Andleg pína í Draumalandinu

Ég barðist við að vekja sjálfa mig og koma mér út úr draumheimum í morgun.  Mörgum sinnum rumskaði ég og reyndi að rífa mig upp úr fletinu en féll aftur og aftur inn í þennan draumaheim sem var að fara með mig á tauginni.  

Þegar ég loksins gat komið mér til hálfrar meðvitundar hentist ég fram úr rúminu og skjögraði fram algjörlega búin að sál og líkama.  Umlaði góðan daginn til míns elskulega sem auðvitað var löngu vaknaður og sat í makindum við tölvuna í bókaherberginu.  Nuddaði hausinn rækilega og hélt niður stigann enn með bankandi hjartslátt og brauðfætur sem varla nenntu að bera mig uppi.

Kaffi, kaffi, kaffi var það eina sem komst að í mínum litla kolli því það var eina sem gat vakið mig almennilega til meðvitundar um að þetta hafði verið draumur. Álíka draumarugl hefur komið fyrir oftar en einu sinni og oftar en tvisvar og er alltaf jafn taugatrekkjandi og ég verð ekki búin að ná mér fyrr en undir kvöld skal ég segja ykkur.  Sit hér, algjör taugahrúga með sveitta lófa og andateppu.  Ég er ekki að djóka.

Nú eru margir farnir að hugsa:  Hvað, á ekki að segja manni drauminn?  Svo ætli sé ekki best að skrifa sig út úr þessu.  Þið sem nennið ekki að lesa lengur, hættið bara núna.

Ég er stödd upp í Þjóðleikhúsi og það er frumsýning í kvöld.  Stór og mikil sýning með fjöldann allan af  leikurum, gömlum sem ungum.  Ég sit með handritið uppi í búningsherbergi og er að bögglast við að læra textann.  Hugsa, andskotinn ég hef ekki mætt á eina einustu æfingu.  Ég mundi að ég hafði mætt á fyrsta samlestur en síðan kom sumarfrí og ég bara fylgdist ekki nógu vel með æfingartöflunni svo ég hafði aldrei mætt.  NB þarna var ég með þokkalega stórt hlutverk og margar innkomur.

Ég var komin í búninginn og var hann allur hinn skrautlegasti enda var þetta sýning með söngvum og dansi.  Ég vissi að hraðinn yrði mikill og ég hafði verulegar áhyggjur af því að ég hefði ekki græna glóru hvenær ég ætti að koma inn, kunni hvorki dansspor eða staðsetningar hvað þá stikkorðin.  Þá kemur til mín minn gamli vinur Gunnar Eyjólfs og segir:  Þetta verður allt í lagi Ía mín, þú bara improviserar, engar áhyggjur haltu þig bara í námunda við mig svo ferð þú bara útí væng og færð  þetta hjá hvíslaranum.  

Ég róaðist aðeins en hélt samt dauðahaldi í handritið og fletti og fletti til að reyna alla vega að læra stikkorðin.  Síðan kom næsta áfall:  Hvað skildi leikstjórinn segja (Sveinn Einars)  hann hafði aldrei séð mig á einni einustu æfingu og ég fengi örugglega reisupassann, engin spurning.  Hélt samt í litla hálmstráið, að hann hefði aldrei saknað mín á æfingum svo þetta gæti reddast.

Vaknaði áður en sýning hófst, sem betur fer annars væri ég ekki hér til að segja þessa sögu.  

 Er enn í rusli.  Ætla í langan göngutúr til að koma mér inn í  raunveruleikann. 

 

 

 

 

 

     

Þetta verða karlarnir að lifa með

 O ætli þeir komi nú til með að kvarta mikið, held ekki. 

Verst þetta með tímatakmarkanir, ef svo er þá er sumum konum vandi á höndum. Berbrjósta synda frá eitt til fjögur.  Klukkan á mínútunni allar uppúr og drífa sig í sundfötin eða fara bara heim.  Þetta gæti valdið algjöru írafári þarna í Danaveldi er ég hrædd um. 

En sinn er siður í landi hverju.

Danir synda berbrjósta

Þjóðverjar eru á sprellunum í gufu en verða að synda með sundhettu og kappklædd

Íslendingar eru á báðum áttum, og sundverðir reka fólk í sundföt ef það ætlar að striplast ofan í lauginni en þú mátt liggja flatur og berbrjósta á bakkanum.  

Vandlifað í þessum heimi.       

Heimilt að synda berbrjósta í Kaupmannahöfn

Draumsýn eða hvað?

Við vorum á leið heim í kvöld og ég impraði á þessu við minn elskulega þar sem við keyrðum eftir hraðbrautinni heim á leið.

Ég: Hvað finnst þér um að leggja Metro í Reykjavík

Hann:  Ertu eitthvað verri, það búa bara rúmlega eitthundrað þúsund manns þarna

Ég: Og so, af hverju ekki?  Þetta gæti leyst samgönguvanda og auðveldað fólki að komast frá A til Ö.  Sjáðu bara hvað þetta er þægilegt hér, þú hoppar upp í lest og ert kominn innan fárra mínútna á ákvörðunarstað.  Hvað er svona neikvætt við þetta.

Hann:  Hugarfluga ekkert annað, þetta verður ekki að veruleika á Íslandi meðan við tórum í þessum heimi.

Sem sagt þarna var einn á neikvæðu nótunum.  Útilokaði bara sí svona að þetta yrði að veruleika, ja alla vega fengjum við ekki að líta þessi samgöngutæki augum á Íslandi, við værum einfaldlega of fámenn þjóð og kostnaður óyfirstíganlegur. 

Ég sit hér og læt mig dreyma.  Vonandi, einhvern tíma, bara ef........ 

 

Borgarráð skoðar hagkvæmni lesta

Ætli þetta yrði ekki bannað á Íslandi en er samt snjöll hugmynd

Mitt í öllu krepputali, þá datt mér í hug að segja ykkur hvernig eitt stórfyrirtæki hér á landi kemur á móts við viðskiptavini sína og fær alla til að brosa um leið og þeir greiða fyrir sína vöru með ánægju.

Þetta stórfyrirtæki heitir Mountfield og selur allt frá garðhrífum upp í sundlaugar og stórvirk garðtæki.  Um daginn þegar minn elskulegi var að versla þar eitthvað smotterí og kom að kassanum gekk allt sinn vanagang.  Afgreiðsludaman stimplaði allt samviskusamlega inn og gaf síðan upp upphæðina.  Um leið og hún sá að viðskiptavinurinn átti pening í buddunni og ætlaði ekki að svíkjast um að borga tilgreinda vöru brosti hún sínu blíðasta svo skein í hvítar tennur og bauð mínum elskulega að snúa stóru rúllettuhjóli sem var við enda á kassaborðinu.

Hjólið var þannig útbúið að á því stóðu tölur frá 1% og upp í 100% og einskonar lukkuhjól fyrir viðskiptavini.  Minn sneri hjólinu af mikilli snilld og talan 17% kom upp.  Viti menn, hann fékk þá 17% afslátt af vörunni sem hann var tilbúinn að greiða fyrir fullt verð. 

Ég hélt nú í fyrstu þegar ég heyrði þessa sögu að hann væri að búa hana til bara svona til að lífga upp á hversdaginn en þetta var staðreynd. 

 Hann sagði mér að hann hefði að gamni fylgst með nokkrum viðskiptavinum og sumir hefðu farið upp í 20% en yfirleitt hafi nú hjólið stoppað í 10 prósentum.  Hann var líka viss um að hjólið væri stillt á ákveðna prósentu og síðan væri e.t.v. þúsundasti hver viðskiptavinur sem fengi 50% eða jafnvel 100%  bara til að fá umtalið.  Því auðvitað berast svona fréttir fljótt og örugglega og allir vilja jú græða ekki satt.

Þetta kallar maður hugmyndaflug í lagi.  Viðskiptavinir alsælir með kaupin og verslunin stórgræðir því auðvitað laðar þetta að viðskiptin.

En þetta væri nú örugglega stranglega bannað á Íslandi því landanum er forboðið að taka þátt í svona leikjum.

  

Hamingjuríkið Ísland í 16 sæti og svo er verið að kvarta

Jæja góðir hálsar þá vitum við það.  Svo er bara verið að væla og barma sér alla daga.  Það hafa nú orðið skipbrot áður í okkar góða þjóðfélagi og veit ekki betur en við höfum alltaf klórað í bakkann. 

Ef þessar niðurstöður eru marktækar þá trónið þið góðu landar í 16 sæti og ,,við" Tékkar í því þrítugasta.  Er það bara ekki nokkuð gott ef miðað er við stöðuleika og hagsæld 235 landa. 

Mikil hagsæld og stöðugleiki á Íslandi

Hvað er fólk líka að þvælast upp í svona tæki?

 Ég hef aldrei skilið þá áráttu hjá fólki að vilja dinglast svona í lausu lofti til þess eins að dásama útsýnið. Alveg sama þó maður sé innilokaður í einhverju glerbúri.  Allir með sælusvip og baðandi út öllum öngum yfir fegurð landslagsins.  Gólandi á himnaföðurinn, þakkandi honum fyrir að skapa jörðina. 

  En það er nú ekki alveg að marka mig ég er svo lofthrædd að bara það að stíga upp á stól getur farið með mig á tauginni. Fyrir mér er fall af stól eins og fall fram af ystu nöf ofan í stórgrýtt gil og lífinu þar með lokið. 

Einu sinni gerðist ég rosalega voguð og fór upp í svona hrillingstæki eftir mikið nauð frá krökkunum mínum, aðhlátur og stórar yfirlýsingar frá mínum elskulega hvað ég væri nú mikil gunga.  Að sjálfsögðu stoppaði karfan efst uppi og ég fraus gjörsamlega.  Þegar við vorum komin niður á jarðfast sagði minn elskulegi að þetta myndi hann aldrei gera mér aftur, hann sá konuna sína verða græna í framan og hélt að hún væri að syngja sitt síðasta þar sem honum fannst hún vera hætt að anda og dauðastjarfi kominn í líkamann.

Á meðan dóttir mín bjó í London í nær átta ár var oft imprað á því við mig hvort ég hefði ekki farið upp í The London Eye. Yfirleitt hunsaði ég spurninguna því bara það að bera þetta ferlíki augum í hvert skipti sem kom í borgina fékk hárin á mér til að rísa og kuldahrollur hélst í margar mínútur í mínum fína skrokki.    

 Mér finnst fólk hugdjarft sem getur klifið fjöll, gengið þrönga stíga á ystu nöf, eða farið sér til skemmtunar upp í turna bara til þess eins að dásama útsýnið.  En ég elska að ferðast með flugvélum, enda er það allt annað mál.

Lofthræðsla er ekkert grín það er bara þannig.   

 

 

 

  

400 manns sátu fastir í Lundúnaauganu

Hrollvekjuhjólhýsi

Jamm ég skal segja ykkur það.  Að hafa glottandi hauskúpu sem stáss í hjólhýsinu sínu er bara alveg magnað. 

 Gæti verið að eigendur hafi sofið vel þarna?

 Ætli afturgangan hafi haft eitthvað með það að gera að hjólhýsið fauk út í veður og vind?  Bráðfindin frétt svona í lok páska. 

Hauskúpan var meðal húsmuna í hjólhýsi

Annar í páskum, dagur barnanna. Páskasagan endar hér

Hody, hody, doprovody syngja börnin hér núna og ganga hús úr húsi.  Að launum fá þau nammi í körfurnar sínar sem stelpurnar bera en strákarnir reyna að koma á mann höggi með skreyttum reyrstöfunum. 

Vísan er eitthvað á þessa leið:  Hátíð, hátíð vinir mínir.  Gefið okkur rauð egg en ef þið eigið ekki máluð egg þá gefið okkur hvít.  Þetta syngja þau hátt og snjallt fyrir alla sem heyra vilja. 

Þessi páskasiður hefur lítið breyst í aldanna rás nema að því leiti að hér áður fyrr eltust ungir menn við þær stelpur sem þeir voru skotnir í og oft endaði eltingarleikurinn upp á hlöðulofti með tilheyrandi hlátrasköllum og hamagangi en sumir ungir menn urðu að súpa súrt seyði og gefast upp, þar sem heimasætan lokaði sig inn í föðurhúsum og vildi ekkert með gaurinn hafa.

Minnir óneitanlega dálítið á Öskudaginn okkar.

Þar með endar Páskasagan, á degi barnanna hér í Tékklandi.  Ég vona að einhverjir hafi haft gaman að.

Þessi upprúllaði guli úrelti pappír í páskaeggjunum er ekki lengur findinn

Eftir að hafa opnað tvö míní páskaegg í dag fór ég að hugsa um hvers vegna í ósköpunum er verið að setja þessa hundleiðinlegu, úreltu málshætti inn í eggin.  En allir lesa þetta og alltaf með jafn mikilli tilhlökkun en síðan kemur skeifa í munnvikin.  Æ, sama og í fyrra eða æ, sama og þú.

Það er hefð hjá okkur í fjölskyldunni að lesa málshættina sem við fáum en þetta er orðið svo hundleiðinlegt.  Engum stekkur bros, allir sitja og bíða eftir að komi að sér og stundum þarf maður ekki annað en að lesa fyrsta orðið.  Að sjálfsögðu kann maður flesta málshætti utanbókar.  Svo er ekki kominn tími til að lyfta þessari hrútleiðinlegu lesningu upp í skemmtilegheit

Hvar eru allir vitringarnir, íslenskufræðimennirnir, séníin sem lifa þarna uppi heima á landinu góða.  Hefur engum dottið í hug eða fundið betri málshætti en það sem hefur gengið hér mann fram af manni já alla vega síðan ég man eftir!  Einstaka egg eru með málshætti sem eru afbökun úr erlendu máli og höfða alls ekki til okkar og eru jafnvel hreint út sagt óskiljanlegir.

Einn frábær bloggari afbakaði íslenskan málshátt hér á blogginu ekki alls fyrir löngu og ég skellihló.  Þarna var eitthvað alveg nýtt en með sömu meiningu. Bara á léttari nótunum. 

Þið ágætu rithöfundar og aðrir góðir pennar.  Hefur engum dottið í hug að fara til Nóa Sirius og uppfæra gulu miðana?  Hérna er kærkomið tækifæri fyrir ykkur að stórgræða, en súkkulaðifyrirtækin  gætu e.t.v. verið treg í fyrstu því það þarf að prenta nýja gula miða en þegar uppi er staðið þá koma allir til með að hagnast á þessu, ja nema neitendur en það er bara allt annað mál. Það glepja allir við nýungum ekki satt.

Bara hugsið ykkur, auglýsing hjá Nóa Sirius eða annarri súkkulaðifabrikku. 

 Nýjir málshættir að hætti nútímafólks!  Halló koma svo.......

 NÝJA OG FINDNA MÁLSHÆTTI FYRIR NÆSTU PÁSKA!  

 

Páskadagur með fjölskyldunni og enska sparkinu

Alveg er það makalaust hvað fótbolti getur umturnað öllu í okkar fjölskyldu, ja öllum nema mér. 

Páskadagur og litla fjölskyldan hér í Prag hittist á Four Season hótelinu í hádeginu til þess að eiga ánægjulega samverustund og borða góðan mat.  Þessum sið höfum við haldið síðan við fluttum hingað og þykir öllum ómissandi á páskadag.

Að þessu sinni voru með okkur systur Bríetar tengdadóttur, Íris og Jón Helgi maður hennar og þeirra tvö börn og Ingunn.  Mér var hugsað til þess þar sem ég leit yfir hópinn hvað við værum heppin að eiga svona yndislega fjölskyldu en saknaði sárlega dóttur minnar og hennar fjölskyldu sem nú eru að spóka sig á skíðum á Akureyri.

Sólin sendi hlýja vorgeisla inn í veitingasalinn þar sem við sátum og gæddum okkur á Nóa Sirius páskaeggjum með kaffinu og lásum málshættina fyrir hvort annað eftir að hafa verið búin að raða í okkur dýrindis krásum úr Michelin eldhúsi hótelsins.  Svona líka hugguleg páskastemmning.

Allt í einu spyr einhver við borðið á svona ekta norðlensku:  Hæ hvenær byrjar leikkurinn?

Annar svarar:  Hann er að byrja núna.

Viti menn það var bara eins og rakettu væri stungið í afturendann á öllum, nema mér og allir ruku upp til handa og fóta.  Sá stutti, fimm ára Grenvíkingurinn var held ég verstur:  Drífa sig, drífa sig, leikurinn er að byrja pabbi!

Kyss, kyss, allir heim.  The end!

Nú liggur minn hér uppi fyrir framan TV eftir að hafa keyrt á methraða heim og glápir úr sér augun og það eina sem hann hefur sagt við mig síðan við komum heim er:  Rosalega held ég að þau séu fúl núna þarna í Prag 6.  ( Þau búa þar krakkarnir)  Liverpool tapaði.  Sem sagt allir í fýlu á því heimili núna.

Mér gæti ekki verið meira sama hvor vann eða ekki.  Svona tuðruspark á bara alls ekki upp á pallborðið hjá mér að ég tali nú ekki um þegar fullorðnir menn kássast upp á hvern annan og veltast  um annan þveran í misjafnlega ástúðlegum faðmlögum er bara eitthvað sem ég skil ekki.

Ætla að fá mér annað Nóa Sirius egg, svona til að hressa mig. 

Man. Utd með 6 stiga forystu eftir 3:0 sigur á Liverpool

Páskasagan heldur áfram...Píslargöngustígurinn

Fátt er skrifað í gömlum ritum um laugardag fyrir páska jú nema það að fólk fór í heimsóknir til ættingja og vina og skiptist á gjöfum.  Börnum voru gefin listilega skreytt egg en fullorðna fólkið gaf hvort öðru heimalagaðar pylsur eða annað matarkyns en allt fór þetta eftir efnum og ástæðum heimilanna.

Á páskadagsmorgun klæddist fólk sínu fínasta pússi og sótti kirkju að kristilegum sið.

Nokkru eftir að við fluttum hingað í sveitina og fórum að skoða hér gönguleiðir um nágrennið villtumst við einu sinni af leið og héldum eftir þröngum stíg sem lá frá Sternberg kastalanum sem er í þriggja km fjarlægð frá okkar landareign. Kastali þessi var byggður snemma á 13. öld og hefur fylgt Sternbergunum alla tíð síðan.

 Þennan sólríka vordag ákváðum við að fylgja þessum stíg og sjá til hvert hann lægi. Slóðinn liggur frá kastalanum og bugðast niður í frekar djúpt gil.  Beggja vegna stígsins vaxa ævaforn grenitré og aðrar skógarjurtir en inn á milli vex blágresi sem gefur umhverfinu ævintýralegan ljóma. Kyrrðin sem ríkir þarna er með ólíkindum, það bærist varla hár á höfði og eina hljóðið sem berst til eyrna er værðarlegt gljáfrið frá bergvatnsánni sem rennur letilega í botni þessa undrareits.

Það sem vakti athygli okkar þegar við fyrst gengum þessa leið, voru mjög gamlir róðukrossar sem höfðu verið settir við stíginn með vissu millibili.  Myndirnar sem eru á krossunum eru teikningar eftir börn og þar getur þú fylgt píslarsögunni frá byrjun til enda.  Því miður er ekkert ártal á þessum myndum en þær eru örugglega mjög gamlar og hafa varðveist ótrúlega vel þarna undir gleri.

Þegar við fórum síðar að forvitnast um þennan stíg fengum við að vita að hann er nefndur Píslargöngustígur.  Sagan segir að hér fyrr á öldum hafi biskupar og prestar gengið í broddi fylkingar þessa leið á páskadagsmorgun til þess að minnast píslargöngu Krists.

  Stígurinn er um 10 km langur og liggur héðan til næsta þorps. Þegar Hraðbrautin var lögð var stígurinn vaðveittur eins vel og hægt var og liggur nú undir veginn svo enn í dag er hægt að ganga þessa leið án hindrana.  Að sjálfsögðu hefur stígurinn breikkað í tímana rás enda mikið um ferðamenn þarna þó sérstaklega að sumarlagi.

Það liggur mikil og djúp helgi yfir þessu svæði og stundum hefur mér fundist einhver vera með mér á göngunni sem vill fylgja mér áleiðis.  Á vissu svæði ríkir svo mikil kyrrð að jafnvel fuglarnir hætta að syngja. Það er eins og allt umhverfið vilji umvefja mann og gefa manni kraft. 

Ekki amalegt að hafa svona kraftmikinn stað hér rétt við túnfótinn.

 

 

    

Páskasagan héðan frá Stjörnusteini, Föstudagurinn langi

Ég lofaði ykkur framhaldi af páskasögunni.

Eftir allt stússið á Skírdag var börnunum smalað saman niður að næstu á eða læk og nú skildi baða liðið.  Mig hryllir við þeirri hugsun, bara það að sumar árnar hér eru jafn mórauðar eins og Moldá en  bergvatnsár finnast ekki nema á hálendinu svo blessuðum börnunum var dýft ofan í vatn sama hvernig það leit út.  Líka það að núna er hér 3° hiti svo þetta hefur ekki verið tekið út með þegjandi sældinni hjá mörgum á þessum árstíma.  En bað skildi það vera á Föstudaginn langa og ekkert múður.  Allir fengu síðan hrein föt og sjálfasagt margir kvef í þokkabót.

Fullorðna fólkið fastaði þennan dag en börnin fengu heita mjólk, sem skýrir allt sem þarf, auðvitað heita mjólk eftir vosbúðina og ,,Macanec" en það eru brauðin sem ég sagði frá í síðustu færslu.  Ef mikil fátækt var á heimilinu fengu börnin hveitikökur með hunangi sem kallaðar voru ,, Jidásky" en það þýðir Júdas.

Svona var nú Föstudagurinn langi hér áður fyrr og þá er ég að taka um fyrir 1990.  Þegar ég var á leið heim í dag, keyrandi hraðbrautina frá Supermarkaðnum þá hugsaði ég ,já hér hefur mikið vatn runnið til sjávar. Umferðin silaðist áfram á svona 140 km á kl.st. og allir á leið út úr borginni sjálfsagt á leið í sumarhúsin.  (Allir Tékkar eiga sitt sumarhús) ja annars ertu þú úti, það er bara þannig.

Nú rennir fjölskyldan inn á McDonalds á leiðinni og fær sér einn Big Mac.  Þegar komið er í sveitina er tekið upp franskt rauðvín og svissneskir ostar og þýskar pylsur.  Ef veður leyfir er grillað um kvöldmatarleitið á Webergræju.  Börnin eru böðuð í heitum pottum eða baðkerum með nuddgræjum. Enginn borðar lengur Jidásky eða baðar sig í ísköldum ám. 

Á morgun ætla ég að segja ykkur frá Píslagöngustígnum hér í sveitinni okkar.    

        

Kveðja frá okkur héðan í Tékklandi

Veit að sumir eru með áhyggjur af okkur þar sem þetta er þjóðvegurinn heim til okkar að Stjörnusteini. Við erum hér heima og allt í lagi með okkur. Vorum bæði á ferðinni  klukkustundu fyrir óhappið á hraðbrautinni. 

Bestu páskakveðjur til ykkar allra.  Ía, Þórir og fjölskylda. 

115 bíla árekstur

Hody, hody, doprovody! - Hátíð, hátíð, vinir mínir!

Skírdagur er ekki haldinn hér hátíðlegur. Hér áður fyrr notuðu Tékkneskar húsmæður daginn til að undirbúa páskana með því að baka páskabrauð sem svipar aðeins til okkar gamla rúsínubrauðs.  Brauðið var bakað í svotilgerðu kanínuformi og síðan skreytt með möndluflögum. Snurfusa heimilið svo allt sé tandurhreint á sjálfan páskadaginn.  

Gamlar konur sátu með barnabörnunum og fléttuðu reyrstafi sem síðan voru skreyttir með alla vega litum borðum.  Segi seinna frá því til hvers þeir eru notaðir. 

 Aðrir sátu heima og máluðu egg með fjölskyldu og vinum.  Þessi egg eru augnayndi og hér á þessu heimili er til stór karfa með þessum eggjum sem varðveitt eru frá ári til árs og skreyta hér greinar í stofunni.   

Nútímakonan þeysist í stórmarkaðinn og fyllir körfuna af allskonar góðgæti handa krökkunum á páskadag, brauðið góða er keypt tilbúið, sveittir og geðyllir eiginmenn drattast með ólund á eftir húsmóðurinni sem auðvitað er með vælandi krakkagrislingana í eftirdragi.  Enginn brosir, allir búnir að taka fýlupillu með morgunmatnum.    

Ömmurnar sitja heima og núa höndum saman vegna þess að nú er reyrstafurinn keyptur úti á næsta götuhorni svo það er ekkert fyrir þær að gera nema láta sér leiðast.  

Enginn nennir að mála egg nema þeir sem hafa það að atvinnu og stórgræða á túrhestum og öðrum sem álpast til að fjárfesta í þessum gersemum. 

Svona er nú það og ég ætla að fara að dæmi nútímakonunnar og fá mér andlitsbað hjá dúllunni minni henni Marketu.

Á morgun kemur síðan framhald af páskasögunni héðan frá Stjörnusteini.

Gleðilega páska  . 

 

Pákuleikarinn og Páfuglar Tékknesku sinfóníunnar.

Hver nema ég gæti fengið hláturskast  í miðri sinfóníu Brahms, nánar tiltekið þegar Tékkneska sinfónían spilaði Allegro non troppo kaflann fyrir troðfullum áheyrandasal.  Þarna sat ég eins og fífl og hristist af hlátri innra með mér, OK ég gat sem betur fer hamið það að hljóðið bærist út úr búknum, en augnatillitið sem minn elskulegi sendi mér sagði allt sem þurfti:

Reyndu nú að hemja þig manneskja, það er bara ekki farandi með þig innan um fólk.  Þetta er kultúrkvöld, ekki trúðaskemmtun! 

 Við vorum sem sagt stödd á tónleikum í boði sendiherra Lettlands þar sem m.a. var frumflutt verk eftir Lettneska tónskáldið Péteris Vasks. Tónleikarnir byrjuðu á undurfögru verki eftir Haydn og síðan kom verk Mr. Vasks sem var bara virkilega gott miða við að ég er ekkert sérlega hrifin af nútímatónlist. 

Í hléi var síðan dreypt á kampavíni eins og tilheyrir á svona stundum og ég veit ekki hvort það var vínið eða Brahms sem fengu mig til þess að hætta að fylgjast með tónlistinni.  Sumum sem leiðist á tónleikum fara að telja hljóðfæraleikarana en ég dundaði mér þarna við að grandskoða múnderinguna á kvennaliði hljómsveitarinnar.

Eitthvert þema var þarna örugglega í gangi því allar höfðu saumað hárautt siffon hingað og þangað á svarta síða kjólana og litu út eins og páfuglar með fiðlur.  Hræðilegt að sjá þetta drusluverk bylgjast með hreyfingum hvers og eins.  E.t.v. hefur þetta verið gert í tilefni páskanna en þvílíkt mislukkað dæmi.

Þetta var nú samt ekki það sem vakti kátínu hjá mér heldur var það yndislegi pákuleikarinn sem trónaði þarna aftast.  Ungur og örugglega mjög efnilegur maður en gat bara ekki hamið tilfinningar sínar. 

 Þarna stóð hann í öllu sínu veldi og lifði sig þvílíkt inn í verkið að hann var farinn að stjórna öllum í hljómsveitinni með höfuðhneigingum til hljóðfæraleikaranna þegar þeir áttu að koma inn.  Andlitið gekk í bylgjum og einstaka sinnum sýndist mér hann tralla með.  Þegar hann fékk svo tækifæri á að koma inn sjálfur og sýna getu sína þá var það gert með þvílíkum tilþrifum að maður bjóst við að kjuðarnir myndu skoppa úr höndunum og lenda bein í hausinn á stjórnandanum.  Aumingja drengurinn var svo gjörsamlega ómeðvitaður um þessa tilburði sína og naut sín svo fullkomlega þarna að það hálfa var nú nóg.

Þetta voru sem sagt hálfgerðir trúðaleikar sem við fórum á í gærkvöldi.