Dánartilkynningar á hraðbrautum Þýskalands.

Sorgleg staðreynd. Þegar við vorum í Þýskalandi um daginn og keyrðum hraðbrautina rákum við augun í ný aðvörunarskilti með vissu millibili.  Þessi skilti voru svo sláandi að við hægðum ósjálfrátt á ferðinni í hvert skipti sem þau blöstu við okkur.

Þetta lítur út eins og risastór dánartilkynning.  Svartur rammi, svartur kross á hvítum fleti og undir honum  mynd af fjögra manna fallegri fjölskyldu síðan eftir nokkra tugi kílómetra byrtist önnur mynd af ungu pari sem klædd eru í mótorhjólabúning.  Myndirnar eru risastórar og í svart hvítu.  Gleði og hamingja skín úr augum þessa fólks og manni finnst eins og lífið blasi við þeim.  Undir myndunum koma síðan nöfn þessara einstaklinga.

Mig minnir að ég hafi séð á Íslandi skilti sem á stóð Liggur þér lífið á, eða eitthvað í þá áttina og að mér hafi þótt þau góð á sínum tíma,  en þessi aðvörunarskilti í Þýskalandi eru svo raunveruleg að jafnvel löngu eftir að þú hefur ekið fram hjá þeim þá eru þessir einstaklingar enn ljóslifandi fyrir þér og þú hefur lækkað hraðann umtalsvert.

 

Hraðakstur algengast orsök banaslysa

Enginn veit sína æfi fyrr en öll er

Skemmtileg grein eftir Orra í Mbl. í dag.  Við tönglumst oft á því að aldur sé afstæður, þá sérstaklega fólk á mínum aldri.  Og það er jú orð að sönnu alla vega þegar heilsan er góð og við í góðu jafnvægi.

Fyrir nokkrum mánuðum skrifaði ég svipaðar hugleiðingar og hvort við sem nú erum komin yfir miðjan aldur kæmum til með að sætta okkur við soðninguna á elliheimilum.  Eða hlusta á Hvíta Máva með Helenu okkar Eyjólfs.  Nei ætli það, ég held að mín kynslóð komi til með að rísa upp á afturfæturna og heimti sitt sushi og hvítvín í hádeginu.

Reyndar þarf nú ekki mína kynslóð til að kvarta þar sem tengdafaðir minn dvelur á Eir en móðir mín er nú svo heppin að búa í sinni íbúð á Skúlagötu 20 en getur fengið mat út í næsta húsi.  Þau kvarta bæði yfir bragðlausum mat og það sé ekkert fútt á þessum heimilum, en þau eru af þeirri kynslóð sem láta þetta bara gott heita kvarta ekki mikið nema bara svona sín á milli.

Ætli mín kynslóð verði líka þannig með árunum, ætli við komum til með að taka öllu þegjandi og hljóðalaust, nei ég held og vona ekki.

En því miður er það oft að ellilífeyrisþegar verða að sætta sig við örlög sín, hvort sem þeim líkar betur eða ver þá sérstaklega þegar heilsan brestur.

Þegar móðuramma mín sem þjónaði ríkisstjórninni okkar í 20 ár eða frá árunum 1948 - 1968 lét af störfum átti hún enga í búð enda alltaf búið á vegum ríkisins sem húsfrú. Bjarni Benediktsson heitinn útvegaði henni þá herbergi á Hrafnistu sem hún þáði með þökkum.  Eftir það fór aðeins að halla undan fæti hjá henni og hún sem alltaf var svo kát og hress fór að fá heilablóðföll hvað ofan í annað.  Eftir eitt kastið sagði hún við móður mína að hún vildi alls ekki láta planta sér inn á sjúkradeildina á Hrafnistu.  Eitthvað hafði hún á móti þeirri deild en því miður fór svo að þegar hún fékk þriðja blóðfallið var ekki aftur snúið og hún var lögð inn á deildina og var þar rúmliggjandi í 10 ár.

Enginn viss hvort hún skynjaði hvar hún var en ég held samt að svo hafi verið.  Grátköstin og svipurinn sagði meir en nokkur orð.  Stundum átti hún góða daga og það var eiginlega bara þegar karlmenn heimsóttu hana, þá lék hún við hvern sinn fingur, hló og augun ljómuðu.  Blessuð sé minning ömmu minnar góðu.

Þannig er nú það, við vitum ekki hvar við komum til með að enda eða hvort heilsa og lífskraftur fylgi okkur fram á grafarbakkann.  Það besta sem við getum gert er að reyna að lifa í núinu og njóta lífsins á meðan við getum.  Elska hvort annað og bera umhyggju fyrir náunganum.

Ég ætla samt að rokka og róla og borða góðan mat og njóta góðra veiga í ellinni.  Hvar það verður veit ég ekki en það verður fjör þar sem ég verð.  Lofa því. 

Allir velkomnir á draumastaðinn minn.  Læt ykkur vita þegar nær dregur hvar hann verður.  

 

 

Húðflúr, sushi og bikinivax

Sumir geta ekki sofið fyrir fuglasöng..

 ..og þar á ég við minn elskulega.  Um leið og fuglarnir vakna er minn kominn á ról og kvartar óspart um þennan bölvaða hávaða frá fuglunum.  Annars er þetta nú meira sagt í gríni en alvöru.   

Af hverju er fólk að væla þetta. Það velur þetta sjálft ,að búa í miðborginni. Annars hélt ég nú að fólk sem byggi ,hvort sem það nú er við umferðagötu eða við skemmtistaði vendist því að sofa við hávaða. Ef þetta er svona bagalegt á það bara að flytja í rólegra hverfi.

Við gistum stundum í Lækjargötunni þegar við komum heim og ég verð að viðurkenna að það tók mig yfirleitt tvær til þrjár nætur að venjast hávaðanum frá götunni. Annað sem ég tók eftir var bölvað gargið í Mávunum sem sóttu í afganga næturinnar í húsaportum.  Það fannst mér miklu meira pirrandi en búmm,búmm,búmm frá diskótekunum.  Ætlar enginn að súa mávagreyin?  Þeir fylgja líka borgum og bæjum við sjó.  Einkennilegt að væla svona endalaust.

Hér í sveitinni okkar er svo mikil kyrrð á nóttunni að það mætti heyra saumnál detta og sumir gestir okkar hafa ekki getað sofið fyrstu næturnar vegna kyrrðarinnar enda það fólk vant að sofa við ys og þys stórborgar.

Eitt sinn komu hingað góðar vinkonur mínar og ég ákvað, vegna þess að við ætluðum aðeins út á lífið eitt kvöldið að gista í íbúð sem við eigum og staðsett er fyrir ofan veitingastaðinn okkar.  Sem sagt í hjarta borgarinnar.  

Ætli klukkan hafi ekki verið um eittleitið þegar við kvöddumst og ég hélt upp í íbúð.   Hávaðinn var svo mikill frá götulífinu að mér varð ekki svefnsamt um nóttina.  OK hvað átti ég til bragðs að taka, súa minn eigin veitingastað eða borgina?  Eftir að hafa velt mér fram og til baka í rúminu fór ég fram úr og tók mig til og endurskipulagði íbúðina.  Færði til sófa, stóla, borð og hillur og dundaði í þessu fram undir morgun. Hugsa að ég hafi nú ekki verið beint vinsæl af nágrönnum eftir þetta brambolt mitt og hefði sjálfsagt mátt búast við skömmum og svívyrðingum daginn eftir en ég var fljót að láta mig hverfa úr húsinu strax þegar birta tók.

Hef reyndar ekki lagt í að sofa aftur þarna niðurfrá.  Elska kyrrðina í sveitinni minni..  

Hávaðinn óþolandi að sögn íbúa

Alltaf verður eitthvað einhverntíma fyrst

Í gærkvöldi má segja að brotið hafi verið blað í sögunni þar sem í fyrsta skipti var haldin sameiginleg þjóðhátíð átta landa hér í Prag.  Danmörk, Noregur, Svíþjóð, Finnland, Ísland, Eistland, Lettland og Litháen tóku sig saman og ákváðu að nú skildi halda sameiginlega sumarhátíð og var dagurinn 18. júní ákveðinn með það í huga að hægt væri að halda samkomuna undir berum himni.

Þessi hugmynd kom upp einhvern tíma þegar tveir sendiherrar voru að tala um hversu ótækt það væri að halda stórar móttökur á þjóðhátíðardag þjóðanna. Allar þjóðir eru með nokkurn vegin sama boðslista svo þessi hugmynd var alls ekki galin.  Margar þjóðir hafa hætt við þessar stóru móttökur þar á meðal við Íslendingar vegna hins gífurlega kostnaðar sem slík boð hafa í för með sér. 

Að sjálfsögðu þarf að undirbúa svona samkvæmi með löngum fyrirvara en þegar átta lönd sameinast verður verkið léttara. 

 Boðið í gær var haldið í garðinum við Kampa Museum og við áætlum að milli sex og sjö hundruð manns hafi glaðst með okkur þarna í gærkvöldi. Það var söguleg stund að sjá alla Sendiherra ríkjanna og General Consul Íslands standa þarna í handabandamóttökunni.  Þau stóðu undir fánum landanna og voru stórglæsileg. 

 Sendiherra Svía setti hátíðina og síðan hélt prodokolmeistari Tékkneska utanríkisráðuneytisins stutta tölu þar sem hann lýsti ánægju sinni með þetta framtak okkar.  Annars voru allar ræður afþakkaðar. Okkar eina og sanna Diddú söng síðan nokkur lög á íslensku, sænsku og norsku þar sem við vorum svo heppin að hún var hér á söngferðalagi.  Takk fyrir það Diddú mín og Steinunn.

Veislugestir nutu sumarblíðunnar og mikil og góð stemmning myndast þegar líða tók á kvöldið.

Við sem stóðum að þessari hátíð vorum sammála um að slíkar sameiginlegar móttökur kæmu til með að vera.  Ekki nokkur spurning og þætti okkur ekki ólíklegt að fleiri þjóðir tækju upp þennan sið í náinni framtíð. 

                 

 

 

Diddú söng sig inn í hjörtu allra hér í kvöld

Hvað er hægt að hugsa sér betri Íslandskynningu en að fá okkar ástsælu sópran söngkonu til að halda uppi tónleikum á þjóðhátíðardaginn okkar!  Diddú var perla okkar hér í kvöld og ljósmyndarar kepptust um að mynda hana í bak og fyrir eftir stórkostlega tónleika hér í Rudolfinum.

Divan okkar var númer eitt og ekki spillti undirleikari hennar hún Steinunn Birna Ragnarsdóttir.  Þær stöllur komu fram hér í kvöld á sameiginlegum tónleikum Tyrkja og Íslendinga.  Öllum fyrirmönnum þjóðarinnar var boðið og salurinn var þétt setinn bæði uppi og niðri. 

 Tyrkir byrjuðu konsertinn og komu þar fram ágætlega frambærilegir tónlistamenn, flautuleikari sem ég kunni nú ekki alveg að meta enda var tónlistin afskaplega Tyrknesk en síðan kom mjög svo frambærilegur píanisti sem skilaði vel Mozart.

Eftir hlé kom að okkur Íslendingum og stigum við hjón saman á svið og buðum gesti velkomna og sögðum lítileiga frá því að nú væri haldinn þjóðhátíðardagur okkar Íslendinga.  Síðan kynntum við þær stöllur Diddú og Steinunni og óskuðum fólki góðrar skemmtunar.

Steinunn Birna byrjaði á því að spila verk eftir Dvorsák og síðan sigldi okkar eina og sanna sópransöngkona inn á sviðið.  Diddú byrjaði á því að syngja nokkur nokkur Íslensk lög og í lokin tók hún með hljómsveitinni aríu úr LaTraviata

Við áttum kvöldið!  Eftir tónleikana buðum við um 80 manns til smá samsætis í forsetasalnum þar sem fólki gafst kostur á að hitta listamennina.  Það fór ekkert á milli mála við stóðum með pálmann í höndunum  í kvöld!

Takk elsku Diddú mín og þakka þér fyrir að tileinka mér eitt lagið á tónleikunum.  Við erum báðar svo elskar Halldóri okkar Laxness enda varstu bara smá písl þegar við hittumst fyrst í Brekkukotinu.

 

   

 

Gleðilega hátíð góðir landsmenn nær og fjær

Hæ hó Jibbí jey!  Hér brosir sólin og allir eru í þjóðhátíðarskapi. Ja eða svo held ég hef nú ekki séð neinn nema hundinn hér í morgun.  Minn elskulegi löngu farinn að undirbúa daginn niðrí Prag. 

Hátíðahöldin byrja hér ekki fyrr en í kvöld en þá heldur okkar eina og sanna Diddú konsert hér í Rudolfinum tónleikahöllinni.  Á morgun verður síðan haldið rækilega upp á daginn en ég segi ykkur frá því seinna.  

 Sendum ykkur öllum, fjölskyldu, vinum og öðrum landsmönnum hvar sem þið eruð stödd í heiminum okkar bestu kveðjur í tilefni dagsins. Vonanadi skín sólin líka á ykkur í dag og allir í góðum þjóðhátíðarfíling til bæja og sveita.   

Allt að verða hið dularfyllsta mál.

  Elskurnar mínar ekki skjóta bangsa en ef þið komist ekki hjá því þá bið ég ykkur að setja ekki fleiri hryllingsmyndir í fjölmiðla landsins.  Þetta berst svo fljótt yfir hafið og við hér fengum slatta af skömmum frá Tékkum sem fannst við haga okkur ansi bjánalega í viðureigninni við síðasta gest okkar frá Grænlandi.  Hum ég sægi þá nú mæta skógarbirni hér, ætli þeir hefðu ekki gripið til byssu ég er nú ansi hrædd um það.

Nú getum við átt von á fleiri Bangsimonum í heimsókn á næstunni, ja alla vega ef mark er takandi á draumi Sævars bónda á Hrauni í Skagafirði þar sem hann sá í draumi þrjá bangsa á göngu.  Þetta er að verða allt hið dularfyllsta mál.  Síðan kemur frétt um að báðar stúlkurnar sem fyrstar urðu varar við Bangsimonana heita báðar því fallega nafni Karen.  Svo nú bíðum við spennt hvaða Karen kemur til með að sjá þann þriðja á vappi.

En svona án gríns, ekki drepa Bangsimon nema í neyð.    

Reynt að ná birninum lifandi

Lítið væri gaman hér í henni velsu ef enginn væri bardaginn

Jæja þar kom að því að frekar leiðinlegar umræður spruttu upp á blogginu mínu í gær.  Ég var eiginlega alls ekki viðbúin þessu og hafði dálítið gaman að í fyrstu, en fór að leiðast þófið þegar líða tók á daginn.  En þegar maður tekur sterkt til orða sem ég og gerði, þá má auðvitað búast við því að ekki séu allir sammála og myndast getur misskilningur.  Þannig er það bara í henni veslu. 

En gott fólk nú er runninn upp nýr dagur með nýjum verkefnum og við skulum bjóða hann velkominn með öllu því sem honum tilheyrir.

Í gærdag skruppum við aðeins til litlu fjölskyldunnar í Prag til að knúsa þau aðeins áður en þau halda til Íslands.  Við ætlum líka að leggja land undir fót á morgun en þau í næstu viku.  Litla fjölskyldan frá Laufási/Grenivík var líka að fara heim í dag svo allir voru í svona knússtuði. 

Eigið góðan og bjartan dag og elskið hvort annað.    

 

 

Við erum ekki ENDUR!

Hvernig dettur Unni Sigurþórsdóttur að svara svona!  Hélt að fólk sem starfaði við umönnun dýra væru dýravinir.  Færsla Jóhönnu Magnúsar- Völudóttur lýsir ótrúlegri grimmd starfsfólks Húsdýragarðsins.  Maður fer ósjálfrátt að hugsa hvort umönnun dýranna sé ásættanleg. 

En fyrst Húsdýragarðurinn vill ekki taka á móti málleysingjunum þá er hægt að fara með þá niður að tjörn og vona að einhver mamman taki munaðarleysingjann að sér. 

Það er líka ekki auðvelt að reyna að útskýra fyrir börnum um eðli náttúrunnar og hvernig ungar geti bjargað sér ófleygir og villtir í stórborg. 

 Ég átti föðursystur sem var sérstaklega elsk að fuglum.  Hún var yfirhjúkrunarkona á Farsóttarheimilinu sem þá var og hét.  Frænka mín, Anna Kjartansdóttir bjó þarna meir og minna, hafði sitt herbergi og út frá því voru svalir.  Þar hafði hún komið fyrir stóru búri og tók að sér að hlúa að veikum og ósjálfbjarga fuglum.  Alla tíð sem hún vann þarna voru að minnsta kosti fjórir til fimm þrestir og einn til tveir krummar. 

Þessir ólíku fuglar voru ekkert aðskildir í búrinu og ég man sérstaklega eftir einum krumma sem hélt til þarna nokkuð lengi og löngu eftir að hann var orðinn ferðafær.  Hann átti það til að sitja á öxl frænku minnar og narta í hennar hrafnsvarta hár. 

Þarna fór merk kona með hjartað á réttum stað hvort sem var við menn eða málleysingja.

 

Ekki „bjarga" fuglsungum

Hugum að fólkinu okkar næstu mánuði

Margir spyrja núna sjálfsagt hver verða eftirköstin?  Hvaða sálræn áhrif hafa þessar endalausu hræringar á fólkið sem býr á þessu svæði? Landlæknir Sigurður Guðmundsson bendir á í viðtali við Mbl. í morgun að nú verði að fara að huga að þessum málum ekki bara núna heldur næstu vikur og mánuði. 

Það eru svo ótal margir sem geta staðið uppréttir á meðan ósköpin ganga yfir og engin skilur hvaðan sá styrkur kemur. En gleymum ekki að líkaminn okkar er eins og vél og vélina þarf að smyrja reglulega.  Ef það gleymist hættir vélin að ganga eðlilega.  

Hugum að fólkinu okkar næstu mánuði, gleymum ekki að hringja, spyrjast fyrir og aðstoða eins vel og við getum.  Lítið hvatningaorð getur gert kraftaverk.   

Snarpir kippir í nótt og morgun