín voru öll með hátt og greindarlegt enni úr móðurættinni.

Í þá daga þótti heldur ekki flott að greiða aftur frá andlitinu heldur var maður að halda lookinu með því að vera með skipt í miðju og hárið svona sleikt niður með andlitinu.  Þessi hárgreiðsla gerði það að verkum að andlitið á mér varð ennislaust.  Það var ekki fyrr en árið 1969 sem ég fór að greiða aftur frá enninu og þvílíkur munur ég leit allt í einu ekki út eins og ennislaus vanskapningur.

Nú loksins er að rætast þessi heitasta ósk mín ég er að fá þetta líka fína greindarlega enni svona líka hátt og velformað.  Segið svo að maður hafi ekki góða vætti til að þóknast manni. Mínir bara voru heldur treggáfaðir og tóku seint við sér.  En það er alveg bannað að vera vanþakklátur svo ég segi bara betra seint en aldrei.

Nú erum við tvö að fara úr hárum ég og Erró minn svo það er erfitt að sjá hvort okkar skilur meira eftir sig á gólfunum hann eða hún ég. 

Á morgun þarf ég að mæta í veislu og ég er búin að velta fyrir mér nýrri hárgreiðslu í allan dag.  Held ég verði með svona ,,Bryndísar Schram sleikt aftur" greiðslu. Ef þú lest þetta Bryndís mín þá vil ég að þú vitir að mér finnst þú alltaf svo flott með þá greiðslu.

Svo bara verið til friðs greyin mín. 

 

 

 

 

 

Af Hnallþórum og það að taka viljann fyrir verkið.

Helgin liðin.

Nú er þetta að verða helv... töff. Virðist ætla að ná saman á milli gjafa.  Enginn svona opsadeisí dagur lengur. Skil alveg núna fólk sem neitar að ganga í gegn um þetta trekk í trekk en það góða við þetta er þó að þetta tekur allt enda.  Eftir mánuð verð ég farin að dansa aftur.

Ég var búin að segja ykkur að ég á besta og elskulegasta eiginmann í heimi það versta er að ég læt hann allt of sjaldan vita af því. Hann reynir allt hvað hann getur að létta mér lífið þessa dagana en stundum er ég bara ekkert nema fýlan og finnst hann bara eigi að láta hluti eiga sig, ég ætti að geta gert þetta sjálf.

Ég hafði hugsað mér fyrir helgi að nú ætti ég að skella í eina klessu svona til málamynda ef einhver ræki hér inn nefið en það varð ekkert úr framkvæmdum en stunum er eins og við hjónin hugum nákvæmlega það sama svo í gærmorgun tekur minn bökunarbókina mína og byrjar að hræra í súkkulaðiköku. 

Ég lét þetta fara í pirrurnar á mér og varð hrikalega fúl á móti. Hann átti bara ekkert með það að taka hugsunina frá mér og færa hana til raunveruleikans.  Andsk... frekja og svo líka það að hann kann ekkert að baka!  Flest annað fer honum vel út hendi en bakstur er eitthvað sem hann hefur alls engin tök á. 

Enda kom það í ljós þegar hann, þetta líka montinn, skellti  Hnallþórunni á borðið fyrir framan tengdadóttur og son.  Kakan var kolfallin en til að bæta það hafði hann sullað saman súkkulaði og einhverju fleiru og skellt yfir svo flæddi yfir barmana á kökudiskinum. Bar þetta svo fram með þeyttum rjóma svona sem punktinn yfir i-ið.  

Ég sem hafði fylgst með aðförunum við baksturinn sagði ekki orð en tengdadóttirin sagði svona frekar pent:  Hvað er nú þetta?   Ég sagði að við yrðum að taka viljann fyrir verkið hann væri búin að hafa mikið fyrir þessu allan morguninn.  Tengdadóttirin leit sposk á mig og sagði:Þú hefðir nú aldrei borið þetta á borð.  Svona slys hefði farið beint í ruslið.

Kakan smakkaðist samt alveg ágætlega.

Það sem ég elska þennan mann, það er alveg dæmalaust! 

 

 

 

Ég ætlaði að skrifa um allt annað en held að lyklaborðið sé með sjálfstæða hugsun í dag.

Ég rúllaði upp og niður fréttablöðunum hér í morgun með kaffibollann rjúkandi við hlið mér. Þunnar fundust mér fréttirnar og mér var hugsað til gömlu senjoritunnar sem bloggaði 97 ára. 

Hvað er það sem gerir bloggið svona áhugavert?  Væri ég að blogga ef ég byggi á Íslandi, lifði þessu venjulega lífi hins dæmigerða landa míns sem segir að ekkert sé nýtt að frétta síðan síðast þegar við töluðum saman. 

Þetta er t.d. dæmigert þegar ég spyr hvað er að frétta?

- Bara svo sem ekki neitt, allt bara við það sama og svo kemur smá dæs í lokin.

Ég reyni yfirleitt að veiða einhverjar fréttir svo stundum fæ ég þetta......

....- ja Stína átti afmæli um daginn.

-Ok og hélt hún veislu, var ekki fjör?

- jú það var haldið í so and so salnum og var bara ágætt, sogið upp í nefið svona til að gefa til kynna að þetta hefði nú ekki verið par merkilegt afmæli og óþarfi að tala um það meir.

- so erum við að fara upp í bústað um helgina

- jæja og ætlar einhver að fara með ykkur.

- Nei krakkarnir nenna ekki lengur með okkur, ætluðum að bjóða Jón og Gunnu en þau eru eitthvað upptekin þessa helgi.  Held að mamma hennar sé að fara á elliheimili eða eitthvað sollis.  Svo ætli við verðum bara ekki í því að mála veröndina.  Annars er nú spáin ekkert góð, held það eigi að rigna alla helgina, langt dæs alveg neðan úr maga fylgdi hér á eftir.

- Hva nú þá er bara að hafa það kósí inni og njóta þess að lesa góða bók eða ræða málin.

- Já æ ég veit ekki til hvers við erum eiginlega að eiga þennan kofa. Nenni varla að fara lengur þarna uppeftir.  Svo er nú han Nonni minn ekki sá skemmtilegasti svona einn og sér.  Alveg ótrúlegt hvað maðurinn getur sofið þarna uppfrá. So er ég alveg að drepast í mjöðminni og blóðbrystingurinn er upp úr öllu valdi.  Maður er nú so sem ekki fertugur lengur. 

- Jæja, heyrðu segi ég ,tala við þig betur seinna.  Verð að skreppa aðeins núna.  Farðu nú vel með þig og já, góða skemmtun um helgina.

Legg tólið á og þakka fyrir að ég eigi ekki bústað lengur á Íslandi sem þarf að bera fúavörn á veröndina á hverju ári og það sé upp á Guð og lukkuna að maður fá einn dag án þess að hann rigni.

Ég gæti haldið áfram hér í allan dag ætlaði að skrifa um eitthvað allt annað en hér er ritað en læt þetta bara standa.

Var ég ekki að tala um bloggið  og af hverju ég væri eiginlega að þessu hér.  OK segi ykkur það bara seinna.

Stórt knús inn í góðan föstudag með öllu því sem hann kemur til með að gefa ykkur.

 

 

 

Elsti bloggari heims allur

Að njóta þess að vera til

Já ég líka ef ég hefði kosið! Til hamingju Jóhanna.  Frábært að þú skildir bjarga þjóðinni fyrir horn og lenda í öðru sæti annars værum við bara í djúpum skít eða þannig. Ja ekki lýgur útvarpsstjóri vor.

 Til lykke med dagen Norge!  17. mai og líka með strákspottið hann Rybak. 

 Ég á vin  sem heitir Rybak en hann er einn af fremstu glerlistamönnum Tékklands  Gæti verið  að þeir tveir væru skildir, annars þori ég að éta skóna mína upp á það að minn Rybak mundi aldrei  viðurkenna að hann væri ættaður frá Hvíta Rússlandi. Þannig er nú það.

Dagurinn hér var bara einn af þessum sólardögum eins og þið upplifðuð heima á Íslandi í dag.  Hitinn yfir  25°  (var ekki líka hitabylgja heima, held það barasta)  og ég ákvað í morgun að nú færi ég út í garð og reyndi aðeins að hreinsa til, alla vega í einu beði eða svo.  Þrátt fyrir brunaverki í öllum skrokknum og velgju þá ákvað ég að ég skildi sjá til hvað ég gæti gert. 

Ég fékk líka þessa fínu uppörvun frá lækninum mínum í síðustu viku.  Hún sagði að ég væri ein af hennar uppáhalds sjúklingum.  Ég væri svo jákvæð og eins og hún orðaði það:  Að hafa sjúkling eins og þig er það sem gefur mér kraft og lífinu gildi og ég finn að starf mitt er einhvers virði.  Alla vega orðaði hún þetta einhvern vegin svona.  Og þetta gaf mér ekki minni styrk og áframhaldandi vilja til að berjast áfram.

Þess vegna fór ég út í morgun og vopnaðist hrífu, skóflu, röku, hjólbörum og setti upp þessa líka fínu garðhanska með bláum blómum á handarbakinu.   Verð alltaf að vera pínu dúlluleg þó ég sé bara að grafa í illgresinu með rassinn upp í loft.   Það er bara part av programmet. 

Það var nú ekki bara ég sem fór í garðverkin í dag heldur líka minn elskulegi sem fór eins og stormsveipurá traktor og orfi um alla landareignina. 

Ég verð að viðurkenna að það var yndisleg tilfinning að standa undir sturtunni eftir sex tíma vinnu í garðinum vitandi það að maður hafði getað gert eitthvert gagn.

Eftir sturtuna  hófst þessi venjulega meðferð.  Mouse í hárið til að gera það meira fluffy ( er alltaf á nálum að það fari að hrynja af mér) andlitskrem, augnkrem þið vitið maður er auðvitað eins og harmonikka í framan.  Boddy lotion, fótakrem og grejer.  Svo fór ég í sumarskápinn og dró fram, held ég, fimmtán ára gamlan síðan kjól sem ég skellti yfir mig og vá hvað mér leið vel.  Smá brunaverkir en iss, hva, maður lifir það nú af.

Síðan fór ég út og blandaði mér einn af mínum uppáhalds sumardrykkjum.  Martini Rosso, agúrka, appelsína og sprite.  Og með þetta fór ég síðan og gekk um landareignina eins og drottning í ríki mínu og horfði hreykin á frábært dagsverk okkar hjóna.  

NB. Minn elskulegi kom síðan hálftíma seinna, hreinn og strokinn og við sátum saman í kvöldsólinni og nutum þess að vera til. 

 

 

 

 

Ég hefði kosið Ísland

Við verðum að horfast í augu við það að lífið okkar verður aldrei samt.

Má mann ekki kvarta aðeins, jú mann má það alveg.

Þetta er líka spurning um hvort grasið sé græna hinu megin girðingar eins og svo margir halda.

Hingað til hef ég ekki kvartað yfir því að búa hér innan um villt dádýr, snáka, snigla,kanínur, héra, moldvörpur að ógleymdum fuglunum sem ég tel vera sérstaka vini mína.  Sveitasælan hefur átt vel við mig og hér hefur mér liðið eins og blóm í eggi og ekki haft yfir neinu að kvarta fyrr en allt í einu núna þá finnst mér þessir 50 km frá borginni vera næstum óyfirstíganlegur þröskuldur.

 Ég er líka þreytt og við bæði það fer ekkert á milli mála.

Fyrir tveimur og hálfum mánuði gat ég stjórnað mínum ferðum og þar sem ég er ekki morgunmanneskja þá valdi ég yfirleitt eftirmiðdaga til að fara minna erinda inn í borgina og yfirleitt reyndi ég að komast hjá því að fara tvær ferðir á dag þessa 50 km hvora leið.

Nú get ég ekki lengur stjórnað þessu sjálf.  Nú verð ég að fara eftir því hvað aðrir segja mér að gera og ég verð að gegna. Tvisvar í viku verðum við að vakna fyrir allar aldir, löngu áður en haninn galar og keyra 70 km upp á spítala hvora leið.

Já lífsviðhorfið hefur breyst mikið á þessum stutta tíma og við höfum orðið að horfast í augu við það að það verður sjálfsagt ekki svo auðvelt að búa hér upp í sveit þar sem við verðum að sækja allt inn í borgina.  Jafnvel næsti stórmarkaður er hér í 30 km fjarlægð. 

Við sjáum líka fram á það að það verður ekki auðveldara með árunum að sjá hér um landareignina án þess að hafa utanaðkomandi aðstoð. 

Við erum líka að horfa á eftir vinum okkar hér fara aftur til síns heima og við erum nú komin í hóp þeirra sem lengst hafa verið hér í landinu og við erum örfáar eftirlegukindur.

Ég vil nú ekki segja að við förum að flytja héðan alveg á næstunni en alla vega erum við farin að hugsa okkur til hreyfings en við komum nú til með að gefa okkur nokkur ár í viðbót hér að Stjörnusteini.

Draumurinn er að eignast fallega íbúð hér í Prag með útsýni yfir Moldá og síðan athvarf á Íslandi og jafnvel þriðja staðinn svona in case einhvers staðar í suðurhöfum.

Já það er ljúft að dreyma fallega drauma og ég læt það eftir mér öðru hvoru.

Annars bara góð í kvöld eftir langan dag í borginni. 

Hvað það var gott að koma heim og fara úr haldaranum og í gamla velúrsloppinn.

Og svo bara svo þið vitið það þá verður EKKI horft á Eurovision á þessu heimili.

 

 

    

 

 

 

 

Fór líka í þennan bláa flotta í kvöld

Já gott mál að hún komst í kjólinn og þetta líka flottan blápívóttan og glæsilegan.  Veit ekki alveg hvort hann á að tákna hafið okkar bláa eða jöklana en kemur flott út, smart og glæsó! 

Talandi um kjóla þá átti mín í stórvandræðum í dag þar sem hún fór að huga að einhverju til að klæðast í fyrir kvöldið.  Ekki neitt of formlegt heldur bara svona kasjual smart.  Þegar konur hafa misst fimmtán kíló er ekki miklar líkur á því að fötin frá því í fyrra passi lengur.  Kona er samt búin að bæta á sig einum fjórum á einum mánuði og geri aðrir betur.

Hafið þið lent í því að máta og máta í heilan klukkutíma og vera nærri á grátnum þar sem ekkert fannst viðeigandi eða passandi skápnum fyrir næsta boð.  Aldrei nokkurn tíma hef ég bölvað því að hafa misst kílóin fyrr en núna þessar síðustu vikur þar sem allt hangir niðrum mig í orðsins fyllstu. 

 Og fíflið ég fattaði ekki fyrr en nú að nú er must að fjárfesta í nýjum dressum. 

Ég bjargaði mér fyrir horn í kvöld þar sem ég fann 25 ára gamlan kjól, þennan litla svarta (minn er reyndar dökkblár) og skellti yfir mig marglitu silkisjali svo það sást ekki hvað hann var víður um rassinn og trosnaður á saumum og mætti í þessari múnderingu hjá vinum mínum í norska í kvöldmat. 

Við áttum saman skemmtilegt kvöld þrátt fyrir að ég var svona í hálfgerðum Öskubuskufíling.

Farin í  verslunarleiðangur.  Vantar tilfinnanlega svona sparidress með viðhengi og sollis, Jenný kallar það fyrirkomulag. 

 

  

Jóhanna Guðrún söng í keppniskjólnum

Ef þú getur miðlað fróðleik til annarra er þá ekki rétt að gera svo.

Ég er búin að velta þessu lengi fyrir mér og lofaði að ég skildi opna allar gáttir einn daginn.

 Reiðin sem er búin að búa innra með mér í nokkurn tíma hefur lægt. Ég get núna talað um þessi mál án þess að fyllast þessari óstjórnlegu reiði í garð Íslenska heilbrigðiskerfisins og tími kominn til að gefa af sjálfri mér öðrum til varnaðar, alla vega umhugsunar.

Góð vinkona mín hér í Prag heimsótti ,, Dr. House"  fyrir nokkru síðan en hann er okkar sameiginlegi læknir og það er honum að þakka að ég sit hér núna og skrifa þetta hér inn.  Dr. House sagði við vinkonu mína:  Mikið vildi ég að hún vinkona þín hefði komið til mín þremur mánuðum fyrr.

Það er nefnilega það. Þremur mánuðum áður en ég fór til Dr House sat ég heima á Íslandi,    bæði hjá Krabbameinsfélaginu og Hjartavernd og kvartaði yfir verkjum í brjóstholi, þyngdartapi og energileysi.  Enginn hlustaði á mig, á hvorugum staðnum.  Hjá Krabbameinsfélaginu sat læknirinn fyrir framan mig og tók þessa venjulegu stroku og bæ búið.  Frétti seinna að það er víst ekki þeirra deild að ath. neitt annað en brjóstin og leghálsinn, hitt skiptir víst engu nema þú sér í einhvers konar úrtaki.  Sem sagt ,,spes" meðferð er ekki í dæminu jafnvel þó þú kvartir yfir einhverju sem hefði átt að ath. ekki seinna en þarna á staðnum.

Sama sagan var hjá Hjartavernd.  Læknirinn þar hafði miklu meiri áhuga á Prag heldur en mér sem sat þarna og kvartaði.  Hann hlustaði mig ekki einu sinni því ef hann hefði gert það hefði hann átt að heyra í ,,græna karlinum"  og það vel. Það eina sem hann sagði var þú ættir að láta athuga þetta ef þetta lagast ekki!!!!!!!!!!!!!!!!!!   Halló, ég var með 10 x 7 cm mein í lunga plús........

Þið sem hafið fylgst með blogginu mínu munið e.t.v. eftir því að ég bloggaði um þetta hér 20. sept. eða rétt eftir að ég kom heim. Set hér inn link fyrir þá sem ekki hafa lesið áður:

http://iaprag.blog.is/iaprag/entry/718779

 

Ekki er það svo að við séum að níðast á helbrigðiskerfinu heima.  Við borgum fullt gjald fyrir þá þjónustu sem við biðjum um og ég held að ég hafi pungað út nokkrum tugi þúsunda þessa þrjá daga fyrir nákvæmlega ekki neitt.

Í janúar fór ég síðan til Dr. House og hann þurfti ekki annað en að hlusta mig.  Ég var send í gegnumlýsingu og síðan Scan og eftir þrjá daga var ég komin með besta skurðlækni og lungnalækni Tékklands og búið að ákveða dag fyrir uppskurð. Hér var ekkert verið að bíða eða sjá til það var bara gengið í málið.

Ég kvartaði við meinalækninn minn og ég fór í gær í Scan með bakið. Biðin tók tvo daga. 

Ég hef sagt nokkrum þessa sögu og þ.á.m. tveimur Íslenskum læknum og báðir hafa sagt mér að ég ætti að skrifa bréf bæði til Krabbameinsleitarstöðvarinnar og Hjartavernd.  Ég hef nú ekki látið vera að því en kem sjálfsagt til með að gera það við tækifæri.  Líka þar sem við erum alltaf að heyra sögur að heiman um gáleysislega meðferð á sjúklingum og hrikaleg læknamistök.

Það skal tekið fram að ég er ekki að áfellast alla læknastéttina í heild, þetta var vonandi bara einsdæmi með mig á tveimur leitarstöðvum Reykjavíkurborgar. 

Þetta var bara brot af því sem liggur mér á hjarta elskurnar.  En hálfnað verk þá hafið er.

Kem örugglega inná ýmislegt fleira þegar liggur vel á mér. 

Annars á ég bara svona ,,Obbsadeysí " dag í dag og þess vegna ætlum við að bregða okkur niðrí Sternberg á eftir og fylgjast með hátíðahöldum nornadagsins sem er í dag.  Nú fara þær á brokk allar sem ein og þess vegna eru kveiktir hér eldar um alla sveitir. 

Heyrði að veitt væru verðlaun ef maður kæmi í nornaroutfitti en þar sem ég er norn í eðli mínu þá þarf ég engan búning og fæ örugglega fyrstu verðlaun sem ég held að sé einn bjór.

Ætli ég geti bíttað og fengið rauðvín í staðin.  Sakar ekki að reyna.

 

 

Já svo er nú það, ansans vesen.

Jæja þá er búið að skemmaleggja það fyrir mér ja alla vega þetta árið.  Mig sem langaði svoooooo mikið til Mexíkó og var farin að plana ferð í huganum.  Ætlaði að droppa við hjá vinum mínum í LA og Las Vegas en nú er maður bara stökk hér í Mið-Evrópu.  Þvílíkur bömmer! 

Svo er þjóðin búin að kjósa yfir sig það sem hún taldi vera réttast og ég fékk ekki tækifæri á að fagna því í gær eins og ég hafði planað þar sem ég átti ógeðslega vondan dag einn af þessum lousy dögum númer þrjú bara einn verri en síðast. Ég bjóst nú alveg við smá timburmönnum eftir síðasta kocktailpartýið en ekki svona hrikalegum.  Dísussssss, það var eins og það væri verið að brenna í mér innyflin öðru hvoru allan gærdaginn. Verð bara að segja það, mikið helvíti var þetta vont. 

Er fín í dag eða þannig, er auðvitað helaum eftir átökin en samt ekkert sem þarf að gera veður út af. Var að koma úr nuddpottinum og ætla á eftir út í göngutúr og láta sunnanvindinn lemja aðeins á mér já ér eru hvassir sunnanvindar í dag.

Hér sjáið þið kátu krakkana mína sem erfa eiga landið. 

   

Tek undir orð skáldsins: 

 Oft finst mér eins og blessuð börnin hafi margföld not af tilverunni borið saman við okkur þá fullorðnu. 

Ótti við svínaflensu vex

Andskotan ekkert fútt i Hanastélinu í morgun.

Yfirleitt þar sem ég hef mætt í Hanastél (cocktail party á góðri Íslensku)  hefur mér sjaldan leiðst og stundum jafnvel bara frundist þræl gaman.  Ég hef kynnst fjöldann allan af fólki í þannig samkvæmum bæði skemmtilegu og miður skemmtilegu. Stundum hefur maður orðið fyrir hrikalegum vonbrigðum með veitingarnar en stundum líka fengið algjört lostæti.

Það er nú það.

Ég verð nú að segja að Hanastélsboðið sem ég var boðin til í morgun var ekki alveg það skemmtilegasta sem ég hef farið í.  Vertarnir sem tóku á móti gestunum voru afskaplega ólíkar.  Önnur brosti út að eyrum og var ekkert nema elskulegheitin af hinni lak fýlan og svipurinn sagði eitthvað á þessa leið:  Guð hvað ég nenni þessu ekki, vonandi fer þessum gestum fækkandi hvað úr hverju.  Ég forðaðist að tala við hana á meðan ég dvaldi þarna þessar tvær klukkustundir. Enda sá sú brosmilda um að halda uppi small talk öðru hverju við gestina.

En blessaðir gestirnir voru ekki skrafhreifnir það verð ég nú að segja. Allir höfðu komið sér fyrir eins vel og hugsast gat, tek það fram að ég lenti í betri sætum í morgun, sem sagt rúmi.  Allir voru með sinn cocktail misjafnlega sterkan auðvitað, allt eftir óskum hvers og eins.  Einstaka gestur brosti til næsta manns en mér fannst nú sem öllum leiddist heil ósköp í þessu partýi enda engin lifandi músík og ekki heldur úr hljóðkerfi.  Tveir voru með Ipod sá ég og fannst mér það góð hugmynd. OK við vorum þó blessunarlega laus við leiðindar ræðuhöld á Tékknesku sem yfirleitt eru haldin í svona gillum.  Þvílikur tortúr að hlusta á og nú er ekki einu sinni afsökun að fara út að reykja á meðan á tölum stendur.  Trallallallallala.....

 Því las ég bókina hans Randy Pausch, Síðasta fyrirlesturinn.  Ekki kannski rétta bókin í svona partý en hún er alla vega blákladur veruleikinn settur á blað án uppspuna. 

Það var sem sagt ekkert fútt í þessu partýi en vegna þess að maður má ekki vera ókurteis þá hélt ég það út þessa tvo tíma enda í betri sætum og lét sólina verma á mér hvirfilinn.  Smá vítamín fyrir hárið í leiðinni.  Nei elskurnar það er enn á sínum stað og vonandi bara helst það þannig. 

Var ég búin að segja ykkur að mér og örugglega flestum þarna inni fundust veitingarnar bragðlausar. 

 En andskotinn hafi það ég held þær séu að virka.  Ég alla vega trúi því.  

Morgunstund gefur gull í mund.

Eftir svefnlausa nótt fór ég með kaffibollann með mér út í bíl klukkan rúmlega sex í morgun, úrill útí sjálfa mig vegna þess að geta ekki fest blund alla nóttina.  Eitthvað smá stress í gangi? Jamm ætli það ekki ja alla vega var það eitthvað sem angraði mig.

Tók bara klukkutíma að keyra upp á spítala.  Ég hafði eitthvað misreiknað mig, hélt ég væri að fara í Hanastélsboð no. II en var þá bara að fara í blóðtöku, röntgen, öndunarþol og að endingu að bjóða lækninum mínum góðan daginn.

Hún var svona líka ánægð með mig og þar sem ég ældi ekki lifrinni og restinni af lungunum eftir síðasta Hanastél á að bæta við lyfjagjöfina.  En ég fer í þann pakka í fyrramálið.

Ég varð nú að kvarta aðeins fyrst þetta ætlar að ganga svona vel og sagði henni frá bakverkjum og hvað ég væri búin að lesa um á netinu. Ég væri orðin smá stressuð yfir þessum verkjum og lægi andvaka teljandi kindur nótt eftir nótt, sem er auðvitað haugalygi, ég sef alveg ágætlega, ja nema sl. nótt.

Hún bað mig í guðana bænum að hætta að þvælast svona á netinu, það gerði mér ekkert gott, bara til að búa til ímynduð vandamál.

 En til að róa mig, ekki það að ég væri eitthvað æst, sendi hún mig í Scan með bakið. 

Svona á að taka á því, ekkert verið að bíða hér eins og á SUMUM stöðum þar sem ekki einu sinni er hlustað á mann.  Þarna er ég næstum byrjuð að segja ykkur eitt að því sem liggur svo þungt á mér.  OK þetta er byrjunin.  Viss um að ég gubba þessu út úr mér einn daginn.

Er sem sagt bara fín og ætla út að athuga með blómin, hvort þau eru farin að blómstra.